بر فرازِ آشیانه‌ها؛

تو سرزمینِ منی؛ دست‌هایت، صدایت، من آن‌جا متولد شده‌ام و همان‌جا می‌میرم.

تو، سرزمینِ منی؛ دست‌هایت، صدایت، من آن‌جا متولد شده‌ام و همان‌جا می‌میرم.

تو چون سرزمینی هستی که هیچ‌کس هرگز سخنی از آن نگفته است.

"با هم اوج گرفتیم طوری که راه رفتن را فراموش کردیم؛ پرتوهای طلاییِ خورشید یا حتی لمس کردن ماه به من انگیزه‌ی پرواز نداد، تنها تو بودی دلیلِ در آسمان بودنم. لحظه‌ی برخورد نسیم با صورتم، انتظار سیلی رعدِ ابرها را نداشتم؛ بال‌هایم را از دست دادم و هیچ‌گاه فکر نمی‌کردم راه رفتن، این‌چنین برایم سخت شود."

ستاره مُرد، بخش دومِ ترانه‌ی مرا ببوس هست که احتمالا کمتر شنیدید.

به‌‌ روى او، نگاهِ من؛ نگاه او، به راهِ من. #music @OverTheNests

"اکنون من و او دو پاره‌ی یک واقعیت‌ایم؛ در روشنایی زیبا، در تاریکی زیباست، در روشنایی دوستش می‌دارم، در تاریکی دوست‌ترش می‌دارم."