Jamás vu🪄

سی و یک اردیبهشت؛ "سیف فرغانی/دیوان اشعار/قصاید و قطعات/ شماره ی 23"

"انتخاب آدما بعد از صبر، برای همیشه رفتنه..."

نوشته: «اگه شخصِ موردِ اعتمادت ولت نمی‌کرد، تو دوچرخه سواری یاد نمی‌گرفتی.»

«برای درک دیگران، باید تو همون آبی شنا کنی که اونها رو غرق کرده.»

ما به هر چیزی که فکر می‌کنیم در واقع بهش قدرت میدیم و اون چیز تو زندگیمون گسترش پیدا می‌کنه. اگه می‌خوای چیزی رو فراموش کنی باید تا جایی که می‌تونی‌ رو اون چیز، متمرکز نشی و افکارت رو منحرف کنی. در واقع باید یاد بگیری چجوری در چنین مواقعی به افکارت تسلط پیدا کنی و این تغییر هم چیزی نیست که یه شبه به وجود بیاد و باید خیلی تمرین کنی.

چیزی که یروز میخای و نمیشه ، ی روز میشه و دیگه نمیخایش.

درحالی که مشغول نوشیدن چایی تازه دم و داغ ات هستی و شیرینی مورد علاقت رو میل می کنی، به خودت یادآور شو که همچنان شایستگی کافی برای انتقاد از کسی که پنج، شیش بار چاییش رو عوض کرده و هنوز فرصت نکرده به چایی یخ اش لب بزنه رو نداری.

«ادب» که نداشته باشه، مفت گرونه.

من فهمیدم اگه میخوام به اون چیزی که تو سرمه برسم،باید انقدری مایه بزارم که وقتی شد و رسیدم،خوشحالیش بمونه برای بقیه،من از خستگی بیوفتم بمیرم