ᵇᶤᶤᵉᶳᶳᵐ|بی اسم

حقیقت اینست که جهان جای وحشتناکی هست جهان بیشتر از چیزی که تصور میکنیم وحشت ناک و تلخ است ..... آمدن جبر، ماندن جبر و مُردن جبر است. کسی پرسان نکرد میخواهی بری زندگی کنی؟ و وقتی میاییم زندگی کنم در جهت مخالف تمام آرزو های خود خلاف میل خود زندگی میکنیم بازم جبر! و وقتی که میمیریم میمیریم قرار نیست کسی پرسان کند آیا میخای بمیری؟ بازم جبر! ما در گیر یک جبر عمومی هستیم . . . قرار نیست همه ما خشحال باشیم و یا مکرر خشحال باشیم جهان جای متناقضی هست ضد و نقیض اگر تلخی ها مشقت ها سختی ها  و رنج های خوده داره قطعا خوبی ها و خوشی هایش میرسد . . . . در کل انسان ها ثبات ندارند اینها مراحل سخت زندگی هست اما گذشتنی هست. در تکامل زمان در مسیر  زمان قطعا میگذره! در شرایطی که همه چیز پوچ میشه دگر هیچ چیزی خشحالت نمیکنه کوچکترین موارد که برت مهیا میشه دریغ نکن مثلا ممکن است یک نخ سیگار لای دو انگشت آدم برش احساس خوب بده هرچند که تمام جامعه مخالفش هست چنانچه هرکس میگه اشتباه هست غلط است بد است اما تو در شرایطی هستی که باید بخود برسی اگر زندگیت استوار  به حرف مردم باشه در حقیقت استقلالیت و زندگی خوده زیر سوال بردی کاری ره کنیم که به خودمان مفید تمام شوه مخصوصا در شرایط بد پوچی و افسردگی که قطعا گذشتنی است! #نوشت

يه عمر به اشتباه فكر ميكردم قوى بودن يعنى دووم آوردن ولى الان فكر ميكنم قدرت توو رها كردنه.

عوضی نباشید

من وطن خاصی ندارم؛ وطن من هر جاییست که در آن انسان و انسانیت در بند نباشد.

آره من یسری اخلاق عجیب غریب و بد دارم همیشه از صفر تا صد صدمو میذارم اگه از یکی خوشم بیاد انقد بهش محبت میکنم و دوسش دارم که حالش ازم بهم بخوره  از اون طرفم اگه از یکی بدم بیاد حتی نمیتونم نگاهش کنم جوری که طرف خودش متوجه میشه یجورایی راستشو بخوای میشه گفت تعادل ندارم اما فقط ی جایی استثنا دارم اون هم وقتیه ک اونی ک دوسش دارم از چشمم بیوفته نه نه اشتباه نکن این مث اونایی نیست ک ازشون بدم میاد اتفاقا با این هم حرف میزنم هم میخندم اما اگه همون لحظه جلوم پام بیوفته و درحال جون دادن باشه خیلی راحت و بی اعتنا از کنارش رد میشم انگاری که از اول مرده بود.

ما سفره افطارمان را میان نیازمندان تقسیم میکنیم شما چطور؟ آورده‌اند: ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ ﻣﺒﺎﺭﮎ ﺑﻪ ﺣﺞ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ، ﻭﻗﺘﯽ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﯾﺪ ﮐﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ‌ﺍﯼ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ: ﺍﺯ ﺷﺸﺼﺪ ﻫﺰﺍﺭ ﺣﺎﺟﯽ ﮐﺴﯽ ﺣﺎﺟﯽ ﻧﯿﺴﺖ، ﻣﮕﺮ ﻋﻠﯽ ﺑﻦ ﻣﻮﻓﻖ، ﮐﻔﺸﮕﺮﯼ ﺩﺭ ﺩﻣﺸﻖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺣﺞ ﻧﯿﺎﻣﺪ. ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ ﺑﻪ ﺩﻣﺸﻖ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻋﻠﯽ ﺑﻦ ﻣﻮﻓﻖ ﺭﺍ ﺩﯾﺪ ﮐﻪ ﭘﺎﺭﻩ ﺩﻭﺯﯼ ‌(ﭘﯿﻨﻪ ﺩﻭﺯﯼ، ﺗﻌﻤﯿﺮ ﻭ ﻭﺻﻠﻪ ﮐﺮﺩﻥ ﮐﻔﺶ‌ﻫﺎﯼ ﺧﺮﺍﺏ ﻭ ﭘﺎﺭه) ﻣﯿ‌ﮑﻨﺪ. ﭘﺮﺳﯿﺪ ﭼﻪ ﮐﺮﺩﯼ ﺑﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺍﻣﺴﺎﻝ ﺑﻪ ﺣﺞ ﻧﺮﻓﺘﯽ ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﻫﻤﻪ ﺣﺠﺎﺝ ﻓﻘﻂ ﺣﺞ ﺗﻮ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ. ﮔﻔﺖ ﺳﯽ ﺳﺎﻝ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﻣﺮﺍ ﺁﺭﺯﻭﯼ ﺣﺞ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﭘﺎﺭﻩ ﺩﻭﺯﯼ ﺳﯿﺼﺪ ﺩﺭﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺍﻣﺴﺎﻝ ﻋﺰﻡ ﺣﺞ ﮐﺮﺩﻡ، ‌عیالم ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺑﻮﺩ، ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﺑﻮﯼ ﻃﻌﺎﻡ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ، ﻣﺮﺍ ﮔﻔﺖ: ﺑﺮﻭ ﻭ ﭘﺎﺭﻩ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻃﻌﺎﻡ ﺑﺴﺘﺎﻥ، ﻣﻦ ﺭﻓﺘﻢ، ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﮔﻔﺖ ﺑﺪﺍﻥ ﮐﻪ ﻫﻔﺖ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺭﻭﺯ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﻧﺨﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺧﺮﯼ ﻣﺮﺩﻩ ﺩﯾﺪﻡ. ﭘﺎﺭﻩ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﺪﺍ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﻃﻌﺎﻡ ﺳﺎﺧﺘﻢ. ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺣﻼﻝ ﻧﺒﺎﺷﺪ. ﭼﻮﻥ ﺍﯾﻦ ﺑﺸﻨﯿﺪﻡ ﺁﺗﺸﯽ ﺩﺭ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩ. ﺁﻥ ﺳﯿﺼﺪ ﺩﺭهم ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺑﺪﻭ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻔﻘﻪ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﮐﻦ ﮐﻪ ﺣﺞ ﻣﺎ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ. ...... شما هم‌وطنان گرامی اگر خواهان کمک کردن به خانواده‌های نیازمند هستید با شماره‌‌ی واتساپ به‌تماس شوید. @khalil_barakzay 0798275987

شما صمیمی نیستید خایه مالید!

دیر میفهمی اونم هیچ‌ گوهی نبوده، خودت متفاوت میدیدیش.

مرگ بزرگترین ضرر زندگی نیست! بزرگترین ضرر زندگی، آن چیزی است که در شما می‌میرد هنگامی که شما زنده‌اید!

﮼فقط‌می‌خوام‌تا‌صبح‌بخونه…!