My magical place🦽

ولی اون تنها کسی بود که من داشتم:)

ولی هنوز که هنوزه بهترین اتفاق زندگیم توگوشیم سیوه

من یه شب مُردم صب پاشدم صبونمُ خوردم رفتم پیِ زندگیم _شب بخیر

یهو همو با چیزای کوچیک سوپرایز کنید.

اگر قرار است صبر مرا با دوریت بیازمایی،دست بردار محبوب من.شکی ندارم که سربلند می‌شوم.. پس چرا بگذاریم لحظه به باد فنا برود؟ چرا مرا شبیه کرم ابریشم نمی‌آزمایی!؟که پیله شوم دور تنت،که نزدیک خودم پروانه شوی،که مرا بشکافی برای جهان تازه‌ات.. تا به کی؟تا به کی زبان دور دهان بچرخانم گوشه‌ی لبم را بگزم با چشمان بسته که با تصور طعم بوسه‌ات دهانم تر شود.. تا به کی سینه‌ام به جای سینه‌ات بر پیراهنم بکوبد که وقتی پشت پلکان من نشستی چنان می‌کوبد که انگار کولیان دور آتش،که درویشان به سماع، که کودکان در جشن... دست‌بردار عزیز من.. چه فایده که یخ را زیر آفتاب به انتظار خودت بگذاری؟ شکی ندارم که می‌ماند،که جایی نمی‌رود،که پای رفتن ندارد ولی آب می‌شود..حیف نیست؟ من اگر بدانم پسِ تمام انتظار «تو» نشسته‌ای صبوری میکنم.. امّا تو دست بردار.. وقتی می‌شود بِتَنیم در هم،که تار شوم در پود تو ، چرا ریسمانی آویزان به میخ انتظار.. چرا ریسمانی آویزان به دیوار دوری.. حیف نیست عزیز من؟! من که داغ می‌مانم،ولی لحظه‌ها از دهان میوفتند.. و دقیقه‌ها سرد می‌شوند.. ولی پشیمان می‌شوی که چرا آنقدر دیر که چرا آنقدر دور #محبوب_من #قسمت_اول .

مواقعی که باید از هم جدا میشدیم، درست زمان خداحافظی چند قدم بلند ازم دور میشد و میچرخید تا باز هم ببینتم، لبخند میزد و سرشو کج میکرد. این شده بود عادت عشق ورزیدنش در هر مکان و زمانی این کار رو انجام میداد و منم کم کم همراهش شدم. فرانچسکو میگفت ” تو دیونه ای اخه نه به قیافت میخوره نه به سیستم اخلاقیت، تو هم پا به پاش بچه شدی؟ من برام عجیبه که تو چجوری همچین ادمیو دوست داری! صد پله از چیزی که همیشه ایده آلت بود متفاوت تره” اما فرانچسکو نمیفهمید، اون هنوز کسی رو توی زندگیش دوست نداشت به کسی دلبسته نشده بود؛ روح کسی به روحش گره نخورده بود که بفهمه زمانی که یک نفر بند جون یک نفر دیگه میشه، بهش علاقه مند میشه و میپرستتش؛ پا به پاش همراه میشه و حتی اون سریع راه بره پا به پاش قدم های بلند برمیداره یا حتی اگر به ملایم ترین حالت ممکن قدم بزنه قدم های تندشو آروم میکنه و براش مهم نیست خسته بشه، دوریات هنوز نمیفهمید معنی دوست داشتن عادت نیست ؛ نمیفهمید که دوست داشتن متفاوت تر از دنیاییه که توش زندگی میکنی.

فرانچسکوی عزیزم،عشق غیرمنتظره ترین اتفاق این روزهایم بود. اما همچنان می ترسم. از زیاد حرف زدن، از کم حرف زدن، از حرف نزدن؛ گویی آنقدر توی زندگی بدی دیدہ ام که حقِ معشوق بودن، حقِ مورد عشق ورزی قرار گرفتن، حقِ اعتماد به دیگران را از خودم سلب کردہ ام. فرانچسکوی عزیزم، ای کاش میدانستم که شما در این شرایط چه کاری انجام می‌دادید؟

به من بخند عزیزم تا بشم یه تصویر تو چشمات