رسانه‌ی زرتشتی «اَشِمْ وُهو»

📜 «زرتشت شتابان از جای برخاست و به بیرون خانه برفت و دانش را چنین ستود: ای دانش، اگر تو پیش از من می‌روی، چشم‌به‌راه من بمان و اگر از پشت من می‌آیی، به من بپیوند.» 📚 اوستا- دین‌یشت 🔥 @AshemVohu2581 🔥

🔻 برای پیشگیری از کژفهمی پیرامون نوشتار بالا: آیا دین زرتشتی به نسبی‌گرایی اخلاقی باور دارد؟ 🔸 ارزش‌های نیک -که ما مزداپرستان آنها را در دستگاه یزدان‌شناسی خود با نام «ایزدان» نمودار می‌سازیم- همواره نیک اند و ضدارزش‌های پلید نیز -که از آنها با نام «دیوان» یاد می‌کنیم- همواره پلید اند. برای نمونه، راستی مطلقا نیک و دروغ مطلقا پلید است و این هیچ گونه وابستگی به شرایطی که ما در آن قرار می‌گیریم، ندارد. 🔸 پس باور به «روزگار گمیختگی» در دین مزدایی هرگز نباید به معنای باور به نسبی‌گرایی اخلاقی پنداشته شود. چه، نیک یا بد بودن ارزش‌ها یک امر است و تعارض آنها با یکدیگر در شرایطی ویژه (همان روزگار گمیختگی) امری‌ست دیگر. مُغان گرانمایه، تفکیک میان این دو امر را با ارائه‌ی ویمَندی (تعریفی) دقیق از «نیکی» و «بدی» انجام داده اند؛ در اینباره در آینده بیشتر سخن خواهم گفت. ✍ بهدین تیرداد نیک اندیش 🔥 @AshemVohu2581 🔥

🔸 بنگرید.

↩️ اندر چیستی «روزگار گُمیختِگی»: دین مَزدَیَسنا جهان را سیاه و سپید می‌بیند یا خاکستری؟ 💠 هنگامی که گفته می‌شود دین زرتشتی جهان را میدان نبردی میان دو قوای اهورایی و اهریمنی می‌داند، یکی از کژفهمی‌هایی که شاید برخی دچارش شوند، آنست که نگاه دین زرتشتی به جهان نگاهی سیاه و سپید است؛ یعنی چنین می‌پندارند که این دین، هر یک از امور جهان را یا سپیدِ سپید و سراسر اهورایی می‌نگرد و یا سیاهِ سیاه و یکسره اهریمنی. حال آنکه چنین برداشتی از جهانبینی زرتشتی، خطایی بنیادین است که می‌تواند شناخت یک فرد از این جهانبینی را دچار سوءتفاهم‌های ژرفی نماید. 💠 در جهانبینی زرتشتی، اگرچه اورمَزد (اهورامزدا) یکسره نیک است و اهریمن یکسره بد، اما جهان امروز ما نه یکسره برآیند خواست اهورامزداست که بخواهد مطلقا نیک باشد و نه یکسره بازتاب خواست اهریمن است که بخواهد مطلقا پلید باشد. بلکه از روزن این جهانبینی، زمانه‌ای که ما امروز در آن به سر می‌بریم، روزگاری‌ست که در آن تقریبا هیچ کس یا پدیده‌ای را نمی‌توان یافت که سراسر نیک و اهورایی یا یکسره پلید و اهریمنی باشد؛ زیرا جهان امروز ما جهانی‌ست خاکستری‌رنگ که میوه‌ی خواست آفرینش‌گرانه‌ی اهورامزدا و نیز تازش تبهکارانه‌ی اهریمن به گونه‌ی هم‌زمان است. در اینباره در دینکرد ششم چنین آمده است: «هر نیکی را اورمزد و هر بدی را اهریمن پدید آورد. هر نیکی که اورمزد و پدیدآوردگانش دارند، از آفرینش اورمزد و هر بدی که ایشان دارند، از اهریمن است. چندان نیکی که اهریمن و پدیدآوردگان اهریمن دارند، از آفرینش اورمزد و هر بدی که ایشان دارند، از خودشان است.» (بندهای ب1 تا ب3) این وضعیت در نگرش زرتشتی "روزگار گمیختگی" نامیده می‌شود؛ روزگار آمیختگی نیکی و بدی که از تازش اهریمن به آفرینش اهورامزدا آغاز شده است و تا آستانه‌ی فرارسیدن فَرَشگَرد (پیروزی پایانی اهورامزدا بر اهریمن و بازگشت جهان به آرمانی‌ترین شکل ممکن خود) ادامه خواهد داشت و در این بازه‌ی زمانی جداسازی نیکی از بدی گاه بسیار دشوار و پیچیده خواهد بود. 💠 چه، در این زمانه رویدادهایی رخ می‌دهند که هم‌زمان دارای ابعاد گوناگون نیک و بد اند. درست از همین روست که در روایت‌های استوره‌ای آمده است: «فریدون خواست اَژی‌دَهاک (ضحاک) را بکشد. اورمزد گفت که اکنون مکش؛ چه، این زمین پر از خرَفستَر (موجود موذی) شود. زرتشت بی‌مرگی خواست. اورمزد گفت اگر اکنون تو را بی‌مرگ سازم، فرشگرد کردن ممکن نباشد.» (دینکرد ششم؛ بندهای ب4 و ب5) این دو روایت استوره‌ای به ما می‌آموزانند که گاه حتی جاودانگی نیک‌ترین انسان تاریخ (اَشو زرتشت) و نیز مرگ پلیدترین شخصیت استوره‌ای تاریخ (ضحاک) می‌تواند دارای چنان پیامدهای بدی گردد که رخ ندادنشان از رخ دادنشان بهتر باشد. 💠 همچنین در روزگار گمیختگی گاه یک ارزش نیک و ایزدانه، زیر تاثیر عوامل بیرونی، در تعارض با ارزش نیک دیگری قرار می‌گیرد و ما را ناچار می‌کند تا از میان آن دو، یکی را قربانی دیگری کرده و آنی را برگزینیم که در آن شرایط ویژه دارای اولویت اخلاقی بالاتری‌ست. به همین چرایی در دینکرد ششم آمده است: «بهترین چیز راستی و بدترین چیز دروغ است. [اما] کسی هست که راست گوید و با آن گناهکار است و کسی هست که دروغ گوید و با آن رستگار است. زمانی هست که خاموش کردن آتش گناه است و زمانی هست که نیک است.» (بندهای ب7 تا ب9) چنان که می‌بینید، گرچه راستی بهترین و دروغ بدترین چیز دانسته شده است، اما گفته شده است که گاه انسان با راست گفتن گناهکار می‌گردد و با دروغ گفتن، رستگار! (مانند هنگامی که برای نجات جان یک بیگناه چاره‌ای جز دروغ گفتن به قاتل نیست) در ادامه، خاموش کردن آتش هم -که سوی نیایش مزداپرستان می‌باشد- به عنوان نمونه‌ای دیگر آمده است. 💠 افزون بر اینها، پیداست که در زمانه‌ی گمیختگی، نمی‌توان کسی را یافت که مطلقا نیکوکار و یا مطلقا بدکار باشد. پس ایده‌ی "معصومیت" در دین مزدایی هیچ جایگاهی ندارد. بیگمان به همین چرایی هم ایرانیان باستان در روایت‌های تاریخی خود چون کارنامه‌ی اردشیر، حتی خطاهای نیکنام‌ترین شاهنشاهان دیندار و مزداپرست خود چون اردشیر پاپکان را پنهان نداشتند. همچنین در استوره‌شناسی خود حتی از سود چهره‌ی منفوری چون ضحاک در کتاب مینوی خرد سخن گفتند. در این راستا، در دینکرد سوم چنین آمده است: «اینکه اندر گیتی پر از بیم، مردمان میرا، سرتاسر آکنده از خِرَد ناب وُهومَنی (نیک‌اندیشانه) و یکسره رها از بداندیشی‌ها و بدآگاهی‌های اَکومَنی (بداندیشانه) باشند، و یا اینکه لبالب از بداندیشی‌ها و بدآگاهی‌های اکومنی و سرتاسر تُهی از خرد ناب وهومنی باشند، ناشدنی‌ست.» (کرده‌ی 63) چه بسا از همین رو باشد که حتی اشو زرتشت نیز با شکی فلسفی در گاتها می‌پرسد: «آیا به‌راستی چنین است که من نوید می‌دهم؟» (هات 44، بند 6) ✍ بهدین تیرداد نیک اندیش 🔥 @AshemVohu2581 🔥

«تو این را دروغ و فسانه مدان به رنگ فسون و بهانه مدان ازو هر چه اندر خورد با خرد دگر بر ره رمز معنی برد» 📚 شاهنامه‌ی فردوسی 💠 برابر آنچه فردوسی بزرگ گفته است، می‌دانیم که استوره‌ها روایاتی نمادپردازی‌شده و رمزنگاری‌شده با انبوهی از رازهای سربه‌مُهر اند. 💠 اکنون، چنان که در نگاره‌ی بالا می‌بینید، در پاره‌ای از دینکرد ششم گفته شده است اهورامزدا به اشو زرتشت زندگی جاودانه نبخشید و همچنین فریدون به کُشتن ضحاک نپرداخت زیرا در آن صورت، فرشگرد (پیروزی اهورامزدا بر اهریمن) دچار دیرکرد می‌شد. 💠 از دید شما چه پیامی پشت این دو روایت استوره‌ای نهفته است؟ (یافتن پاسخ این پرسش، نیازمند داشتن آگاهی بنیادین از جهانبینی مزدایی‌ست) 💠 گفتنی‌ست که به این دو رویداد در بنمایه‌های دیگر نیز اشاره‌هایی شده است (مانند نکشتن ضحاک و دربند کردنش در دماوند بر پایه‌ی شاهنامه) اما این در پاره‌های پیشین و پسینِ همین بخش از دینکرد ششم است که به‌گونه‌ای پرده از این راز مغانه برکشیده می‌شود. ✍ بهدین تیرداد نیک اندیش 🔥 @AshemVohu2581 🔥

↩️ رابطه‌ی ایران و تشیع به زبان ساده 💠 بخش سبزرنگ در نگاره‌ی بالا، قلمروی خلفای راشدین می‌باشد؛ قلمرویی که علی ابن ابی‌طالب، نه تنها در فتح آن به عنوان مشاور اصلی عمر ابن خطاب نقش داشت، بلکه خود به مدت پنج سال بر آن حکومت کرد. 💠 اکنون آنکه از سویی ایرانی نبودن علی یک حقیقت تاریخی آشکار است، و از سویی دیگر نیز حاکمیت او بر قلمرویی که ایران نیز جزئی از آن بوده است، واقعیتی تاریخی‌ست که هیچکس درباره‌اش تردیدی ندارد. اینک پرسش: آیا نمی‌توان گفت علی نسبت به ایران، یک حاکم اشغالگر بود؟ مگر نه آنکه حاکمیت تحمیلی بیگانگان در یک کشور را "اشغال" می‌نامند؟ 💠 همچنین این نکته را باید افزود که باور به معصومیت و خطاناپذیری علی در جایگاه امام نخست شیعیان، پاره‌ای ناگسستنی از تشیع است. اینک پرسشی دیگر: آیا باور به خطاناپذیری کسی که یک کشور را اشغال کرده است، به معنای باور به خطا نبودن اشغال آن کشور نیست؟ پس متوهمان پان‌شیعه چگونه می‌کوشند تشیع را "اسلام ایرانی" بنامند در حالی که این کیش اشغال و تجاوز به ایران را میان باورمندانش عادی‌سازی می‌کند؟ ✍ بهدین تیرداد نیک اندیش 🔥 @AshemVohu2581 🔥

🔸 یاران ارجمند، درود بر شما. 🔸 موبه‌موی این سخنرانی بی‌مانند شاهزاده رضا پهلوی را با ریزبینی گوش نمایید. این سخنرانی، بااختلاف، بهترین و خردمندانه‌ترین سخنرانی سیاسی پیرامون وضعیت کنونی ایران و نسبت آن با جهان است؛ خالی از هر گونه شعار و بیهوده‌گویی؛ بلکه یکسره عمل‌گرایانه، واقع‌بینانه و سیاستمدارانه در راستای ارائه‌ی راهکار ملی و بین‌المللی برای آزادی ایران. 🔸 اکنون، با آگاهی از رویکرد کلی پهلوی سوم، به‌ویژه از خیزش ملی به خونخواهی مهسا تا کنون، با دلیری می‌توانم بگویم ایشان یک شطرنج‌باز سیاسی میهن‌پرست و خردمند چون پدر ارجمند خود اند که به‌خوبی می‌داند با هر کس چه بگوید، چگونه بگوید و چه هنگام بگوید. 🔸 باید بدانید اینها را کسی به شما می‌گوید که هر کجا نیاز بوده است،‌ تندترین نقدها را از روزن ملی به ایشان وارد کرده است؛ چه، همواره باور داشته ام یک ملی‌گرای خردمند (و نه احساس‌گرا) هرگز میهن‌پرستی را به شخص‌پرستی یا شخص‌ستیزی آلوده نمی‌کند. 🔥 @AshemVohu2581 🔥

«ایران: پایان دادن به خلافت اسلامی و بازگشت به دولت-ملت» ویدئوی کامل سخنرانی در کنفرانس «محافظه‌کاری ملی» با زیرنویس فارسی واشینگتن دی‌سی ۱۰ ژوئیه ۲۰۲۴ متن کامل فارسی @OfficialRezaPahlavi

🔸 بنگرید.

↩️ سه نام اصلی دین زرتشتی و مفهوم آنها 💠 دین زرتشتی با سه نام اصلی شناخته می‌شود؛ نخست همان «دین زرتشتی»، دوم «دین مَزدَیَسنا» و سوم «دین بِهی». نام نخست به بزرگ‌ترین آموزگار و پیام‌آور این کیش «اَشو زرتشت اِسپَنتمان» اشاره دارد که از نگاه دین بهی والاترین انسان در میان همه‌ی مردمان است. نام دوم به خداوند دانا و یگانه سرچشمه‌ی همه‌ی نیکی‌ها «اهورامزدا» اشاره دارد که بر پایه‌ی دین بهی، والاترین ایزد در میان همه‌ی ایزدان است. واپسین نام نیز به مفهوم «نیکی» یا همان «بهی» اشاره دارد؛ مفهومی که در دین مزدایی، والاترین امر در میان همه‌ی امور است. 💠 پس یک تن که این کیش را برای خود می‌پذیرد، 1- خود را «زرتشتی» می‌نامد؛ زیرا می‌کوشد به راه و روشی که اشو زرتشت آموزش داده است، پایبند باشد. 2- خود را «مَزدَیَسن» به معنای «مزداپرست» می‌نامد؛ زیرا در زندگی خویش برای خشنودسازی اهورامزدا و یاری به او در نبرد با اهریمن (یگانه سرچشمه‌ی همه‌ی بدی‌ها) می‌کوشد. 3- خود را «بِهدین» می‌نامد؛ زیرا با همه‌ی توان می‌کوشد اندیشه، گفتار و کردارش را به نیکی بیاراید و از هر آن بدی بپرهیزد. ✍ بهدین تیرداد نیک اندیش 🔥 @AshemVohu2581 🔥