Dҽmon Prodigy;

هممون دیوونه و سوکوکو فنیم

منظورت چیه که یه تختت کمه.. هرکی همچین فکری کنه مطمئن باش خودش هیچ تخته ای نداره✨

من می دونم باید چه واکنشی نسبت به چنلم داشته باشی!اول باید بخندی و بعد بگی: “این عمو یه تخته اش کمه…احتمالا بیشتر از یدونه” و بعد با آرامش به زندگیت ادامه بدی.

“آره؛من عاشقه پوزخند مزخرفشم.اون دوتا گویِ قهوه ای رنگ که همیشه یه نقشه دارن و از فرط حیله،برق می زنن.موهای بهم ریخته اش که هر پونصدسال یک بارم شونشون نمی کنه.شک ندارم از دورانِ مصر باستان فرار کرده؛چون عین مومیایی های پوسیده،به سرتاسر بدنش بانداژ می بنده.(شاید برای همینه که عین ایزد های مصر می پرستمش؟)نامفهوم،مشکوک و ترسناکه…ازش متنفرم ولی در عین حال،آرامشو فقط وقتی پیشمه حس می کنم.ببخشید کجا بودیم؟” ‘عام…من فقط پرسیدم از دازای چه خبر،چویا-سان .’ (-:تو بگو ‘دا’و من تا ‘ی’ آخرشو رفتم.)

با وجود چویا دیگه هیچ دختری جرئت نداره اطراف دازای بپلکه،چون اخیرا دیگه زنده برنگشتن.(یوکوهاما با کمبود دختر مواجه ش-)

البته سگ های ولگرد و کوچولو هم هستن…سه تا شد

دو رقیبِ همیشگی دازای (در مسائل عاطفی): کلاه و شراب

اگر دازای زیاد اذیت کنه،چویا از تخت میندازتش بیرون و شراب هاشو پیش خودش می خوابونه.دازای هم درحالی که رو مبل دراز کشیده،غر غر کنان میگه”باورم نمیشه به چهارتا دونه بطری شیشه ای داره حسودیم میشه!”

این حقیقت که دازای بعد از ملاقات با چویا عاشق رنگ نارنجی شده>>>

زندگیم اگه مثل اوداساکو / پو ،قدرت نویسندگی داشتم:💃🏻💕🌞🌈✨