𝒎𝒂𝒓𝒕𝒂"

نمیدونم قراره با چه رویی وقتی ایران آزاد شد تو این کشور زندگی کنم.

من دهه هشتادیم. همونی که تا چند وقت پیش مسخرش می کردی. من قتل هم سنامو به دست پدراشون دیدم، کرونا رو وسط جوونی و ارزوهام دیدم، مجازی تحصیل کردم و حضوری کنکور دادم، شاهد مرگ چندین هزار هم وطنم بودم، شاهد وخیم ترین اوضاع اقتصادی و سیاسی کشورم بودم. و همین الان که تو توی خونت نشستی و باور داری چیزی عوض نمی شه و می خوای همینجوری ادامه بدی، دارم برای آزادی انتخاب توی کشورم باتوم، گاز اشکاور، ساچمه و کتک می خورم. دارم جون دادن هم سنامو توی خیابون می بینم و توی این راه همه چیزمو می ذارم. جنس مخالف صرفاً برام نگاه جنسی نداره چون از بچگی باهاش بزرگ شدم و الان باهم داریم سعی می کنیم ظلم و ستم از کشورمون بره. من دهه هشتادیم و شجاع، جنگجو، مستقل، منطقی و صبور بار اومدم. چیزی که برای تو و امثالت قابل درک نیست. -دیاکو.

من همیشه حالم خوبه،حتی وقتی از درد به خودم میپیچم.حتی وقتی نای ادامه دادن به هیچیُ ندارم،حالم خوبه.حتی وقتی شب تا صب گریه میکنم،بازم حالم خوبه.وقتی،به نبودنم فکر میکنم حالم خیلی بهتره.خیلی.

دیشب تو فردیس یه پسری بازوش زخمی شده بود و خونریزی داشت؛ یه دختر خانم غریبه بدو بدو اومد سمتش، شالشو باز کرد، پاره کرد شروع کرد زخمو بستن، وسطاش گریه افتاد، پسره هی میگفت خانم گریه نکن، چند بار گفت خانم گریه نکن، تا اینکه خودشم گریه افتاد. هر کی اون اطراف بود گریه افتاد. این بغض چهل ساله همه ما ایرانی هاست.

انگار همه جا خاک مرده پاشیدن.

یجوری وقتی نت ندارم از همه‌جا بی‌خبرم که انگار وسط بیابون زندگی می‌کنم:)))

وضعیت اینطوریه که ذره‌ای درد یا غم شخصی فشاری روم وارد نمیکنه. ینی حتی اگه اشکمم در بیاد برای خودم نیست:)) این حجم درد عجیبه.

حقمون نبود تو این سن شاهد چنین اتفاقاتی باشیم؛