🎵✍️ کلبه ی شعر و دکلمه و سناریو 🎵🎤✍️ 🌺♥️

🔆⚜️مونولوگ گویی⚜️🔆 🔘 متن منولوگ: از زندگی بدم میاد. خستم، همش حس میکنم اضافیم؛ همه وقتی منو میخوان که یا از اجبار باشه مثل پدر مادرم، یا کارم داشته باشن! خانم دکتر من این حسو از وقتی دارم که پدر مادرم از همدیگه طلاق گرفتن.همیشه یه چمدون دستمه، از این خونه میرم به اون خونه؛ همیشه با زنِ بابام دعوام میشه خیلی تحملش سخته خیلی! بعد که با اون دعوام میشه میرم پیش مامانم، شوهر اون خیلی آدم درستیه، ولی خب معذبم بالاخره اون خونه که برای مادرم نیست و من هم یه سربار محسوب میشم! اینطوریه که باز مجبور میشم برم خونه پدرم و باز هم با زن بابام دعوام میشه و این چرخه ادامه داره. حتی برای دوستامم مهم نیستم بهترین دوستام همیشه منو میپیچونن و میرن بیرون. مهمترین آدمای زندگیم منو نمیخوان، همیشه باهام مثل یه آشغال برخورد میکنن؛ اونوقت از میپرسید دلیل خودکشی یک هفته پیشت چیه؟ خانم دکتر مردن من دلیل نمیخواد...زنده بودنم، نفس کشیدنمه که دلیل میخواد! به چه امیدی زندگی کنم؟ به چه انگیزه ای؟همسنای من آرزوی دارن در آینده فرد مهم و موفقی بشن، ولی من آرزو دارم یک بار فقط یک بار خانوادم کنارم باشن دوستم داشته باشن! همسنای من با خرید کردن ک مسافرت و تفریح های متنوع خوشحال میشن؛ ولی من با یه توجه کوچیک از سمت پدر مادرم، طوری خوشحال میشم که انگار دنیارو به من دادن! میبینین؟ میبینین فرق منو با آدمای عادی دیگه؟ کاش حداقل وقتی نمی زارید زندگی کنم؛ حداقل بزارید راحت بمیرم و ادای دلسوزارو درنیارید! نویسنده: #سپیده_موسوی

🔆⚜️مونولوگ⚜️🔆 🔘 متن مونولوگ : 🔻 موضوع: #حرف_زور حرومزاده رو با کی بودی؟ جرات داری بیا بیرون از کارخونه تا بهت نشون بدم کی حرومزادس.. زارت و زورت و یاغی گریت برا اینجاس چون پشتت به عموت گرمه وگرنه جرات نمیکردی جلو من دربیای تُنبونتو میکشم رو سرت اگه بخوای بیشتر از حدت حرف بزنی بدبخت، اگه عموت بال و پرت رو نمیگرفت که الان اینجا نبودی یه توالت شور رو چه به سرپرست کارخونه شدن؟ تو که هیچ، عموتم بیاد دهنشو گل میگیرم اگه بخواد بی ربط و با ربط پاچمو بگیره برا چندرغاز حقوق زور داره بخوام از تو یکی هم حرف بشنوم از اخراج شدنم باکی نیست وقتی روزی رسون خداس، اینجا نشد جا دیگه ولی قبلش دهن تو یکی رو صاف میکنم بعد میرم دوربین بالا سرته، دست بهت بزنم صدتا صاحاب پیدا میکنی فقط برو دعا کن بیرون از کارخونه جایی نبینمت که آش و لاشت میکنم، طوری بزنمت که نفهمی از کجا و چطوری خوردی کفن و دفنتم با خودم، خیالت تخت. ✍🏻 نویسنده: نیما رفیعی

‍ آهای... ای قلب پاییزی کجایی که عطر و بوی تو پیچیده در هر کوچه باغی چِشَم خشکیده در صحرای بی مهری به دشتی اینچنین درگیر تنهایی تو ای همراه بارانی کجایی به باران آمدی تو در میانِ جنگلی انبوه و بارانی نگارِ آخرین فصلِ رهایی تو طعمِ خیس بارانی گَسی؛ شیرین و ترشی لطیفی چون بهارانی تو بوی جنگلی بوی نوازشهای سبزِ بعدِ طوفانی بیا... کین فصلِ طوفانی ندارد بی تو پایانی ✍🎙#ناصرعرب_ناصریااا

مونولوگ                                                                                                                                                                           جوان بیکار :                                                                                                                                                    به منی که همش درس خوندم ، به منی که همه جا تنها رفتم ، به منی که هیچوقت معنی یه زندگی خوب درک نکردم انقدر از  موفقیت هاتون نگین ،                                                                                                              شما هم اگه چند سال عمرتون میزاشتین سر درس خوندن ، که آخرش مثه من اینجوری دربه در کار بگردین حال روزتون بهتر از من نبود ، فک میکنید کاری نکردم ؟؟ فک میکنید دنبال کار نرفتم ؟؟ فک میکنید واسه کار به کسی رو ننداختم؟؟                                                                                      نه ، نه جانم ، مشکل از من نیس  ، من کاری رو کردم که باید انجام میدادم ، کاری که مجبور بودم انجام  بدم ،           تو جامعه ای که نه سرمایه ای داشته باشی نه فنی بلد باشی ، تنها کاری که میتونی کنی درس خوندنه ، منم مثل خیلیای دیگه مجبور بودم درس بخونم ، مجبور بودم اینجوری خودمو نشون بودم ، مجبور بودم جور درس نخوندن پدر مادرمو بکشم که مثلا افتخار کنن جوونشون درس خونده س                                                                                      ولی الان چی ؟ الان کی میاد جواب منه جوونو بده ، واسه من کار پیدا کنه ،                                                                                                                                                                    هرجا میری میگن سابقه کار ، مگه اونایی که سابقه کار دارن ، از کجا شروع کردن ؟؟                                                        اونا هم یه روزی مثه من بودن ، خلاصه ما بچه های دهه شصتی ، همیشه قربانی بودیم ، همیشه محکوم بودیم ،                                  یه زمان محکوم بودیم درس بخونیم ، یه زمانم مثه الان محکومیم کار کنیم ، کار ، کار ، کار

قشنگ بود وقتی می خندید . یعنی دلت می خواس وایسی نیگاش کنی یه عالمه . یهو می دیدی سرش تو دفتر نقاشیشه ، نیم ساعته داره با لبخند یه نقاشی بی سر و ته می کشه ، بعدشم می‌آورد نشون مامانش می داد می‌گفت بوبا کشیدم . بوبا دوست خیالیش بود . اولین بار تو راهروی بخش شیمی درمانی بهش گفتم . خم شدم دست کوچولوشو که آنژیوکت بزرگ و زمخت سِرُم بهش بود بوسیدم ، گفتم شیما ، توله سگ ، چه قشنگ می‌خندی تو . یهو نیشش وا شد گفت عمو به من نگو توله سگ ، مامانم دعوات می‌کنه. بغلش کردم چلوندمش گفتم غلط کردی ، همیشه توله سگ خودمی . تو این رفت و اومدا زیاد دیده بودم خونوادش رو . باباش از اقوام دور یه دوست قدیمی من بود ، مادرش یه کوه یخ در حال آب شدن ، شیما هم عادت کرده بود من بچلونمش . تو چهارسالگی معلوم شده بود سرطان مغز استخون داره . زن و مرد عین آدم و حوای رانده شده افتاده بودن به بازیابی بهشت : به امتحان کردن درمان های مختلف ، از شیمی درمانی تا طب های مکمل . گذشت و گذشت و گذشت تا شیمای دلربای نازنین اون سال دی ماه رو ندید که شش ساله بشه . پرپر شد و تمام .... پدر و مادرش دو سه ماه بعد از ایران رفتن ، برای همیشه . حق هم داشتن . میشه مگه به خیابونای شهر نگاه کنی و مرور کنی کارهایی رو که دخترت ، شیمات ، شیمای خندونت نکرد ؟ روزی هزار بار می‌میره آدم . رفتن . سالهای سال گذشت و همه ما دیگه یادمون رفت که یه شیمای توله سگی بود و قشنگ می‌خندید و درد کشید و پرپر شد . یادم رفته بود ، تا پارسال . تو هول و ولای پاییز نحس پارسال رفته بودم بهشت زهرا سر خاک مادربزرگ که کمی حرف بزنم و سبک شم . تو مسیر برگشت نفهمیدم چطور شد که دیدم نشستم کنار مزار کوچولوی شیما ، با سنگ قبر سفید فرسوده . شیما رو تو یکی از قطعه های قدیمی تو قبر پدربزرگش - یا پدر پدربزرگش - دفن کردن . یه جای ساکت دلگیر ، با درختهای بلند . با خودم گفتم چه جای نامناسبیه برای قبر یه بچه . لابلای سکوت قبرستون ، صدای خنده شیما اومد تو ذهنم ، درد پیچید تو سرم ، چشمهام رو بستم و تکیه دادم به درخت . اومد نشست روبروم ، خندید . بعد دستای کوچولوشو آورد جلو ، اشکای منو پاک کرد . باز خندید . گفتم شیما ، توله سگ ، چه قشنگ می خندی تو . خندید و اومد صورت زیر منو بوسید و رفت . چشمامو که باز کردم ، هنوز کنار مزارش نشسته بودم ، و بارون تند پاییزی من و سنگ قبر و دنیا رو شسته بود . انگار که شیما گریه کرده باشه به حال مردی که چشماشو بسته و با یه دختر مرده حرف می زنه و صورتش خیسه .... چه قشنگ میخندی شیما . میدونم الان هم داری اینو میخونی ، به بوبا سلام برسون . دردت به جونم که خانومی شدی واسه خودت ، زیرلب میگی عموحمید دیوونه ..... حمید سلیمی

🔆⚜️مونولوگ⚜️🔆 🔘 متن مونولوگ : 🔻 موضوع: #پشیمانی ر راستشو بگم... خرابِ ترسِ توو چشاش شدم. ولی خدایی اونقدرام قیافم ضایه و داغون نیس که هنو کاری نکرده ازم خوف کنه منم اگه ننه بابای درست درمون و اتو کشیده مثه باقی مردم داشتم اوضاع احوالم این ریختی نبود یه بار دلم لرزید خواستم سر و سامون بگیرم که اینم پرید، تف به این زندگی که اگه شانس داشتم الان باید چنتا بچه قد و نیم قد دورم بودن، خونه و زندگی برا خودم دست و پا میکردم ننمون که تا منو زایید اونقد بهش فشار اومد انگار قاتل بروسلی رو زاییده، سر زا مرد آقامم از خدا خواسته هنو سال ننم نگذشته بود که رفت زن گرفت همه اینارو از خالم شنفتم، فامیل به درد بخور نداشتم اما این خالم توفیق داره به بقیشون و جا ننه نداشتم بود خیلی هوا منو داشت تا قد کشیدم آقام پول و پلا درست حسابی نداشت، زنشم به پاش نشست که پسرتو بفرست کار کنه کمک خرجت شه، درس و مشق به کارش نمیاد حالا من تازه ده دوازده سالم بود، سنی نداشتم که، با چک و لقد فرستادنم سرکار تا به خودم اومدم چش باز کردم دیدم 25 سالمه، کنار چنتا داغونتر از خودم، شدیم زورگیر مال مردم. تازه این فقط یکی از خلافامه دیروز که چشمم افتاد به دختره، دلم خواست، بدجور رفتم توو نخش، تا چنتا خیابون و چهار راه دنبالش کردم که فقط نگاش کنم امروز عین بچه آدم جلوشو گرفتم فقط محض اینکه بهش بفهمونم میخوامش، اما گرخید طفلک حقم داشت به مولا، منم اگه یکی عین خودم جلوم سبز میشد خوف میکردم اصلا منو چه به عاشقی و این شعرا، با کارایی که کردم گورم کندس، یه جورایی قاچاقی زندم بدبختی اینجاس موقعی پام سُرید که همین روزا واسه زورگیری و به قول خودشون ارعاب عمومی و اینا، بگیرن آویزونم کنن اوضام خیته، عین سگ پشیمونم، تباه شدم رفت کاش ننم سر زا نمیرف، کاش به هر ضرب و زوری بود درسمو میخونم برای خودم کسی میشدم کاش همون شاگرد مکانیک مونده بودم اونوقت جا خفتگیری الان نون بازومو میخورم کاش ... لعنت به همه این کاش هایی که حناق شد توو گلوم و داره خفم میکنه. ✍🏻 نویسنده: نیما رفیعی

ایگلم درناز چشمانت چه حسرت دیده ام روز رفتن از کنارت... بد مصیبت دیده ام بی نصیب ازعشقتودیوان دردم اژدهاست من از این غول غمم هردم منیت دیده ام من منم بیتو نباشد ؛ ذره ای از این وجود بیتو من بیچاره ام ؛ در تو مزیت دیده ام عاشقت هستم یه دنیا ؛ از عدن تا مردنم سیب قرمز شهد کامت را غنیمت دیده ام گر توباشی دوزخی؛ دوزخ بهشتم میشود بیتو جانان در بهشتم من مشقت دیده ام حضرت عشقی و؛ عشقم را نثارت میکنم با تو من اعجاز عاشق را حقیقت دیده ام ساقی جانان نفس هایت شده جانان من از تو جانانم ؛ چه جانانه محبت دیده ام 🍁🖋🖋 https://t.me/HARIMESHGH1976

عاشق دسته گلای رنگارنگم💘😍 کی دسته گل میخواد😉🫠♥️🍂 @AvayeAsheghi1377

امام هادی(ع): فروتنی آن است که با مردم چنان رفتار کنی که دوست داری با تو چنان باشند.