اُدیسه

در این لحظه‌، تک‌تک نقاطی که از سر گذروندم رو برای پایان دادن، مستعد می‌بینم و افسوس می‌خورم که چرا اون فرصت‌ها رو هدر دادم.

کاش فردا صبح که بیدار شدم، مرده باشم.

امروز انگار برای فروپاشی روانی برنامه‌ریزی شده بود.

اگه به موازات افزایش سنم، جزئت تموم کردنش رو از دست بدم چی؟

کاش زندگیم مثل پینترستم بود. یا دست‌کم بازتابی از اون.

دوباره چندتا آدم پیر دیدم و بهم یادآوری شد که پیر شدن به غایت ترسناکه. به غایت.

صدای بلند باعث می‌شه بتونم از کاه کوه بسازم.

از انتخاب طبیعی خواهشمندم آدم درد سستی مثل من رو هر چه سریع‌تر به نفع بقای کل گونه، حذف کنه. سپاسگزارم.

آدمیزاد، باگ بزرگی بیش نیست.

متأسفانه اون موقع وقتش رو نداشتم. ولی منم همینطور.