مادام دارچینی

[امشب بخونید]

آیا میشه قدردان بودن رو به آدمها یاد داد؟

پاندای بزرگ گفت: تغییر حتی اگر ندونی نتیجه‌اش چی میشه، بهتر از حرکت نکردنه.

چند وقت پیش یکی از من پول قرض گرفت. گفت خیلی توی سختی هستم و فلان. منم وقتی یکی میگه ندارم، تصورم اینه واقعا نداره. بعدا فهمیدم توی همون تایم رفته ترکیه. ناراحت شدم. بهش گفتم ای کاش همه ندارها مثل تو باشن که بتونن سفر برن. گفت: اخه من واقعا لازم داشتم برم سفر با خودم خلوت کنم! یه روز حواسش نبود عکسای سفرشو نشون داد که خانوادگی رفته بودن.

مجبورن بگن نداریم، زیر قسط داریم له میشیم، نیاز به گلریزون داریم و این مدل حرفها و اداها و بعد هزارتا کار توی همین "نداری" انجام بدن و هی بیان توضیح بدن؟! داشتن و نداشتنمون رو برای خودمون نگه داریم که بعد هی ماله نکشیم!

من حوصله‌ ندارم توی رابطه‌های واقعی و حضوریم خودم رو توضیح بدم، اینجا که دیگه جای خود داره.

بعضی از آواها و حرکات بدن و سکوتها، از هزارتا جمله و کلمه برای بیان احساسات تاثیرشون بیشتره و حتی درست‌تر و کامل‌تر عمل میکنن! مثلا چند روز پیش که رفتم پیش پدربزرگم،بهش گفتم براتون گل گرفتم تا روحیه‌تون عوض بشه. توی چشماش اشک جمع شد و سرشو به چپ و راست تکون داد. یا وقتی داشتم درباره‌ی یه ماجرایی با تراپیستم حرف میزدم، اخر حرفام دستشو توی موهاش کرد و سرشو به صندلی تکیه داد و چشماشو برای چند لحظه بست. یا وقتی با مرتضی درباره یه اتفاق تلخ و تجربه مشترکمون حرف میزدیم، یه آه کشید و هردومون سکوت کردیم. یا وقتی با #رفیقم حرف میزدیم، آخرش یه هیعیییی طولانی گفت. چند ثانیه سکوت کردیم و بحث رو عوض کردم. یا وقتی یه موضوع رو برای جیم تعریف میکردم، دستشو روی شونه‌ام گذاشت و فشار داد. میدونید؟ من بنده‌ی اینام؛ همین استفاده نکردن از جمله‌ها و حرفها. همین که احساس و حرفت رو با چیزی به غیر از جملات نشون میدی و میگی. من عاشق زبان بدن و سکوتها و نگاه‌های دلگرم کننده‌ی پر امیدِ هزار حرفم!

یه زمانی فکر میکردم با غریبه‌ها راحت‌تر میتونم ارتباط برقرار کنم ولی این چند روز بهم ثابت شد کلا از ارتباط فراریم. چرا اخه؟

پیش خودم داشتم تراپیستم رو بابت کنسل کردن دو جلسه‌ی آخر محاکمه میکردم که همون موقع بهم پیام داد و گفت به چه دلیلی کنسل کرده و عذرخواهی کرد ازم. شرمنده‌‌ی خودم شدم.