𝟏𝟖𝟕𝟎.

Все части, которые я хранил внутри, чтобы скрыть, кто я.

ولی کشف آن فایده‌ای نداشت؛ واضح بود که مستقل از علامت فضا وجود نداشت و شاید هرگز به وجود نیامده بود.

در جهان دیگر نه ظرفی وجود داشت و نه مظروفی، تنها غلظت علامت ها بر همه چیز تحمیل شده و روی همه چیز منعقد شده و همه‌ی حجم فضا را اشغال کرده بود؛ تمام فضا داشت نقطه نقطه می‌شد، شبکه ای از خط و خراش و نقش برجسته و حکاکی؛ روی جهان از همه طرف و طول همه‌ی ابعاد نوشته شده بود. دیگر راهی برای مرجع قرار دادن هیچ نقطه ای نبود؛ کهکشان به چرخش خود ادامه می‌داد، ولی من دیگر نمی‌توانستم تعداد دور‌ ها را بشمارم. هر نقطه ای می‌توانست نقطه عزیمت باشد، هر علامتی که همراه بقیه انباشته شده بود می‌توانست مال من باشد.

به یاد آوردم که زندگی در این اتاق انگار در زیر دریا اتفاق می‌افتد، زمان بی تفاوت از بالای سرم می‌گذشت، ساعت ها و روزها معنایی نداشتند.

برای نوشتن برخی مطالب بسیار دیر شده.

از درون تاریک است، پنجره‌های مشرف به میدان؛ در دل تاریک این دوزخ، پنجره‌ها به آسمان شرارت مشرفند؛ در این فضا، با طغیان احساسات و ارتجاعات به رقصی تلخ از فسانه‌ای غمگین می‌پردازند، در این برکه‌ی سرخ و سوزان سایه‌هایی از آینده در دامان سوز و جوش داستان پرسه میزنند، به دنبال نوری که گناهان را پاکیزه و قلب‌ها را آرام کند؛ پنجره‌ها، دروازه ای برای پیوندی ناگزیر با گذشته از بار سنگین خواب‌هایی که در دل تاریکی رویاهای زندگی فرسوده شده‌اند، در این لحظه نوازنده‌ی زندگی تازه ای خواهند شد.

Мы сказали, что ненавидим людей Мы хотели быть людьми