سفیران فدراسیون کهکشانی نور 144☀️

🌈روحِ رویاییِ عشق، از برِ چرخِ بلند، جلوه ای کرد و گذشت؛ شور در عالم ِ هستی افکند. ◽️ 🌈شوق، در قلب زمان موج زنان، جان ِ ذرات جهان در هیجان، ماه و خورشید، دو چشم نگران، ناگهان، از دل دریایِ وجود، «گوهری کز صدف کون و مکان بیرون بود»؛ به جهان چهره نمود! ◽️ 🌈پرتو طبع بلندش «ز تجلی دم زد» هر چه معیار سخن بر هم زد تا «گشود از رخ اندیشه نقاب»، هر چه جز عشق فروشست به آب! شعر شیرینش «آتش به همه عالم زد»! می‌چکد از سخنش آب حیات نه غزل، «شاخِ  نبات»! ◽️ 🌈چشم ِ جان‌بین به کف آورده‌ام، ای چهره‌ی دوست! دیدن ِ جان تو در چهره‌ی شعر تو نکوست. این چه شعرست که صد میکده مستی با اوست! مستِ مستم کن از این باده به پیغامی چند. زان همه "گمشدگان لب دریا" به یقین "خامی چند" "کس بدان منزل عالی نتوانست رسید" "هم مگر پیش نهد لطف شما گامی چند". مگرم همت و عشق تو بیاموزد راه. نه تو خود گفتی و شعر تو بر این گفته گواه: "بر سرِ تربتِ ما چون گذری همت خواه؟!"

🌈روحِ رویاییِ عشق، از برِ چرخِ بلند، جلوه ای کرد و گذشت؛ شور در عالم ِ هستی افکند. ◽️ 🌈شوق، در قلب زمان موج زنان، جان ِ ذرات جهان در هیجان، ماه و خورشید، دو چشم نگران، ناگهان، از دل دریایِ وجود، «گوهری کز صدف کون و مکان بیرون بود»؛ به جهان چهره نمود! ◽️ 🌈پرتو طبع بلندش «ز تجلی دم زد» هر چه معیار سخن بر هم زد تا «گشود از رخ اندیشه نقاب»، هر چه جز عشق فروشست به آب! شعر شیرینش «آتش به همه عالم زد»! می‌چکد از سخنش آب حیات نه غزل، «شاخِ  نبات»! ◽️ 🌈چشم ِ جان‌بین به کف آورده‌ام، ای چهره‌ی دوست! دیدن ِ جان تو در چهره‌ی شعر تو نکوست. این چه شعرست که صد میکده مستی با اوست! مستِ مستم کن از این باده به پیغامی چند. زان همه "گمشدگان لب دریا" به یقین "خامی چند" "کس بدان منزل عالی نتوانست رسید" "هم مگر پیش نهد لطف شما گامی چند". مگرم همت و عشق تو بیاموزد راه. نه تو خود گفتی و شعر تو بر این گفته گواه: "بر سرِ تربتِ ما چون گذری همت خواه؟!"

خوانش شعر مولانای جان با صدای "جناب عرفان"✨💫🕊