paroxysm

A streetcar named desire 1951 پی‌نوشت: اینجا بلانچ داره تصور می‌کنه که سرش روی شونه‌ی کسیه.

احسنت! اتفاقاً می‌خوام بنویسم!

اون مرگ‌های وحشتناک و واکنش مشاهده‌گر با اون اوه‌ها از توش چیز خوبی در میاد.

همون پلات‌های خلاقه‌ی خوابت رو چرا ننویسی؟🙄

البته، در عوض خواب‌های خلاقانه‌تری می‌بینم و متن‌های دارکِ خلاقانه‌ای می‌نویسم که کمتر کسی می‌تونه درک کنه. داشتن نگرش متفاوت و دیدِ ژرف و حساس و درنتیجه، دیدن جنبه‌هایی از زندگی که آدم‌های معمولی نمی‌تونن ببینن؛ سود نیست یعنی؟!

ولی واقعاً واقعنی، همه‌ی پلات‌ها به‌شدت خلاقانه و جذاب و خفن بودند! حیف! حیفِ این‌همه خلاقیت و استعداد که هییییییچ سودی برام نداشت در هیچ‌جایی از زندگی :)))

پریروز با سردردِ شدید pms‌ای از خواب بیدار شدم. دیشب هم درحالی از خواب بیدار شدم که کل شب رو، صدها کابوسِ کوتاهِ خیلی ترسناک دیده بودم. هرخواب، مثل یک سکانس کوتاه فیلمای اسلش بود! پر از خون و خون‌ریزی و مرگ! مرگ! دقیقاً توی هر کابوس، چندین نفر خیلی وحشیانه و سَبَعانه و دردناک؛ می‌مردن. و من توی همه‌ی پلات‌ها، تماشاچی بودم و با مشاهده‌ی هر مرگ دردناک؛ واکنشم فقط یک "اوه! اوه!"_شبیه به "اوه"های خاص و پرمعنی شخصیت‌های سریال سوپرانوز بود، همراه با خنده‌ی عصبی!😂 چیه این pms؟! زامبی شدم!

مگه می‌شه توی شبای سوزناک پائیزی، به پلی‌لیستی از girl in red؛ نه گفت؟! :) لذت ببرید.