Mahed's Xanadu

امروز رفتم کافی‌نت، نه شغل‌ش پزشکی بود، نه از پزشکی چیزی می‌دونست، نه در جریان شرایط بود. حتی وقتی حکم‌م رو دید، گفت این واقعی هست؟ یعنی پزشک همین اندازه حقوق میگیره این همه میگن اینا مزایا دارند؟ لبخند زدم بعد گفت، ولی دکتر برو تخصص... اومدم حرف بزنم که شرایط تخصص خیلی متفاوت نیست... اجازه نداد نیم ساعت اونجا بودم که چهار تا برگه پرینت کنه برام نیم ساعت‌ش داشت برام از شرایط خوب متخصص شدن میگفت حتی گفت چه رشته‌ای باید برم: "یا قلب، یا ارتوپدی یا چشم" مثکه فقط این سه تا خوبه... منم فقط لبخند میزدم و میگفتم: چه جالب! بهش فکر می‌کنم حتما~ آدم خوب و مهربون و کار راه‌اندازی بود، فقط ناآگاه بود، برای همین خیلی مطمئن داشت بهم مشاوره می‌داد~

ویتگنشتاین توی بحث بازی زبانی یا Sprachspiel می‌‌گه یه کلمه یا حتی یک جمله، فقط در نتیجه «قاعدۀ بازی» معنی پیدا می‌کنه، و معنی کلمه بستگی به بازی زبانی‌ای داره که براش استفاده شده. مثلا همون سیب که گفتیم، توی کانتکست ممکنه یه میوه اشاره داشته باشه یا به سیب عدن یا لپ‌های گلی معشوق یا هرچیزی. البته داخل پرانتز همین سیب عدن درواقع سیب نبوده، کلمۀ malum لاتین چندتا معنی مختلف داشته و یه جایی معنی میوه و یه جای دیگه معنی شیطان می‌داده و دیگه قاطی پاتی شده و همون کلمۀ یونانی μῆλον به معنی سیب رو معادلش قرار دادن.

+کوتاه‌نوشته برایم نوشته بود توقع رنج است. نمی‌دانستم از چه می‌گوید و با لبخندی گذشتم. ماجرایی پیش آمد. گمان می‌کردم قدری ارزشمند باشم ولیکن توقع زیادی بود و رنج آن هم سنگین. چه می‌شود کرد؟ محکومیم به طی کردن و ادامه دادن. در کتابش نوشته بود: پیروزی های بزرگی ندارم ولی از جنگ‌هایی زنده برگشته‌ام که در تصورت نمی‌گنجد. م #Rob_Khan_Small

۵۰۱📚 شخصیت اصلی یه زنه پر از سرزنش خود، سرزنش نوع مادری، همسری، شغل، چهره، سلیقه، انتخاب‌ها و هر چیزی که بهش مربوط. می‌شه بگیم با آدمی مواجهیم که از بودنش در دنیا شرمندس. در این بین به شدت مقهور یک شخصیت بلاگره، و با مقایسه‌ی افراطی اوضاعش پیچیده‌تر شده جایی توصیف جالبی داره میگه: زمان برای من نه براساس تقسیم‌بندی ثانیه و دقیقه بلکه براساس فاصله‌ی بین پست‌های اون آدم بود. ایده‌ی کتاب مسئله‌ای جدید و جدیه اما قصه چندان کششی نداره بیشتر واگویه‌های یک زنه در دنیاییه که می‌خواد خیلی چیزها باشه. مادر، همسر، خانه‌دار، شاغل، هنرمند، صاحب دستاورد، می‌شه گفت در نشون دادن یک وضعیت آشفته‌ی آدم سرگردون که خودش رو دوست نداره موفق بوده. شرم #کتاب بهار ۰۳

ما نیاز داریم کسی باشد که زندگی‌مان را ببیند و ثبت کند. همراهمان باشد برای مدتی طولانی، طوری‌که از حضورش اطمینان خاطر داشته باشیم. ما نیاز داریم کسی باشد که ما را از دست خودمان نجات دهد تا زندگی کنیم. و چه خوش باشند آن‌هایی که نجات‌دهنده‌ای دارند. م #Rob_Khan_Small #Mahed

وسط اورژانس بعد از ۶ ساعت دوندگی، نشستم رو صندلی و گوشی رو درآوردم و داشتم این پیام مرهمانه رو تند و بدون توجه میخوندم، و همزمان تو دلم آشوب بود که الان پرستار سرم داد نزنه که زودتر اون سوند رو بذارم... و باز یه ندایی درونم میگفت که چند دقیقه اونورتر سوند بذاری طوری نمیشه! ولی نمیشد! گفتم اه! کانال مرهمانه رو mark as unread کردم و پاشدم به سوی مریض رفتم. بعد از سوندگذاری موفق یک‌بیمار سخت، درحالی که داشتم به خودم افتخار میکردم و بابت پروسیجرهای موفق امروز خودم رو تشویق میکردم، قیافه هم‌کشیکی‌ام رو دیدم که اومده بود اورژانس رو تا صبح ازم امانت بگیره(چون صبح باید به خودم پس بده)... و نمیدونید چهره‌اش چه درخشندگی‌ای داشت! انگار حوری بهشتی وسط جهنم اومده‌ بود نجاتم بده. اومدم بیرون و هوای پسابارونی رو دادم تو ریه‌هام. دلم میخواست وسط حیاط روی زمین پخش میشدم و میذاشتم باقی‌مونده‌های اون رگبار تند، روپوش سفیدم رو گلی کنن. ولی نمیشد! اومدم به خانواده‌م که تو اورژانس چندبار تماس‌شون رو رد داده بودم زنگ بزنم و حداقل به بهانه تلفن حرف زدن، یک دور دور حیاط متروکه و تاریک و مخوف بیمارستان دور بزنم ولی دیدم ساعت از ۱ گذشته و نمیشه! اومدم به دوستی پیام بدم و بگم له شدم! ولی دیدم دوستی ندارم! خواستم چایی بخورم که دیدم سر‌وصدایش ممکنه بقیه رو بیدار کنه و نمیشه! خواستم جوراب‌هام رو دربیارم که دیدم شاید بوی پاهای اورژانس‌نوردیده‌ام خاطرِ گیرنده‌ بویایی هم اتاقیان رو مکدر کنه و نمیشه! ولی این وسط خیلی یهویی به ذهنم رسید چه خوش‌کشیکم من! یعنی من هرچه‌قدر دلم کیس هیجان‌انگیز میخواد تو اورژانس، همه مریض‌هام در حد بیمارهای مرکز بهداشت مرهمانه، خوب و خوشحال اند! [ بعد این حرفم، بیمارستان منفجر و نیست‌و‌نابود‌ خواهد شد] بعد نمیدونم چیشد تصمیم گرفتم بنویسم! ازهمین لحظه خواب‌آلود نیمه‌شب یکشنبه ۶ خرداد ۱۴۰۳. از همین لحظه عجیبی که تازه متوجه میشی یک هفته از خرداد هم گذشت، دوماه از اینترنی، ۵.۵ سال از پزشکی، ۲۴ سال از عمر و دوساعت‌و‌نیم از نیمه‌شب! و الان از ثبت این لحظه خوشحالم!

"بسیاری آدم‌ها فقط به این دلیل شریف‌اند که احمق‌اند. " ▪︎داستایوسکی | برادران کارامازوف -8½- @sut_tw

صدای اتو کشیدن تیغه لباس هایت در درازنای بامداد چنان به گوش می‌رسد که می‌تواند موجبات آرامشت را فراهم و به تپش های بی‌دلیلت ریتمی بی‌اعتنا ببخشد ، به طوری که بتوانی لباس هایت را بپوشی و از فرار کردن حرف ببری