Meysam Radmard | پادکست

پلی لیست شبانه به خورد گوشتون بدید:🖤

حتی اگه خدمات روانپزشکی توی همه‌جای جهان رایگان بشه، بعضیا انتخاب می‌کنن که «مریض» بمونن؛ چون حداقل می‌تونن خودشون رو توی خلوت خودشون قانع کنن که درستن، بهترینن، برحقن. آدمایی که چشم و گوششون رو بستن و فقط داد می‌زنن، هیچ‌وقت تلاشی برایِ بهتر شدن یا رشدِ فردی نمی‌کنن. رشد، زمانی اتفاق می‌افته که «بهتر» برایِ تو تعریف شده باشه و تویِ هر مقطع از زمان، تو تلاش کنی به اون بهتری که تعریف شده، برسی. کسی که چشماش رو بسته، بهتر رو نمی‌بینه و کسی که گوش‌هاش رو بسته، بهتر رو نمی‌شنوه. گاهی بیماری‌هایِ روانی باعث می‌شن که فرد فکر کنه «دیگه بهتر از این نمی‌شه‌». حالا تو بیا برایِ این آدم «بهتر» رو تعریف کن. مثلِ یاسین خوندن تویِ گوشِ خر می‌مونه.

سعی کنید تو پیاماتون به کسی که دوسش دارین همیشه آخر جمله ها با یه عنوان خاصی صداش بزنید ، میدونم خیلیاتون دوس دارین این کارو انجام بدین ولی بلد نیستین ، اما از اونجایی که خودم بلدم و خیلی زبون میریزم گفتم یکمشو بهتون یاد بدم :   @Texet 🤍

کنکوریای عزیز! امیدوارم به اندازه تلاش‌هاتون، نتیجه بگیرین و بهتر از چیزی که پیش‌بینی می‌کردین،‌ عمل کنین. سالِ کنکور، شاید برایِ خیلی از آدم‌ها، اولین مبارزهٔ واقعی برایِ «خودشون»ه. رقابتِ برابری نیست، می‌دونم ولی حداقل می‌دونی که این قدم‌ها رو برایِ خودت برداشتی. برایِ آدمی که تویِ آینده منتظرِ توعه. فارغ از نتیجهٔ کنکور، تو باز هم باید قدم برداری برایِ آدمی که تویِ آینده منتظرِ توعه. آدمی که جز تو کسی رو نداره و منتظرِ یاریگره. همه‌چیز رو به کنکور گره نزنید. همه‌چیز رو به بندِ کفش‌هاتون گره بزنید تا با هر قدمی که جلو می‌رین، دنیاتون همراهِ شما جلو بیاد. هیچ‌ دستاوردی، ارزشمندیِ شما رو تعریف نمی‌کنه. شما فارغ از تمامِ اعداد و درصدها، گران‌قدرین. بهترین آرزوها رو براتون دارم.

یادم نمیاد راهمو از کجا شروع کردم؛ شاید از اولین نقطه‌ای که حس کردم روحم درد می‌کنه. اولش مسیرم کاملا تاریک بود ولی ادامه که دادم، برام روشن‌تر شد. من یاد گرفتم هیچ‌وقت کاملا به کسی تکیه نکنم و نذارم کسی هم کاملا به من تکیه کنه؛ اولی به خاطر این که آدم‌ها هر ثانیه از زندگیشون مختارن که انتخاب کنن آدمِ زندگیِ تو نباشن و دومی به خاطرِ این که تو هم دلت با جریان همراهه و نمی‌خوای دیوارِ کسی باشی. مسیرم بهم یاد داد که ″خیلی″ چیزها تقصیرِ من نیستن و نباید به خاطرشون احساسِ گناه کنم و ″خیلی″چیزها هم مسئولیتِ من نیستن. من یاد گرفتم که نباید خودم رو زیرِ بارِ مسئولیتی که مالِ من نیست، له کنم. فهمیدم که احساسِ آدم‌ها، اشتیاق، عشق و مهرشون قرار نیست تا ابد من رو زیرِ سایهٔ خودش نگه داره؛ چون یا خزون یا طوفان بالاخره برگ و بارِ هر درختی رو با خودش می‌بره...اما ممکنه که باز بهاری باشه و از نو جوونه بزنه. یاد گرفتم که آدمی در نهایت، تنهاست؛ پس باید به خودش بیشتر از بقیه بها بده، بیشتر از بقیه مراقبِ خودش باشه و اعتماد و عزتِ نفسش رو رویِ چشماش نگه داره. مسیرم به من یاد داد که شرایطِ ایده‌آل و آرمانی، یه افسانه‌ست. با کمالگرایی فقط زمانت رو از دست میدی. با همهٔ نقص‌هات باید شروع کنی، با همون نقص‌هات ادامه بدی و از آدمِ ناقص و معمولیِ تویِ آینه، اِبایی نداشته باشی. فهمیدم گاهی باید کمک بگیری و شجاعتِ این رو داشته باشی که بدونی همه‌چیز رو نداری؛ نه همهٔ علم رو، نه همهٔ مهارت رو، نه...بخشی از هر چیزی پیشِ ماست و با کمک گرفتن، کامل‌تر میشیم. یاد گرفتم که گاهی نباید خوددار بود، به وقتش باید داد زد، به وقتش سکوت کرد، به وقتش جنگید و به وقتش، رها کرد...و در نهایت فهمیدم همسفرِ درست، حتی اگه تو رو به مقصد نرسونه، مسیر رو برات لذتبخش‌تر می‌کنه.

سعی کنید تو پیاماتون به کسی که دوسش دارین همیشه آخر جمله ها با یه عنوان خاصی صداش بزنید ، میدونم خیلیاتون دوس دارین این کارو انجام بدین ولی بلد نیستین ، اما از اونجایی که خودم بلدم و خیلی زبون میریزم گفتم یکمشو بهتون یاد بدم :   @Texet 🤍