cinnamon girl.

همه‌مون خسته‌ایم، هیچ‌کدوممون‌ام خوابمون نمیبره‌. خوشی باید میزد زیر دلمون. صدای خنده هامون باید می‌پیچید تو هفت آسمون؛ ولی کاری کردین که مجبور شدیم داریم تو سیل غم و غصه‌ شنا کردن یاد می‌گیریم.

شعله‌ها خاموش می‌شن، دوستیا کمرنگ می‌شن، اطرافت خلوت می‌شه. و اونموقع می‌فهمی که هیچ چیز ابدی نیست.

اشرف‌مخلوقات اگه واقعاً اشرف‌مخلوقات بود، زورش باید می‌رسید که هر زمان که دلش می‌خواد، دوشاخه‌ی مغزش رو از پریز افکار بکشه بیرون.

امید به آینده همیشه هم خوب نیست. فکر کن شما فرصت حال حاضرو ول کنی و فاکدآپ ادامه بدی به این امید که آینده‌ای در کاره و اوضاع بهتر خواهد شد.

قسم میخورم به آبی آسمان، به تابش خورشید، به پایداری روز و شب که دوستت دارم از زمانی که دنیا را میان دستانت یافتم و جهانیان مقابل چشمانم هیچ بودند، آبی دریا تو بودی، روشنایی هور تو بودی و مانا خواهی بود تا زمانی که زنده خواهم بود، به عشق تو جاویدان خواهم بود و ماندگار خواهی بود به عشق من، آنگونه که لیلی به مجنون معروف است.

با تو خونه روشنه. خورشید مال ماست. ماه توی قفسه‌ست و ستاره ها از سینه‌ت آویزونه. پرنده ها از گوش هات آواز یاد میگیرن و صدات نیلوفر هارو خواب میکنه. با تو هستی با منه.

یه همراه هم‌دل و یه مسیر مطلوب و یه تایم غروب؛ چیزی بود که امروز یه جون به جونام اضافه کرد.

گاهی اوقات در جواب سروکله‌زدن با آدمیزاد جماعت در طول روز، و فرسایشِ ذهنیِ نامردانه‌ای که در ازاش دریافت می‌کنم، یه فنجان چای می‌خوام تو یه کنجِ پر از سکوت. بی‌صدایی جایزه‌ست خیلی‌قت‌ها.

پر دردم، اما درمان دیگران لبه‌ی پرتگاه زندگی، اما خانه‌ی امن دیگران این من، برای من نبود زنده شدم و زنده ماندم تا دیگران را زنده نگهدارم، نه برای اینکه زندگی کنم.

از آدم‌هایی که هویت گفتاری و کلامی خودشون رو دارند خوشم می‌آد؛ آدم‌هایی که واژه‌ها رو می‌شناسند و دنبال تمایز کلام خودشون هستند و کلمات خاص خودشون رو به کار می‌برند، آدم‌هایی که زیبا حرف می‌زنند و شنیدن یا خواندن حرف‌هاشون بهت حس خوش‌آیندی می‌ده، ترکیبی از صداقت و صمیمیت، به‌ دور از ادعا، گفتاری زیبنده و در سطح اون‌چه هستند یا تلاش دارند که باشند.