Reasonable Mind

‌ ‌ بشر، نه فقط آن مفهومی‌ست که از خود در ذهن دارد، بلکه همان است که از خود می‌خواهد. #ژان_پل_سارتر ‌

از نظرِ سارتر، اسپینوزا رَذل و سُست‌عنصر است! (: #اگزیستانسیالیسم_و_اصالت_بشر ‌

مردم معتقدند که زبون یا قهرمان، زاییده می‌شوند. یکی از ایرادهایی که بیشتر به رمانِ «راه‌های آزادی» می‌گیرند این است که می‌گویند: سرانجام شما از این مردمی که این‌همه سُست‌عنصرند، چگونه قهرمان می‌سازید؟ این ایراد، مُضحک است، زیرا بر اساسِ این فرض قرار دارد که مردم، قهرمان زاده می‌شوند. در واقع مردم دوست دارند که چنین بیندیشند. اگر شما زبون و سُست‌عنصر به جهان بیایید، خاطرِ شما از هر نظر آسوده است، زیرا در برابرِ سرشتِ خود هیچ‌کاری از شما ساخته نیست. هر کوششی که به‌کار برید در تمامِ مدّتِ عمر، زبون و سُست‌عنصر خواهید بود. اگر قهرمان زاده شوید، باز هم خاطری آسوده دارید زیرا در تمامِ مدّتِ عمر، قهرمان خواهید بود: قهرمانانه می‌خورید و قهرمانانه می‌نوشید. آن‌چه اگزیستانسیالیسم می‌گوید این است که شخصِ سُست‌عنصر خود را سُست‌عنصر می‌سازد. شخصِ قهرمان، خود، خویشتن را قهرمان می‌کند. همیشه این امکان برای شخصِ سُست‌عنصر هست که دیگر سُست‌عنصر نباشد همچنان‌که برای قهرمان این امکان وجود دارد که از قهرمان بودن دست بشویَد. #اگزیستانسیالیسم_و_اصالت_بشر #ژان_پل_سارتر ترجمهٔ: مصطفی رحیمی ‌

‌ ‌ «طبیعتِ بشری» وجود ندارد می‌توان فهمید که چرا فلسفهٔ ما در دلِ بعضی از کسان ایجادِ هراس می‌کند؛ زیرا غالباً اینان فقط یک وسیله برای تحمّلِ شوربختیِ خود دارند و آن این‌که با خود بگویند: «روزگار با من ناسازگار بود. من بیش از این‌که بودم ارزش داشتم. اگر من محبّتی بزرگ یا عشقی بزرگ به کسی نداشته‌ام علّت آن بوده که مردی یا زنی را که شایستهٔ محبّت و عشق باشد ندیده‌ام. اگر من کتابِ خوبی ننوشته‌ام بدان سبب بوده که فراغت و فرصتی برای این کار نداشته‌ام. اگر من فرزندی نداشته‌ام که زندگی‌ام را وقفِ او کنم بدان علّت بوده که همسری نیافته‌ام، تا بتوانم با او زندگی کنم.» #اگزیستانسیالیسم_و_اصالت_بشر، ص ۵۱ #ژان_پل_سارتر ترجمهٔ: مصطفی رحیمی ‌

‌ ‌ «پونژ» در مقالهٔ جالبی می‌گوید: «بشر، آیندهٔ بشر است.» این گفته کاملاً درست است. ولی اگر از این جمله استنباط شود که چنین آینده‌ای بر آسمان نقش بسته است، چنین استنباطی غلط است زیرا به این مفهوم، دیگر اطلاقِ لفظِ آینده، ممکن نیست. اگر این جمله چنین معنی شود که بشر به‌هرگونه که به‌وجود آید، آینده‌ای دارد که خود باید بسازد و آینده‌ای بکر در انتظارِ اوست، آن‌گاه به‌کار بردنِ کلمهٔ آینده درست است. امّا در این حال، بشر «وانهاده» است. #اگزیستانسیالیسم_و_اصالت_بشر، ص ۴۱ #ژان_پل_سارتر ترجمهٔ: مصطفی رحیمی ‌

‌ ‌ داستایوسکی می‌گوید: «اگر واجب‌الوجود نباشد، هرکاری مجاز است.» این سنگِ بنای اوّلِ اگزیستانسیالیسم است. در واقع اگر واجب‌الوجود نباشد هرکاری مجاز است؛ پس انسان «وانهاده» است. زیرا بشر، نه در خود، و نه در بیرون از خود، امکانِ اتّکا نمی‌یابد. باید گفت که بشر، از همان گامِ اوّل، برای کارهای خود عذری نمی‌یابد؛ وسیله‌ای نمی‌یابد تا مسئولیتِ وجودِ خود را بر آن بار کند. #اگزیستانسیالیسم_و_اصالت_بشر، ص ۴۰ #ژان_پل_سارتر ترجمهٔ: مصطفی رحیمی ‌

‌ ‌ هر فردی، مسئولِ تمامِ افرادِ بشر است. فردِ بشر، با انتخابِ خود، همهٔ آدمیان را انتخاب می‌کند. در واقع هر یک از اعمالِ ما آدمیان، با آفریدنِ بشری که ما می‌خواهیم آن‌گونه باشیم، در عینِ حال تصویری از بشر می‌سازد که به عقیدهٔ ما، بشر به‌طور کلّی باید آن‌چنان باشد. انتخابِ چنین و چنان بودن، در عینِ حال تأییدِ ارزشِ آن‌چه انتخاب می‌کنیم نیز هست. آدمی با انتخابِ راهِ خود، راهِ همهٔ آدمیان را تعیین می‌کند. کسی که دروغ می‌گوید و با گفتنِ این‌که همهٔ مردم چنین نمی‌کنند، برای خود عذری می‌تراشد، کسی است که با وجدانِ خود بر سرِ ستیز است؛ زیرا عملِ دروغ‌گفتن یعنی به دروغگویی ارزشِ عام و کلّی بخشیدن. #اگزیستانسیالیسم_و_اصالت_بشر #ژان_پل_سارتر ترجمهٔ: مصطفی رحیمی ‌

‌ ‌ مفهومِ بشر در مکتبِ اگزیستانسیالیسم، تعریف‌ناپذیریِ بشر بدان سبب است که بشر نخست هیچ نیست، سپس چیزی می‌شود؛ یعنی چنین و چنان می‌گردد؛ و چنان می‌شود که خویشتن را آن‌چنان می‌سازد. #اگزیستانسیالیسم_و_اصالت_بشر #ژان_پل_سارتر ترجمهٔ: مصطفی رحیمی ‌

‌ ‌ رُسوب‌های ذهنیِ مبتنی بر جبر، بر اندیشه‌های ما سنگینی می‌کند. لایه‌ای از این رسوب‌ها در قرنِ اخیر بدین صورت درآمده است که بسیاری از ما هرگونه رویدادی را در خانهٔ خود به بیگانگان نسبت می‌دهیم و پیشِ پایِ خود را نمی‌بینیم؛ و تا وضع چنین است بیگانه برای تسلّط بر ما به هیچ سلاحی نیاز ندارد؛ همین یک او را بس است. #اگزیتانسیالیسم_و_اصالت_بشر #ژان_پل_سارتر ترجمهٔ: مصطفی رحیمی ‌

#قانون_اساسی #اصل_بیست_و_چهارم ### اصل بیست و چهارم نشریات و مطبوعات در بیان مطالب آزادند، مگر آنكه مخل به مبانی اسلام یا حقوق عمومی باشد. تفصیل آن را قانون معین می‏كند. توضیحِ ساده: این اصل می‌گوید که نشریات و مطبوعات در انتشار مطالب خود آزاد هستند، اما نباید مطالبی منتشر کنند که به مبانی اسلام یا حقوق عمومی آسیب بزند. جزئیات بیشتر درباره این محدودیت‌ها را قانون مشخص می‌کند. مثلاً یک روزنامه می‌تواند هر مطلبی را چاپ کند، به شرطی که به اصول اسلامی یا حقوق مردم آسیب نرساند. نقد این اصل: ● این اصل بر آزادی بیان نشریات و مطبوعات تأکید دارد، اما شرط "مخل به مبانی اسلام یا حقوق عمومی" به عنوان یک محدودیت می‌تواند به تفسیرهای مختلف و اعمال سلیقه‌ای منجر شود. این موضوع می‌تواند به محدودیت‌های گسترده‌ای در آزادی مطبوعات بیانجامد. ● تعیین دقیق و شفاف مبانی اسلام و حقوق عمومی ضروری است. نبود چنین تعریف‌های دقیق و شفاف، به تفسیرهای مختلف و اعمال نظرهای شخصی و نهادی منجر می‌شود که به محدودیت آزادی مطبوعات و نقض حقوق اساسی افراد منجر می‌شود. ● شرط "مخل به مبانی اسلام یا حقوق عمومی" می‌تواند به سانسور گسترده و خودسانسوری در میان روزنامه‌نگاران و رسانه‌ها منجر شود. این امر به کاهش اعتماد عمومی به رسانه‌ها و کاهش کیفیت و تنوع اطلاعات منتشر شده منجر می‌شود.