﮼فَریاد

تمام درکم از دنیا درون مصرعی جا شد فقط سربسته می‌گویم: «نبودم کاش از اول...»

درد دل با کس نگفتم درد من گفتن نداشت خنده بر لب می‌زدم هرچند خندیدن نداشت

عمیقا دلم «مُحرم» رو میخواد...

صد طبیب آمد ندانست دردِ این شوریده دل کیستی تا آمدی صد دردِ ما درمان بشد..؟ -راحم تبریزی

مکش منت به هر نامرد و مردی مده دل را به ذلت دست فردی اگر او را به تو مهر و وفا نیست اگر او بر جراحاتت دوا نیست رهایش کن مرنجان خویشتن را مبر هرگز ز یادت این سخن را -صائب تبریزی

زنده‌ام نه از جانی که مانده از استخوان‌های لجبازی، که روی هم ایستاده‌اند.