💙💙Cafe _mahmoud💙💙

خر خراط شهر قصه #بیژن_مفید می‌خواست گروهی از جوانان درست کند و با آنان، نمایشی به صحنه ببرد و محمود استاد محمد هم عضو گروه «آتلیه تئاتر» شد. احتمالا در آن زمان حدس نمی‌زد که وارد دنیای تئاتر شده است ولی به بیست سالگی که رسید، دید چند نمایشنامه دارد و چند نمایش هم کارگردانی کرده است. «آسید کاظم» را در همان بیست سالگی نوشت. بیژن مفید کار خودش را کرده بود. او حالا دیگر تئاتری شده بود. مفید، برای اجرای «شهر قصه»، نقش «خر خراط» را به او سپرد. نقشی که استادمحمد هنوز هم با آن شناخته می‌شود.

🖇پیامی برای امروز... زبان به خیر بگردان که از کلام ِ شما هزار آینه از شش جهت به سمت ِ شماست... #معصومه_صابر @cafe_mahmoud

به قول حضرت مولانا : چه کرده ای تو با دلم؛ که ناز تو نیاز ماست :) @cafe_mahmoud

چنان موافق طبعِ منی و در دل من نشسته‌ای، که گمان می‌برم در آغوشی #سعدی

@cafe_mahmoud ‏لنفسك عليك حق ‏وأهمها أن تهجر كل من لا يعرف قيمتها. «خودت هم نسبت به خود حقی داری و مهم‌ترینش این است که هر کسی که قدر تو را نمی‌داند، ترک كنی.»

 ‌ ‍ ‌‌‌‌ ‌‌‌‌ ‌ ‌‌‌‌ ‌ ‍ ‌‌‌‌ در نمازم « قبله » ڪَاهی پشت و روست ڪافر عشقم ، مسلمان نیز هم..! عشـ.ـق ڪَفت : از ڪُفر و دین خواهی ڪدام...؟ ڪَفتمش: این خواهم و آن نیز هم...!! @cafe_mahmoud

مصیبتی گریبانِ محرم، دهقانی در روستای وٙرٙزیل، را گرفته است. گرازها زمین‌اش را شخم زده‌اند و محصولش را نابود کرده‌اند و به این ترتیب او به خرابه‌‌های روستا رانده شده است. محرم درست از لحظه‌ای که حاصل کارش تلف شده و از تولید ارزش عاجز است، کل زندگی‌اش به شکلی نمادین در چنین جهانی به خرابه‌ها پرتاب شده است، به جایی که انسان از هستی ساقط می‌شود و هدف تیر زهرآگین «بخشش و کرم» قرار می‌گیرد. واکنش دیگران به درد و رنج محرم، او را بیشتر و بیشتر عذاب می‌دهد چرا که فهمیده است اهالی این مصیبت را عقوبت اعمال خود او می‌دانند و حقش همین بوده و دنیا دار مکافات است و از این قبیل. محرم هم لحظه‌ای را انتظار می‌کشد که آسیاب بچرخد و فلک‌زده‌ای دیگر را به سمت خرابه‌‌ها هل بدهد. «بعضی‌ها اين جورين ... وقتی يه نيش می‌خورن... فكر می‌كنن اگه ديگرونم نيش بخورن، درد اونا كمتر می‌شه». اما به قول محرم: «خدا رو چی دیدی...حالا صبر کن، گراز تازه پاش به این آبادی واشده... دنیام که به آخر نرسیده... امشبی هم هست، فردا شبی هم هست... گرازم که ول‌کن معامله نیس.» و همینطور هم می‌شود. مصیبت گریبان بقیه را هم می‌گیرد و برای همین هم به دنبال چاره‌ای غیر از محکوم کردن محکومان می‌گردند. اما آن فکرهای حقیر و منجمد هر چیزی را می‌بیند غیر از تکیه بر توانِ خود برای حل مشکل. اسدالله که شنیده در کخالو برای مبارزه با گرازها راه‌حلی یافته شده، اذهان را به سمت آنجا می‌برد. کسانی به کخالو می‌روند و دست به دامان موسیو نامی می‌شوند که شکارچی اجیر می‌کند برای شکار گراز. دو نفر شکارچی به ورزیل آورده می‌شوند، خانه‌ی اربابی در اختیار آنها قرار می‌گیرد و اهالی در خدمت‌شان. شکارچی‌ها سیری‌ناپذیر می‌خورند و می‌خوابند و شبانه گراز شکار می‌کنند. اهالی به تنگ می‌آیند و توان تامین خورد و خوراک و تدارک آنها را از دست می‌دهند. از طرفی گرازی هم نمانده اما به قول محرم شکارچی‌ها خود به گرازهایی بس خطرناک‌تر بدل شده‌اند. آنها مسلح‌اند و اعتراضات اهالی را که می‌خواهند از آنجا بروند، بر هم می‌زنند. مردم دوباره به جای چاره‌اندیشی، دست به دامان موسیو می‌شوند و او می‌گوید اینها را فقط بوی باروت جابه‌جا می‌کند و  باید به فکر این باشید شکارچی‌های کارکشته‌تر از اینها بیاورید تا دخل‌شان را بیاورند، فقط شرطش این است که شکم‌شان را سیر کنید. شکارچی‌های جدید می‌آیند، با قبلی‌ها درگیر می‌شوند، در مردم ولوله‌ای می‌افتد اما ناگهان سر تفنگ‌ها به سوی اهالی فلک‌زده بر‌می‌گردد و صدای گلوله و ناله‌ی انسان‌ها به آسمان می‌رود. به این ترتیب ستم و ستمگری بازتولید می‌شود مادام که ستمکشان جز بر توان خویش تکیه کنند و بترسند از این که خود مستقیم و به شکلی عملی با مبارزه برای بهبود وضعیت درگیر شوند. هیچ مصلح و رهبری بند را از دستان آنها نخواهد گشود و تنها در کوران این درگیری است که می‌توانند زنجیرهای دست‌وپای‌شان را وانهند و به دورِ باطل تعویض اربابان پایان دهند. حاشیه‌ای بر خوانش چوب‌ به‌دست‌های وٙرٙزیل اثر غلام‌حسین ساعدی|س. فتحی @cafe_mahmoud

سی سال خدای را یاد کردم. چون خاموش شدم، بنگریستم حجاب من ذکر من بود #بایزید_بسطامی 🌾🦏🕊 .@cafe_mahmoud

گفتی بیا،گفتم کجا ؟ گفتی میان جان ما گفتی مرو.گفتم چرا؟ گفتی که میخواهم تورا گفتی که وصلت میدهم.جام الستت میدهم گفتم مرا درمان بده. گفتی چو رستی میدهم گفتی پیاله نوش کن. غم در دلت خاموش کن گفتم مرامستی دهی،با باده ای هستی دهی گفتی که مستت میکنم،پر زانچه هستت میکنم گفتم چگونه از کجا؟ گفتی که تا گفتی خودآ گفتی که درمانت دهم. بر هجر پایانت دهم گفتم کجا،کی خواهد این؟گفتی صبوری باید این گفتی تویی دردانه ام. تنها میان خانه ام مارا ببین،خود را مبین درعاشقی یکدانه ام گفتی بیا. گفتم کجا. گفتی در آغوش بقا گفتی ببین.گفتم چه را؟گفتی خدارا در خود مولانا @cafe_mahmoud

«غرض رفتن است نه رسیدن.  زندگی کلاف سردرگمی است، به هیچ جا راه نمی‌برد، اما نباید ایستاد، با این که می‌دانیم نخواهیم رسید، نباید ایستاد.» ✍ #صمد_بهرنگی 📚 @cafe_mahmoud