گوشه تابلو

«آن چنان شجاع و ساکتی که فراموشم شد رنج می‌کشی.»

بچه‌ها پست جدید رو سیو و شیرش کنید حتی شده برای خودم. خلاصه لایکم کنید و بعدشم بیاید برام توی کامنتا بوس بفرستید. https://www.instagram.com/reel/C9XdJh0xgTy/?igsh=a3NxdDA5b3Izb2tk

یه حقیقتی که کسی راجبم نفهمیده، اینه که همتای سیلویا پلات توی شعرای ایرانی برای من احمد رضا احمدیه. درواقع با فکر کردن به یکی دوتا از شعرهای مخصوصش همیشه میزنم زیر گریه.

دختر، امروز دلم می‌خواهد زنده بمانم و طول و عرض این جهان را اندازه بگیرم که ببینم چقدر سهم من و تو از این جهان است. _احمدرضا احمدی

زهرا با سخاوتمندی تمام اکانت طاقچه‌ی خودش رو با اشتراک بی‌نهایتش باهام شریک شد. بهترین هدیه‌ای که میشد به تاکوی رنجور به پوچی رسیده داد_کتاب‌های زیاد و البته مجانی_

سکوت تو گیره‌ی لباس کوچکی بود که در باد میرقصید. در دست من اما، صدها صورتک که هیچکدام بازگو کننده‌ی عقاید این دلقک نبودند.