CINEMOOK

Under your scars Godsmack 🇺🇸 2018 @cinemook

happens to the heart Leonard cohen 🇨🇦 2019 @cinemook

Mamiroo 2015 زبان فارسی کیفیت ۷۲۰ @cinemook

Shots Part 2 @cinemook

Shots Part 1 @cinemook

یادداشتی بر فیلم ممیرو: ممیرو ساخته‌ی هادی محقق یکی از بهترین آثار سینمایی چند سال اخیر ایران است که با خروج از سه جریان اصلی سینمای ایران، یعنی نشان دادن شرایط بد اجتماعی، کمدی‌های مبتذل و آثار جنگی یا سفارشی؛ ارزش خود را بیش از پیش اثبات می‌کند. فیلمی مهجور و کمتر دیده شده که دوربین ناتورالیستی‌اش به شکل چشم‌نوازی مخاطب را با خود همراه می‌کند. داستان فیلم راجع به پیرمردی است که راننده‌ی مینی‌بوس بوده و در برگشت از یک عروسیِ خانوادگی تصادف می‌کند و باعث مرگ تمام خانواده‌اش می‌شود. حالا ایاز به کلی از زندگی بریده و با غرق شدن در خاطرات گذشته و افسوس‌هایی که برایش باقی مانده است؛ تصمیم به خودکشی می‌گیرد. تصمیمی که همواره به علت دخالت دیگران یا شرایط ناموفق است و ایاز که از نظر روحی کاملا دچار فروپاشی شده و از نظر جسمی هم با بیماری‌های سنگینی دست‌وپنجه نرم می‌کند؛ مداوما زنده می‌ماند. این فیلم از چند جنبه قابل بررسی است. اولین جنبه‌ی آن موضوع خودکشی است. فیلم بارها گریزی به سورئالیسم زده و با پررنگ کردن موضوعات خرافی مثل جن، کمی رنگ و بوی رویا و تخیل به داستان می‌‌دهد. مشخص نیست چرا اهالی روستا، جن‌گیرها و بیشتر از همه نوه‌ی ایاز، تصمیم دارند که به هر شکلی که شده او را زنده نگه دارند. ایاز واضحا در حال عذاب کشیدن است و حالش تا انتهای فیلم به صورت تصاعدی بدتر می‌شود؛ اما تمام کاراکترهای دیگر برای زنده نگه داشتن او نهایت تلاش‌شان را می‌کنند. دلایل آن‌ها می‌تواند عشق، مصلحت یا حتی پول باشد، اما فیلم به صورت ضمنی این سوال را مطرح می‌کند که چرا انسانی که تصمیم به خودکشی گرفته و از همه نظر انسانیت و وجود خود را از دست داده، باید زنده بماند تا به صورت طبیعی فوت کند؟ ایاز یک نمونه‌ی اغراق آمیز از شخصی است که همه چیزش را از دست داده ولی همچنان به علت برخی وابستگی‌های بیرونی "نمی‌تواند" بمیرد. مساله‌ی دوم دوربین ناتورالیستی فیلم می‌باشد. شاید کمتر فیلمی در تاریخ سینمای ایران چنین زوایای دلنشین ‌و جذابی از طبیعت ثبت کرده باشد. معمولا چنین دوربینی ما را به یاد اکستریم لانگ‌شات‌های کیارستمی از کوه‌ها و درخت‌ها می‌اندازد؛ اما محقق پا را فراتر گذاشته و هسته‌ی مرکزی فیلمش را با چنین نماهایی تشکیل می‌دهد. نماهایی که همگی شروع کننده‌ی سکانس‌های فیلم هستند و حتی داده‌هایی از وضعیت کاراکترها به مخاطب می‌دهند. ما در این اکستریم لانگ شات‌ها، شاهد سربازی هستیم که در کوهی نشسته و با وجود اینکه ارتباط مهمی با اصل فیلم ندارد، ابعاد کوه در برابر او می‌تواند حاکی از کوچکی انسان یا تنهایی یک سرباز باشد. در نماهایی دیگر شاهد خاکی، گچی یا رنگی شدن ابوالفضل نوه‌ی ایاز هستیم که علاوه بر نمایش شغل او، بیانگر وهم‌آلود شدنِ زندگی‌اش و تیره روزی او می‌باشد. همچنین در سکانسی که قرار است شاهد خراب شدن اوضاع باشیم، چمنزاری را مشاهده می‌کنیم که به شدت در آتش می‌سوزد. ممیرو یک فیلم بسیار کم دیالوگ است و هنگام ادای دیالوگ در بسیاری از سکانس‌ها نیز به علت لهجه‌ی غلیظ بوشهری؛ مخاطب نمی‌تواند دقیقا از بعضی کلمات گفت‌وگوها سردربیاورد. همین موضوع اهمیت کار با دوربین محقق و پیش‌بردن فیلم توسط نماها، زوایا و المان‌هایی که از آن‌ها استفاده می‌کند را دوچندان می‌کند. محقق در بازی گرفتن از حیوانات مخصوصا سگ نیز به بهترین شکل ممکن عمل می‌کند و کاراکتر سگ به بهترین شکل ممکن روی فیلم نشسته و در خدمت اثر است. همچنین زمانی که فیلم کمی به سورئالیسم و موضوع جن دامن می‌زند نیز بازی گرفتن از کاراکتر اسب و چهره‌ی ترسان او را مشاهده می‌کنیم که بیش از پیش دوربین این کارگردان را طبیعی جلوه می‌دهد. مساله‌ی سوم پرداختن به فرهنگ جنوب، بومی بودن فیلم و نمایش خرافات مرسوم در آن منطقه است.‌ علاوه بر مساله‌ی زبان که بالاتر اشاره شد؛ تمامی المان‌های دیگر فیلم از جمله مشاغل، لباس‌ها، وسایل حمل و نقل و حتی غذای روزمره و نحوه‌ی ارتباط افراد با یکدیگر هم بومی است. از مهم‌ترین ویژگی‌های این کارگردان باید به بی‌طرفی او در ارائه‌ی محتوا اشاره کرد. ما در این فیلم شاهد مسائل خرافی بسیاری از جمله موضوع جن هستیم و کارگردان صرفا از این عقاید برای پرداخت محیط بومی فیلمش استفاده کرده و مطلقا جهتی نسبت به آن نمی‌گیرد. درواقع مخاطب خودش باید تصمیم بگیرد که مشکل ایاز جن‌گرفتگی بود یا نوعی درد روحی شدید که باعث گسسته شدن تمام پیوندهای او با زندگی شده بود؟ همچنین کارگردان در ادامه‌ی بومی‌سازی فضای فیلمش به موضوع کودک‌همسری و ازدواج در سنین نوجوانی نیز اشاره می‌کند ولی همچنان موضع بی‌طرفی و صرفا روایت یک داستان را رعایت کرده و این ازدواج را هم نوعی سنت خرافی در جهت ادامه‌ی تلاش برای حفظ زندگی ایاز نشان می‌دهد. فیلمی درخشان و ساختارشکن که برخلاف همیشه تعداد زیادی شات از این فیلم آپلود می‌شود. @cinemook

Immortal ( mamiroo ) 2015 ( iran ) Director: Seyed Hadi Mohaghegh IMDB: 6.9 #پیشنهاد_فیلم @cinemook

The sound of silence Nouela 🇺🇸 2014 @cinemook

صحنه‌های جنگ و‌ صلح در دو زمان به‌وقوع پیوسته است. یک قسمت شرح حوادث تاریخی سال‌های ۱۸۰۵ تا ۱۸۱۲ است و یک قسمت شرح اوضاع اجتماعیِ زمانی که تولستوی در آن می‌زیسته. اما‌ خواننده نمی‌تواند این دو صحنه را از یکدیگر جدا کند؛ بلکه همراه نویسنده خود را در عصر ناپلئون می‌پندارد و گاه‌گاه یادداشت‌ها و اسناد اصلی حوادث جنگ روس و ناپلئون را از زیر نظر می‌گذراند و‌در عین حال در جهان افکار و‌ احساسات عمیق تولستوی نفوذ می‌نماید. به همین جهت این واقعیت که اوضاع اجتماعی سال‌های ۱۸۶۰ تا ۱۸۷۰ در حوادث تاریخی این کتاب منعکس شده است و عده‌ای از قهرمانان آن به خصائل اخلاقیِ نویسنده، همسر وی و اقوام او متصفند؛ به نظر خواننده نابه‌جا و نامتناسب جلوه‌گر نمی‌شود. @cinemook

قهرمانانی که در این اثر هنری نقاشی شده‌اند اعم از اینکه نقش اصلی یا نقش فرعی را بازی می‌کنند، تنها معرف نفوذ عمیق تولستوی در روح‌‌ بشری و تعمقِ بسیار وی در حوادث تاریخی نیست و به‌علاوه فقط حاکی از نیروی رئالیسم او‌ نمی‌باشد؛ بلکه متضمن ایمان محکم نویسنده به نیروی عظیمِ ملت و پیروزی قطعی او بر دشمنان خارجی است. قهرمان واقعی و کاملِ جنگ و صلح "ملت" است که در مقابل تجاوز ارتش نیرومند و بی‌شمار ناپلئون از وطن خود دفاع می‌کند. ملت در این جنگ از استقلال ملی و از حقوق تاریخی خود یعنی حاکمیت بر سرنوشت خویش مدافعه می‌کرد. در این جنگ حس وطن‌پرستی در قلبِ افرادِ کلیه‌ی طبقات اجتماع روشن گشته بود و به همین جهت در نظر تولستوی نبرد بارادینو قبل از هرچه متضمن پیروزی معنوی ملت بود. هرچند روس‌ها در این جنگ نیمی از قشون خود را از دست دادند ولی با این حال تا پایان جنگ با مهابت و تصمیمِ قاطع جنگ کردند و فرانسویان را وادار ساختند تا به قدرت روحی حریف خود و رجحانِ معنوی وی اعتراف کنند. پرتو علوی درمورد جنگ و صلح @cinemook