تربیت فرزند

🟣 درمهمانی ها کودک خود را به نمایش نگذارید : این شعرو بخون خاله بشنوه ، برقص همه ببینن، این سوره قرآنو برای عمو بخون و... اینها به کودک فشار و استرس وارد میکند و علاوه برآن تشویقهای زیاد ازحد دیگران کودک را" محتاج توجه وتشویق" بار می اورد معمولا دراینگونه مواقع تشویق های دیگران بالاتر از کاری است که کودک انجام میدهد. این باعث میشود کودک در مسیر رشد متوقف شود چون میبیند با کوچکترین کارخود بالا ترین حد تشویق را دریافت کرده است تشویق بیش از حد باعث "خود شیفتگی" کودکان میشود و آنها را منزوی و تنها و تافته جدا بافته کرده و درآینده در روابط اجتماعیشان مشکل ایجاد میکند این کودکان هیچکس را درحد و اندازه خودشان نمیبینند‌

فاصلۀ میان فرزندان ⁉️در حال حاضر، بسیاری از مادران حاضر نیستند کمتر از شش، هفت سال میان فرزندانشان فاصله بگذارند. به نظر شما میان دو فرزند، چند سال باید فاصله باشد؟ 🔆 از نظر تربیتی باید فاصلۀ میان دو فرزند، به اندازه‌ای باشد که بتوانند همبازی هم بوده، یکدیگر را درک کنند. ✅ اگر فاصلۀ میان فرزند اوّل و دوم، به گونه‌ای باشد که این دو وقت یکدیگر را پُر کنند، به شدّت تربیت آسان می‌شود و بجز اوایل به دنیا آمدن فرزند دوم، در وقت پدر و مادر، صرفه‌جویی می‌شود. ♨️در غیر این صورت، هر دو بچّه به صورت مستقل، وقت پدر و مادر را می‌گیرند؛ زیرا نمی‌توانند همبازی خوبی برای هم باشند. ‼️بنا بر این، فاصلۀ زیاد میان بچّه‌ها، نه تنها کمکی به مسئلۀ تربیت نمی‌کند؛ بلکه کار تربیت را سخت‌تر هم می‌کند. 💯اگر بخواهیم این فاصله را به صورت عددی بیان کنیم، حدّاکثر فاصلۀ میان فرزندان، نباید از سه و نهایتاً از سه سال و نیم، تجاوز کند. 🌀ناگفته نماند فاصله‌ای که در این جا بیان شد، در شرایط عادی است. ممکن است مادر، مشکلاتی داشته باشد که بارداری در همین فاصله هم برای او مناسب نباشد که تشخیص آن به عهدۀ متخصّص است. من_دیگر_ما محسن_عباسی_ولدی

تربیت همراه غضب، اصلاً تربیت نیست. چون آن چه که در باب تربیت نقش زیربنایی دارد و برای تأدیب و تربیت می خواهیم از او استفاده کنیم، حیا و پرده داری است. اگر بخواهی در آن حال که خشمگین هستی، فرزندت را تربیت کنی، چون هنوز نتوانستی خودت را کنترل کنی، ممکن است حرکتی از تو سربزند که این موجب پرده‌دری شود. چون عصبانی شده‌ای، ممکن است یک دفعه یک حرکتی از تو سر بزند – اعم از گفتار و کردار- که موجب پرده‌دری و بی‌حیایی شود. 🎤حاج آقامجتبی تهرانی

گاهی حساسیت والدین به رفتار بد بچه ها در مهماني ها دامن می‌زند. آنها به خاطر نگرانی‌های خودشان، قبل از آنکه اتفاقی بیفتد بچه را از بعضی از کارها منع می‌کنند و می‌گویند مبادا فلان کار را انجام دهی. اما کودکی که از این طریق به حساسیت والدینش پی برده، مخصوصا آن کار را می‌کند. اگر والدین از قبل به او اخطار دهند و بگویند حق انجام چنین رفتاری را نداری، ذهن کودک به محض ورود به جمع، به سمت آن رفتار می‌رود.

كودكی كه اغلب موردغفلت واقع میشود، ممكن است پس ازمدتی كشف كند كه اگر جنگ ودعوا راه بیندازد ودیگران را آزار دهد، مورد توجه قرار می گیرد علت بسیاری از رفتارهای منفی کودکان و نوجوانان، دریافت توجه است

شعار برخی والدین این است که آن کاری که می‌گویم بکن، نه آن کاری را که می‌کنم. برای نمونه، مادر یا پدری که از فرزندش عصبانی است داد می‌زند، در مقابل از فرزندش انتظار دارد هنگام عصبانیت مدیریت احساسات داشته باشد. در مرحله اول والدین به عنوان الگوی رفتار و کلامی کودکان هستند، در واقع رفتار والدین راهنمایی بهتری و موثرتری برای آموزش فرزندان به حساب می‌رود.

چگونه برای نوجوانان انگیزه ایجاد کنیم؟ دلایل زیادی برای انگیزه نداشتن نوجوانان وجود دارد، البته نوجوانان برای انجام کارهایی که والدین‌شان از آنان می‌خواهند، انگیزه ندارند اما برای کارهایی که خودشان دوست دارند (مثل تعامل با دوستانشان، مهمانی دوستانه، بازی با دوستان) با انگیزه عمل می‌کنند. در اینجا به بعضی از دلایل بی‌رغبتی نوجوانان به تعامل با والدین اشاره می‌کنیم : ۱) پدر و مادرها وقتی کاری را از نوجوان خود می‌خواهند گاهی باعجله و عصبی رفتار می‌کنند، درنتیجه ناخودآگاه فرزند خود را دعوت به مقاومت می‌کنند. ۲) نوجوانان احساس می‌کنند محبت و عشق والدین‌شان به آنان عشقی مشروط است (اگر مطابق خواسته‌های آنان عمل کنم مرا دوست دارند). این حس آسیب‌زننده است و نوجوان را دچار سرخوردگی و مقاومت بیشتر می‌کند. ۳) پدر و مادر اجازه نمی‌دهند فرزندشان چیزهایی را که به خودش مربوط می‌شود و برایش اهمیت دارد کشف کند. ۴) والدین به فرزندان خود اجازه نمی‌دهند از شکست‌های خود درس بگیرند. یکی از راه‌های آموزش مسئولیت‌پذیری به نوجوانان ، بی‌مسئولیتی آگاهانه است. به آنان اجازه دهید کاری را شروع کنند، در آن شکست بخورند، سپس با همدلی به آنان کمک کنید بفهمند چه اتفاقی افتاده، اشکال کار در کجاست، چه درسی از آن گرفته‌اند و در آینده چه باید بکنند که در چنین موقعیتی گیر نکنند و موفق شوند. ۵) والدین در اکثر موارد به جای آنکه از فرزند خود بخواهند با منطق و استدلال صحیح، راه‌حل مسئله را پیدا کند، به فرزند خود «می‌گویند» چه باید بکند. نوجوانان بیشتر دوست دارند برنامه‌ای را که خودشان در طراحی آن کمک کرده‌اند دنبال کنند. ۶) والدین انتظار دارند فرزند نوجوانشان فراموش نکند کارها و وظایف شخصی خود را در منزل انجام دهد، گویی این کار نشان‌دهنده مسئولیت پذیری اوست. نوجوانان حتی وقتی خودشان در طراحی برنامه‌ای همکاری کرده‌اند بازهم فراموش می‌کنند برنامه را به طور منظم و مستمر دنبال کنند ، چون این کارها در فهرست اولویت‌های آنان مقام اول را ندارند. این به معنی بی‌مسئولیتی آنان نیست. بلکه به این معناست که آنان نوجوان هستند. یک یادآوری دوستانه مشکل بزرگی ایجاد نمی‌کند. از حس شوخ‌طبعی خود برای این کار استفاده کنید و سعی کنید زیاد بحث نکنید. مثلا یادداشتی بنویسید. اگر مجبور شدید حرف بزنید می‌توانید فقط از او بپرسید : «چه قراری باهم داشتیم؟» ۷) لازم است والدین در عین قاطعیت، مهربان باشند. در فضایی به دور از عصبانیت و ایجاد تنش، همه بهتر و راحت‌تر کار می‌کنند. ۸) والدین معمولا «مهارتهای حل مسئله» را به فرزندان خود آموزش نمی‌دهند. این مهارت‌ها را می‌توان درحین ملاقاتهای خانوادگی و صحبتهای فردی با نوجوان به وی انتقال داد. ۹) مهارتهای «مدیریت زمان» را با انجام کارها و فعالیتهای روزانه به کودکان و نوجوانان یاد دهید. کلید موفقیت شما در «مشارکت» نهفته است. ۱۰) وظایفی بیش از حد توان به فرزند خود واگذار نکنید. حواستان به تعداد وظایف و سنگینی آنها برای نوجوانتان باشد. ۱۱) اکثر والدین نمی‌دانند چگونه به فرزند نوجوان خود بگویند: «دوستت دارم. اما با این خواسته‌ات موافق نیستم.»

به دو منظور والدین باید به کودکان حق انتخاب بدهند: ۱- جلوگیری از نه گفتن های اضافی و قشقرق ۲- افزایش اعتماد به نفس اگر به کودک بیش از ظرفیتش، حق انتخاب بدهید، انگار که به آن ها اعلام جنگ داده اید. کودک توانایی انتخاب بین تعداد زیادی اشیاء را ندارد و قادر به انتخاب از بین تعداد زیادی وسیله نیست. به دلیل گیجی حاصل از عدم توانایی در انتخاب، به رفتارهایی رو می آورد که ما آن ها را به اشتباه لجبازی تعبیر می کنیم

برای آنچه را که میخواهید به کودکان بیاموزید، کافیست آن رفتار را انجام دهید... صدای آن چه انجام می دهید بقدری بلند است که... آن چه می گویید، شنیده نمی شود

اگر بچه کار زشتی انجام داد دعواش نکنید حرف زشت نزنید قهر نکنید چون میبینه نظر شما بهش جلب شده مجدد کارو تکرار میکنه فقط بهش توجه نکنید