نغمه عشاق

_چه خوشست باده خوردن به صبوح در گلستان که خبر دهد ز جَنت دم صبح و باد بستان به سحر که جان فزاید لب یار و جام باده بنشین و کام جان را از لب پیاله بستانㅤㅤ #خواجوی_کرمانی

چه سازم که سوی تو راهی ندارم کجایی که جز تو پناهی ندارم چگونه کشم بار هجرت چو کوهی که من طاقت برگ کاهی ندارم من که در تو زندگانی یافتم .... عطـار

خیام اگر ز باده مستی خوش باش با ماهرخی اگر نشستی خوش باش چون عاقبت کار جهان نیستی است انگار که نیستی چو هستی خوش باش #خیام .

دوست گو یار شو و هردو جهان دشمن باش بخت گو پشت مکن روی زمین لشکر گیر میل رفتن مکن ای دوست دمی با ما باش بر لب جوی طرب جوی و به کف ساغر گیر #حافظ ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌

خاک کوی دوســـت دامن‌گیر ماست وین کسی داند که پایش در گل است عاشق آرامی ندارد ورنه یــــار مونس جان است و آرام دل است #فروغی_بسطامی

ترکش خمپاره پیشونیش رو چاک داده بود ازش پرسیدم: چه حرفی برای مردم داری با لبخند گفت: از مردم کشورم میخوام وقتی برای خط کمپوت میفرستن، عکس روی کمپوت ها رو نکنن!! گفتم داره ضبط میشه برادر یه حرف بهتری بگو با همون طنازی گفت: اخه نمیدونی سه بار بهم رب گوجه افتاده...!! + شرم بر كسانى كه با سوءاستفاده از جایگاهشان و شیرجه زدن در بیت‌المال، خون همچين آدمايى رو پايمال كردند!

در دل سنگت اگر جا نشوم مے میرم یا بہ دیدار تو ، امضا نشوم مے میرم چشم تو آینہ ے، روز و شبم مے باشد من اگر ، در تو تماشا نشوم مے میرم خواب آشفتہ ی  شبهاے پریشانم اگر من در آغوش تو رویا نشوم مے میرم یا اگـر نیم نگاهے ،  بہ منِ دل مُـرده نڪنے و ، بہ تو احیا  نشوم ، مے میرم گم شدم در پسِ گیسوے شبت باورڪن بزنے شـانه  و  پیدا  نشوم ، مے میرم منم آن ماهے و آغـوش تو شد دریایم عاقبت ، راهیِ دریـا نشوم ،  مے میرم ڪهنہ رازم ، ڪـہ میـان دلِ تـو پنهـانم از زبانت اگـر افشـا نشـوم ، مے میرم دوستت دارم و ، میدانے و میدانم ڪه؛ نذرِ جـانِ تو ، مُهَیـا نشوم ، مے میرم آفتابے ڪہ بہ ، گرماے تو جان مے گیرم گیرِ شب باشم و ، فردا نشوم مے میرم مثل یڪ سـروِ خرامان ،دل ما را بردی بوتہ ے "پـونه" ام  اَفرا نشوم مے میرم... #ناشناس

می‌شدم بیرون ز خود، گر منزل می‌داشتم دست و پائے می‌زدم، گر ساحلے می‌داشتم بهترست از عقل ناقص، چون جنون ڪامل فتاد ڪاشڪے من هم جنون ڪاملے می‌داشتم اے ڪہ گوئے دست بر دل نہ، مڪن بی‌طاقتی.... می‌نهادم دست بر دل، گر دلے می‌داشتم دانہ ے اشڪے ڪہ دارم چون صدف در دل گره می‌فشاندم، گر زمین قابلے می‌داشتم بی‌قراری‌هاے من می‌داشت پایان، چون سپند راہ فریادے اگر در محفلے می‌داشتم در گرفتارے ست آزادے، در این بستان‌سرا می‌شدم آزاد اگر پا در گلے می‌داشتم دیگ بحر از احتیاج ابر می‌آید بہ جوش جوش احسان می‌زدم، گر سائلے می‌داشتم گرد من بیرون نمی‌رفت از بیابان جنون همچو مجنون گر امید محملے می‌داشتم از دل بے حاصل خود شرمسارم، جاے دل در بغل اے ڪاش فرد باطلے می‌داشتم از تلاش گلشن فردوس فارغ می‌شدم جا اگر در خاطر صاحبدلے می‌داشتم بادہ را می‌داشت خونم، داغ از جوش نشاط در نظر گر دست و تیغ قاتلے می‌داشتم آہ من "صائب"، نمی‌شد سرد چون باد خزان از بهار زندگے، گر حاصلے می‌داشتم... #صائب_تبریزے