حجم سبز

قطعه ی the second Waltz  کاری از موسیقدات برجسته Dimitri  Shostakovich @hajmesabez

دیباچه بخوان به نام گل سرخ، در صحاری شب،  كه باغ‌ها همه بیدار و باروَر گردند بخوان، دوباره بخوان، تا كبوتران سپید  به آشیانه ی خونین دوباره برگردند بخوان به نام گل سرخ، در رواق سكوت كه موج و اوج طنینش ز دشت‌ها گذرد پیام روشن باران،              ز بامِ نیلی شب،        كه رهگذار نسیمش به هر كرانه برد.  ز خشكسال چه ترسی؟!              ـ كه سد بستی بستند: نه در برابر آب،  كه در برابر نور  و در برابر آواز و در برابر شور ... در این زمانه ی عسرت،  به شاعران زمان برگ رخصتی دادند  كه از معاشقه‌ی سرو و قُمری و لاله  سرودها بسرایند ژرف‌تر از خواب  زلال‌تر از آب. تو خامُشی، كه بخواند؟              تو می‌روی، كه بماند؟  كه بر نهالك بی‌برگ ما ترانه بخواند؟  از این گریوه به دور،    [گریوه: تپه، کوه پست] در آن كرانه، ببین: بهار آمده،        از سیمِ خادار گذشته. حریق شعله ی گوگردی بنفشه چه زیباست! هزار آینه جاری‌ست. هزار آینه اینك، به همسرایی قلبِ تو می‌تپد با شوق. زمین تهی‌ست ز زندان،  همین تویی تنها  كه عاشقانه‌ترین نغمه را دوباره بخوانی. بخوان به نام گل سرخ و عاشقانه بخوان: «حدیث عشق بیان كن بدان زبان كه تو دانی»  @hajmesabez

هیچ برنامه‌ عادلانه‌ای برای جهان وجود ندارد. بخشی از خوب زیستن این است که آن را همان‌طور که هست بپذیریم. روی باغچه‌ خودتان تمرکز کنید، متوجه زندگی خودتان باشید، می‌بینید به قدر کافی علف هرز وجود دارد که شما را مشغول کند. آن‌چه در طول زندگی‌تان رخ می‌دهد، مخصوصا اتفاقات مهم و ضربه‌های جدی سرنوشت و تقدیر، به این معنی نیست که شما فرد خوب یا بدی هستید. بنابر‌این غم و اندوه و بدبختی را با بی‌خیالی و آرامش بپذیرید. شانس مواجهه با موفقیت‌های باور نکردنی و مصیبت‌های جانکاه دقیقا به یک اندازه هستند.   هنر خوب زیستن رولف_دوبلی @hajmesabez

گر بد کند زمانه تو نیکو خصال باش بگذشت از این بسی به سر این نیز بگذرد ور دور روزگار نه بر وفق رای توست اندوه مخور که بی خبر این نیز بگذرد... دیوان اشعار ابن یمین @hajmesabez

‌ انسان ها نمیدانند که تجربه نوعی شکست است باید همه چیزت را از دست بدهی تا ذره ای بفهمی. فلسفه پوچی آلبر_کامو @hajmesabez

سقفِ آزادی رابطه ی مستقیم با قامتِ فکری مردمان دارد. در جامعه ای که قامتِ تفکر و همت مردم کوتاه باشد، سقفِ آزادی هم به همان نسبت کوتاه می شود. وقتی سقف کوتاه باشد آدم های بزرگ سرشان آنقدر به سقف می خورد که حذف می شوند، آدم های کوتوله اما راحت جولان می دهند. مردمِ عوام هم برای بقا آنقدر سرشان را خم می کنند که کوتوله می شوند و سقف ها پایین و پایین تر می آید و مردم بیشتر و بیشتر قوز میکنند تا اینکه کمر خم می شود و دیگر نمی توانند قد راست کنند. بیچارگان فئودور_داستایوفسکی @hajmesabez