مؤسسهٔ رحمان

📣 مجموعه نشست‌های جنسیت و نابرابری 🔴نشست اول: جیب و جنسیت 📣سخنرانان: نفیسه آزاد سهیلا علیرضانژاد زهرا رهایی 🗓 یکشنبه ۳تیر ۰۳ ⏰ ساعت: ۱۷ 📍نشست به صورت حضوری در دفتر موسسه رحمان به نشانی: میدان توحید، خیابان نصرت غربی، پلاک ۵۶، طبقه اول برگزار می‌شود. 🌐 پخش زنده از اینستاگرام موسسه رحمان: https://instagram.com/rahman.inst @rahmaninstitute

وضعیت اجتماعی کودکان در ایران چگونه است؟ آسیب‌های اجتماعی مانند فقر، بزهکاری، خودکشی، ازدواج زودهنگام، اعتیاد و رفتارهای پرخطر چه تاثیری بر کودکی می‌گذارد؟ ساختار خانواده، رشد فرهنگ مصرفی و فرهنگ دیجیتال، چه تغییراتی در سبک زندگی کودکان به وجود آورده است؟ موسسه رحمان در کتاب‌هایی که با موضوع کودکی منتشر کرده است به تلاش کرده است به این پرسش‌ها پاسخ دهد. 🔻گزارش وضعیت کودکان 🔻درآمدی بر مطالعات کودکی 🔻جستاری در مطالعات کودکی 🔻کودکی در دنیای مدرن وضعیت اجتماعی کودکان در ایران پایان دادن به کار کودک در خیابان 🔻برای تهیه مجموعه کتاب‌های کودکی به آیدی زیر پیام دهید: @rahman_inst @rahmaninstitute

‍ 🔻در جست‌وجوی فضاهای بدیل ✍🏼انوپ کمار و مامتا منتری ▫️همراه با رشد ایده‌های «نئولیبرالِ» توسعه، اعتراضات مانعی برای «توسعۀ» کشور و مزاحم و «بازدارنده» تلقی‌شده‌اند. با این‌ حال، وقتی شهروندان عادی به‌نتیجه می‌رسند که باید دربرابر حکومت استبدادی مقاومت کنند، به خیابان‌ها می‌آیند و نه‌تنها فضاهای فیزیکی و عینی، بلکه فضاهای ذهنی را هم از آنِ خود می‌کنند؛این‌گونه است که تغییرْ مطالبه می‌شود. فضاهای همگانی، مکان تعاملات و رویارویی‌های عمومی و فرهنگ مدنی‌ هستند و به‌همین‌علت برای مبارزه و گفت‌وگوی سیاسی مهم‌اند. اما دولت آزادی و حقوق مردم را به طرق مختلف سرکوب می‌کند، مثلاً با ایجاد و تعیین «مکان» اختصاصی برای اعتراضات. با این کار، حقوق و آزادی مردم سلب می‌گردد و دموکراسی تهدید می‌شود. ▫️روستاییان، با آمال و آرزوهای بسیار برای زندگی بهتر، به شهرهای بزرگ می‌آیند، اما دولت، با استفاده از دوربین مداربسته یا سیستم‌های امنیتی ۲۴ساعته، این شهرها را فضاهایی پاک‌سازی‌شده می‌نمایاند و تازه‌واردان را مجاب می‌کند که قانونمند باشند و چیزی را زیر سؤال نبرند. زمانی‌که فضاهای عمومی تحت تصرف و نظارت مداوم دولت باشد، دسترسی و مالکیت بر این فضاها اهمیت پیدا می‌کند. در شرایط اعتراضی،همۀ شهروندان قانونمند و غیر پرسشگرِ سابق به فضایی برای اعتراض در محلۀ خود نیاز دارند و بنابراین به‌دنبال آن هستند. اعتراض به شرایط خاصی احتیاج دارد؛ باید شرایط دیده‌شدنش فراهم باشد؛ به حضور مردم نیاز دارد؛ چه تماشاگر باشند چه شرکت‌کننده. اگر مردم نتوانند فضایی را برای اعتراض انتخاب کنند، آزادی بیانشان عمیقاً محدود می‌شود و حقوق اساسی‌‌شان به‌خطر می‌افتد. ▫️هر فضای عمومی نوعی از فعالیت را ممکن می‌سازد و پیوند خاصی با مردم برقرار می‌کند. مکان‌ها مانند آدم‌ها چهره دارند. وقتی حوادث تاریخی با این مکان‌ها گره بخورند، مکان‌ها زندگی می‌یابند و پابه‌پای شهروندانشان از حقوق اساسی دفاع می‌کنند.با اشغال فضاهای عمومی، مردم درواقع فضاهایی را، که به‌نحوی به خودشان تعلق داشته‌است، بازپس‌ می‌گیرند. وقتی دولت از توجه به صداهای مخالف سر باز بزند و با مخالفان وارد گفت‌وگو نشود، مردم مجبور می‌شوند از راه‌های دیگری توجه دولت را جلب کنند.وقتی مردم دست به دست هم می‌دهند و به مکان‌های ممنوع وارد می‌شوند، حکومت تسلیم آن‌ها می‌شود. در این روند، نمادهای جدید و خلاقانۀ ابراز وجود و مخالفت پدید می‌آیند که ظرفیت جهانی‌شدن دارند.   ▫️بخشی از متن «در جست‌وجوی فضاهای بدیل» منتشر شده در شماره دوم هایا را با عنوان «شهر من گم شده است» خواندید. @rahmaninstitute

🔻در جست‌وجوی فضاهای بدیل ✍🏼انوپ کمار و مامتا منتری ▫️همراه با رشد ایده‌های «نئولیبرالِ» توسعه، اعتراضات مانعی برای «توسعۀ» کشور و مزاحم و «بازدارنده» تلقی‌شده‌اند. با این‌ حال، وقتی شهروندان عادی به‌نتیجه می‌رسند که باید دربرابر حکومت استبدادی مقاومت کنند، به خیابان‌ها می‌آیند و نه‌تنها فضاهای فیزیکی و عینی، بلکه فضاهای ذهنی را هم از آنِ خود می‌کنند؛این‌گونه است که تغییرْ مطالبه می‌شود. فضاهای همگانی، مکان تعاملات و رویارویی‌های عمومی و فرهنگ مدنی‌ هستند و به‌همین‌علت برای مبارزه و گفت‌وگوی سیاسی مهم‌اند. اما دولت آزادی و حقوق مردم را به طرق مختلف سرکوب می‌کند، مثلاً با ایجاد و تعیین «مکان» اختصاصی برای اعتراضات. با این کار، حقوق و آزادی مردم سلب می‌گردد و دموکراسی تهدید می‌شود. ▫️روستاییان، با آمال و آرزوهای بسیار برای زندگی بهتر، به شهرهای بزرگ می‌آیند، اما دولت، با استفاده از دوربین مداربسته یا سیستم‌های امنیتی ۲۴ساعته، این شهرها را فضاهایی پاک‌سازی‌شده می‌نمایاند و تازه‌واردان را مجاب می‌کند که قانونمند باشند و چیزی را زیر سؤال نبرند. زمانی‌که فضاهای عمومی تحت تصرف و نظارت مداوم دولت باشد، دسترسی و مالکیت بر این فضاها اهمیت پیدا می‌کند. در شرایط اعتراضی،همۀ شهروندان قانونمند و غیر پرسشگرِ سابق به فضایی برای اعتراض در محلۀ خود نیاز دارند و بنابراین به‌دنبال آن هستند. اعتراض به شرایط خاصی احتیاج دارد؛ باید شرایط دیده‌شدنش فراهم باشد؛ به حضور مردم نیاز دارد؛ چه تماشاگر باشند چه شرکت‌کننده. اگر مردم نتوانند فضایی را برای اعتراض انتخاب کنند، آزادی بیانشان عمیقاً محدود می‌شود و حقوق اساسی‌‌شان به‌خطر می‌افتد. ▫️هر فضای عمومی نوعی از فعالیت را ممکن می‌سازد و پیوند خاصی با مردم برقرار می‌کند. مکان‌ها مانند آدم‌ها چهره دارند. وقتی حوادث تاریخی با این مکان‌ها گره بخورند، مکان‌ها زندگی می‌یابند و پابه‌پای شهروندانشان از حقوق اساسی دفاع می‌کنند.با اشغال فضاهای عمومی، مردم درواقع فضاهایی را، که به‌نحوی به خودشان تعلق داشته‌است، بازپس‌ می‌گیرند. وقتی دولت از توجه به صداهای مخالف سر باز بزند و با مخالفان وارد گفت‌وگو نشود، مردم مجبور می‌شوند از راه‌های دیگری توجه دولت را جلب کنند.وقتی مردم دست به دست هم می‌دهند و به مکان‌های ممنوع وارد می‌شوند، حکومت تسلیم آن‌ها می‌شود. در این روند، نمادهای جدید و خلاقانۀ ابراز وجود و مخالفت پدید می‌آیند که ظرفیت جهانی‌شدن دارند.   ▫️بخشی از متن «در جست‌وجوی فضاهای بدیل» منتشر شده در شماره دوم هایا را با عنوان «شهر من گم شده است» خواندید. @rahmaninstitute

▫️شب گذشته بیمارستان قائم رشت آتش گرفت. ▫️متخصصان معتقدند با آموزش شهروندان و مدیریت بحران می‌توان از بروز این حوادث پیشگیری کرد. در نشست «شهر، بحران، آینده» با تحلیل آتش‌سوزی پلاسکو درباره بحران فراگیر توسعه و کلانشهرها صحبت کردیم. 🔻از لینک زیر ببینید: https://youtu.be/GuJijyctG78?feature=shared @rahmaninstitute

🔻گزارش نشست «بیایید به کار کودک پایان دهیم» 🔻 به مناسبت روز جهانی مبارزه با کار کودک  ▪️آنها را نادیده نگیریم کودکی برای هیچ انسانی برگشت‌پذیر نیست؛ این جمله‌ای بود که یکی از سخنران‌های برنامه در پایان حرف‌هایش گفت و میکروفن را خاموش کرد. با وجودی که همیشه مقوله کار کودک، دغدغه بسیاری از فعالان این حوزه است، اما هنوز هم از بار محتوایی «کودک کار» کم نشده، بلکه در سال‌های اخیر و مخصوصا بعد از شیوع ویروس کووید و متوقف‌شدن برخی طرح‌های جهانی، بر میزان کودکان کار کشورها‌ در اشکال مختلف افزوده شده است. طبق آنچه پیام روشنفکر در بخشی از این برنامه اشاره کرد، بیشترین کار کودک‌ شامل کارهای کشاورزی و ابعاد پنهانی از کار کودک در جهان است که به‌مراتب آسیب‌های خاص خودش را دارد؛ در‌حالی‌که کار در خیابان تنها بخش کوچکی از نمای کودکان کار است.اما در برابر رنج این کودکان که با تجربه آسیب، کم‌کم به قربانی‌های اجتماعی تبدیل می‌شوند، چه باید کرد؟ پریسا پویان در بخش دیگر این نشست به وظیفه هر شهروند دغدغه‌مند اشاره می‌کند که در صورت مواجهه با این کودکان باید دقیقا چه رفتاری از خود بروز دهد؛ از نقد رفتارهای ترحم‌برانگیز تا خودداری از خشونت‌های کلامی که انجام هر‌کدام‌ متحمل آسیب‌هایی  برای کودک خواهد بود. ادامه گزارش این نشست را از اینجا بخوانید.  

📣موسسه رحمان برگزار می‌کند: ▫️پنل ششم آینده پژوهی اجتماعی 🔻آینده اجتماعی ایران در محیط رسانه‌ای و دیجیتالی دبیر علمی: مقصود فراستخواه اعضای پنل: دکتر هادی خانیکی دکتر رضا منیعی دکتر محمد حسینی‌مقدم 📆 سه‌شنبه ۲۹ خرداد ۱۴۰۳ ⏰ ساعت ۱۵ 📺نشست را به صورت زنده از اسکای روم دنبال کنید. @rahmaninstitute

📣موسسه رحمان برگزار می‌کند: ▫️پنل ششم آینده پژوهی اجتماعی 🔻آینده اجتماعی ایران در محیط رسانه‌ای و دیجیتالی دبیر علمی: مقصود فراستخواه کارشناس میز: زهرا اصغری اعضای پنل: دکتر هادی خانیکی دکتر رضا منیعی دکتر محمد حسینی‌مقدم 📆 سه‌شنبه ۲۹ خرداد ۱۴۰۳ ⏰ ساعت ۱۵ 📺نشست را به صورت زنده از اسکای روم دنبال کنید. @rahmaninstitute

🔸فهرست شماره‌های منتشرشده فصلنامه هایا 🔻فصلنامه هایا، متعلق به موسسه رحمان، در هر شماره در تلاش است تا با ترجمه‌ی مقالات عمدتا انگلیسی زبان و معتبر، به یکی از مسائل اجتماعی امروز ایران پاسخ بدهد. 🔻هایا را به صورت رایگان از لینک‌های زیر دانلود کنید: ▪️شماره اول: تنانگی جنبش‌های اجتماعی ▪️شماره دوم: شهر من گم شده است (شهر همچون فضا) ▪️شماره سوم: آیا یک راه میانبر جادویی هست؟ (زنان، قدرت، توسعه) ▪️شماره چهارم: خودی، معلق، بیگانه (دیگری‌سازی) ◾ شماره پنجم: ما مثل هم نیستیم (دوستی) @rahmaninstitute #فهرست_هایا