رُگآ

البته مثل اینکه اول باید یکی رو پیدا کنیم که بهش بگیم "محبوبم"، بعد تِز حرکات رندوم بدیم.

محبوبم، به‌جای جمله‌های ادایی مرسوم که حاوی درصد قلیلی از کلمات اکلیلی‌کننده‌ن، خیلی رندوم یه "زن شل کن من که دیگه می‌دونم چه‌قدر بدبخت و خسته‌ای"مون نشه؟

- ما مردمان خاورمیانه گویی باد می‌کاریم که هربار طوفان درو می‌کنیم. مگر ملت‌هایمان چقدر می‌توانند بکارند تا گردبادی همه را به آسمان ببرد و دوباره از اول شروع کنیم. مگر تاریخ برای ملتی چند بار تکرار می‌شود؟ در سرم تاریخ را مرور می‌کنم شاید بتوانم جایی کورسوی امیدی بیابم تا زنده بمانم. تاریخ را ورق می‌زنم . سال ۳۳۰ قبل از میلاد است آریوبرزن در برابر لشکر اسکندر که دنیا را به زانو در آورده بود ایستاده است و قسم خورده است جز با مرگش اجازه ورود لشکریان به ایران را ندهد. جلوتر می آیم سال ۱۳۲۰ است و سه سرباز در برابر ارتش سرخ ایستاده‌اند آنچنان‌که فرمانده‌ی ارتش مدال از سینه در می‌آورد و بر سینه‌ی آنان می‌زند. حال سال ۵۹ میشود ۳۰۰ نفر در برابر ارتش تا دندان مسلح صدام ایستاده‌اند و امروز فرزند مردی در پنجشیر راه پدر را ادامه میدهد. تاریخ با همه‌ی توان بر سرم فریاد می‌زند که در این خاورمیانه که نفرین شده‌ است، مردان و زنانی زیسته‌اند که تسلیم نمی‌شوند. آنجا که همه می‌گویند تمام شد این‌ها می‌گویند نه! هنوز باید ادامه داد. آنجا که همه می‌گریزند اینان برمی‌گردند آن‌چنان که فرزند احمد برمی‌گردد. می‌ایستند همچون برگ درختان می‌ریزند و بار دیگر جوانه می‌زنند. این چنین ابر انسانهایی را در کجای این دنیا می‌توان یافت؟

- برای اینکه بتونی استانداردها رو بشکنی و شجاعت نافرمانی از قواعد رو پیدا کنی اول باید زیاد بشنوی، زیاد ببینی، زیاد بدونی و زیاد خودت رو با تجربه‌های مختلف مواجه کنی.

تو می‌شد جنگلی انبوه باشی از خودت اما قناعت کردی و از خاک گلدان سر درآوردی

می‌گه اگر بخوای آزادی رو توی یک کلمه خلاصه کنی، اون کلمه چیه؟ بهش می‌گم: نمی‌دونم، بهش فکر نکردم اما اگه ۶ ماه پیش می‌پرسیدی بی‌مکث می‌گفتم زن.

و اگر بخوام سطحِ جوگیری و تصمیم‌گیری‌های هیجانیم رو به نمایش بذارم اینه که درحال حاضر هرچی کتاب از موراکامی توی طاقچه بی‌نهایت بود رو دانلود کردم تا سر فرصت بشینم دونه‌دونه بخونمشون، اونم در شرایطی که حدود چهار ساعت دیگه باید دانشگاه باشم و چشمام دیگه باز نمی‌شه.(((=