Emil Cioran | امیل چوران

لوتر مرده. نقاش: لوکاس فورتناگل Portrait Sketch of the Dead Martin Luther Paniter: Lucas Fortnegal Date: 1546

لوتر مرده اثر لوکاس فورتناگل. نقابی عامی، پرخاشگری و مرعوب‌کننده همچون نقاب خوکی والا‌مقام، که به‌طور کامل خصوصیات انسانی را عرضه می‌کند که نمی‌توانیم او را به‌خاطر گفتن این جمله به قدر کافی تحسین کنیم: "رؤیاها کاذبند؛ اگر در رختخوابت برینی، آن‌گاه حقیقت دارد."

همه‌چیز حول درد می‌گردد و بقیه فرعیاتند یا حتی وجود ندارند، زیرا ما تنها آن چیزی را به خاطر می‌آوریم که صدمه‌ای برساند‌. تنها حس‌های دردناک واقعی‌اند و تجربه‌ی حس‌های دیگر کم‌وبیش بی‌فایده است. امیل چوران دردسر متولد شدن

انسان درون نوعی ناخشنودی فرو می‌نشیند که شباهت به سرگیجه دارد، زیرا هرگز با خود یا با جهان همذات‌پنداری نمی‌کند. امیل چوران

آیا ما از معصومیتی مطلق، از معصومیتی راستین فرو افتاده بودیم، هیج‌چیز نمی‌توانست شور و حرارت اشتیاق ما را تاب آورد تا دیگربار آن را فراچنگ آرد؛ اما آن مایه فساد پیش از این، درست از آغاز در ما بود، در بدو امر مبهم، و بیش از پیش صریح تا اینکه تأثیر هود را بر ما بگذارد، برای همیشه ما را متمایز بسازد. این لحظات وقتی نگرش منفی ذاتی اعمال و تفکرات ما را زیر نظر می‌گیرند، وقتی آینده پیش از فرا رسیدن به پایان رسیده باشد، وقتی خون از پای درآمده یقیناً جهان متورم و کم خونی را بر ما تحمیل کند، و هنگامی که همه‌چیز در آهی خیالین به پایان می‌رسد، آنگاه پاسخی است به هزاره‌ی آزمون بیهوده - چنین لحظاتی بسط و عامل تشدید آن رخوت آغازین‌اند که بدون تاریخ ممکن و حتی تصورپذیر نیستند، چون ( درست همانند تاریخ ) مایه‌ی نفرت نسبت به هرگونه شکلی از سعادت اخروی را محقق می‌سازد. آن مایه‌ی نفرت، آن هراس از شادکامی، به واسطه‌ی دور نگه‌داشتن ما از جُستن در خودمان در دلیل به زیستن، به بیرون از هویت‌مان وا می‌دارد، به تعبیری بیرون از سرشت ما. امیل چوران سقوط در زمان

به مجرد این‌که آدم میوه ممنوعه را از دست خداوند چشید، سرانجام دریافت سر و کارش با اوست، جایگاه خود را از دست داد. امیل چوران سقوط در زمان

ارتکاب به هر جرمی، مگر پدر بودن. امیل چوران دردسر متولد شدن

تو چه حقی داری که برای من دعا می‌کنی؟ من نیازی به شفیع ندارم، به تنهایی پیش خواهم رفت. شاید دعاهای یک شوربخت را بپذیرم، اما از هیچ‌کسِ دیگر نخواهم پذیرفت؛ حتی از یک قدیس. نمی‌توانم آزار و اذیت‌های تو درباره‌ی رستگار شدنم را تحمل کنم. اگر من رستگاری را فراچنگ آورم و از آن بگریزم، دعاهای تو صرفاً بی‌درایتی خواهند بود. پس جای دیگری سرمایه‌گذرای‌شان کن. به هر روی، ما در خدمت خدایانِ یکسانی نیستیم. اگر خدایان من حایز اهمیتند، همه نوع دلیلی وجود دارد که باور کنیم خدایان تو کم‌اهمیت‌تر نیستند. حتی با فرض این‌که آن‌ها آن‌چنانی که تو تصور می‌کنی باشند، باز قدرت شفا دادن من از وحشتی کهن‌تر از حافظه‌ام را ندارند. امیل چوران دردسر متولد شدن

آدما فقط تو تاریکی می‌تونن با هم دیدار کنن. مرفی...بکت تاریکی در من می درخشد. امیل چوران

غم‌انگیز نیست انسان بودن؟ حیوانِ پیوسته ناراضیِ معلق میان مرگ و زندگی. امیل چوران بر قله‌های ناامیدی