مُحـرَذ

هیچی دیگه، همین.

طلب ما از جنگل‌های ورزقان، بادام تلخ و بلوط پوک نبود.

«زبانه می‌کشی و می‌پرسی: بر ما چه رفته است؟ می‌بوسمت: بخوابیم و بگذریم.»

۴۴ امروز من یک «‌آره»‌ نیست؛ یک «‌نه» قاطعانه، عاقلانه و آگاهانه به ۲۲ـه.

پنجره زخمیه که به دیوار گفتن بزرگ شه، خوب می‌شه.

دل‌تنگی، دوباره بریدن جای تازهٔ زخم کاغذ، با کاغذه.

تو رو خواستن، خودخواهم می‌کنه.

شب شما درد نکنه.

اون‌قدر نداشتیش که می‌ترسی: «‌مبادا بلدِ داشتنش‌ نباشم؟»

درست همون لحظه‌ای که احساس کردی گم شدی، سر جات بمون. تو مسئول پیدا نشون‌دادن خودت نیستی که بگی «‌من اومدم تا راحت‌تر پیدا بشم.»؛ تو باید توسط خودت پیدا بشی تا دست‌آوردت بشه. همون‌جا بایست‌ و منتظر بمون. تویی که از آینده به دنبالت برمی‌گرده، اول از همه به همون‌جایی می‌آد که احساس گمشدگی‌ کرد‌. اگه از جات تکون بخوری، پیدا شدنت می‌شه یه حسرت. اون‌جاست، که خودت رو جا می‌ذاری.