آموزشگاه موسیقی سازک

 برای من، سازِ ایرانی به طورِ مطلق، با تار شکل گرفته‌ است. یعنی وقتی می‌گویند: «ساز»، در ذهنِ من تار نقش می‌بندد. معنا و مصداقِ تار هم برایم جلیل شهنازست. نیز با اینکه خودم در ساز۱ شاید از علیزاده و نوازنده‌های آن تیپی بیشتر الهام گرفته‌ام، تا شهناز، ولی در عینِ حال در نظرم تجسّمِ نوازندگیِ اعلا با جلیل شهناز معنی پیدا می‌کند. یادم نیست از کی اسمش را شنیده بودم، ولی در ذهنم با علی پروین و حسن و ناهید در یک رده بود. یعنی نمی‌فهمیدم اینها چطور مَردند، ولی اسمِ زن رویشان است! شهناز شخصیت عجیبی داشته. من او را سه‌چهار بار بیشتر ندیدم. ایشان بیشتر تهران بود و فرصت نشد که مثلِ استاد کسایی بتوانم محضرش را درک کنم. یادم هست حدود شانزده ساله بودم که استادِ تارم زنگ زد و گفت: امشب استاد شهناز در هتل عبّاسی تشریف می‌آورند و تو هم می‌توانی بیایی ایشان را ببینی.