manjiro and company.

He has the colours of poetry. He’s filled with unspoken antique frames of words, that if put together the right way, like how his eyes match his gentle amused goggle; they would be able to do sorcery from within my guts and all. He has the voice of a traditional instrument, playing me from head to toe. Pulling each string with the right amount of strength and keeping me in awe at his bare touches towards my hungry skin, as my strawberry jam filled veins cry into and out of my anxious kernel of a heart for his sought after heed and undeniably desired love that my core requires to own. what he is to me, isn’t any less than an idol in the guise of a lover boy, reaching for my hidden ghost of fervour and never ending passion.

قرمز روی صورتی. (فرض کنید اسم یکی از تابلوهای روتکو عه.)

بهم گفت سعی کن دوستشون داشته باشی و بهشون محبت کنی، این شکلی هم روانت جا باز می‌کنه. می‌دونم که راست میگه. می‌خوام به حرفش کنم. اما نه خودشون می‌خوان و نه از پسش برمیام. فقط خاطرات مقطع و سوزناکه که نقاط خالی مغزم رو پر می‌کنه و همونجا یخ می‌بنده. حمله‌های عصبی، مشت و لگدها، زندانی شدن توی خونه، انگ خوردن، خالی شدن پشتم، زیر پام، دور و ورم. شاید امشب فقط یکم مرزی‌تر از هر شبم. شاید هورمون‌هام دارن دیوونه‌ام می‌کنن. اما گذشته رو صریح و به راستی یادمه، بدون جا انداختن حتی یه چَک. یادمه رد انگشت‌های قرمز رو دور گردنم که وقتی به اردوی مدرسه رفتم همه خندیدن بهش و گمون کردن که توی رابطه‌ام. یادمه که گوشه‌ی پذیرایی، پشت روکش‌های پلاستیکی صندلی‌ها، دنبال نفس بعدی‌ام گشتم و انگشت‌های پاهام رو زیر همدیگه قایم کردم و تا جا داشت خودم رو کوچیکتر و کوچیکتر کردم تا شاید دیده نشم. شاید من رو نبینن. اما روی این کوچیکی‌ها و مچالگی‌ها بلند شدم، قد کشیدم و یه روز فریاد سر دادم. حالا اون‌ها دنبال سکوتن و می‌خوان که حنجره‌ام رو دونیم کنن و هر چی که با چنگ و دندون پس گرفتم رو ازم صلب کنن. نمیشه. زیادی جونم در رفته برای به اینجا رسیدن و چشمم رو روی صدمه‌های کت و کلفتی بستم. دیگه نه. هل نو.

اصلا شب بخیر قرصام اثر کرد

اینم نوچ

نوچ

دروغ؟

با لباس پستچی میام خاستگاری پس

توی سه سال اخیر کلا سه نفر

چی میگی بابا 😭 نخیر