شرق وحشی

معرفی کتاب چرا سوسیالیست نیستم نوشته سناتور رند پال و کلی اشبی پال، ترجمه مسعود یوسف‌حصیرچین، بنگاه نشر و ترجمه پارسه کتاب را می‌توانید با تخفیف از بنوبوک بخرید. https://t.me/yusefmasoud

دولت و مشکلات اجتماعی دیردره نانسن مک‌کلاسکی (منتشر شده در فولا ده سائو پائولو) ترجمۀ مسعود یوسف‌حصیرچین (منتشر شده در اکوایران) https://t.me/yusefmasoud * پیش‌تر اشاره کرده‌ام که «راه‌حل‌ها»یی که دوستان چپ یا میانه‌مان برای مشکل اجتماعی فقر ارائه می‌دهند -برابری نتیجه یا برابری فرصت- غیرممکن هستند. اما برابری اجازه همین فردا هم دست یافتنی است. اما در دو قرن گذشته، چپ‌ها مشغول یافتن مشکلات اجتماعی جدید بزرگ و کوچکی بوده‌اند که ادعا می‌کنند بازار نمی‌تواند آنها را حل کند. زاغه‌ها. آموزش بد. انحصار. مانند راه حل‌های غیرممکن‌شان برای نابرابری، بسیاری از ایده‌هایشان ناراه‌حل‌هایی برای نامسئله‌ها ست. و حتی برای یک مشکل واقعی، چپ‌ها بدون تفکر چندانی فرض می‌گیرند که دولت می‌تواند بهتر عمل کند. مثلاً وقتی فکر می‌کنند نوآوری زیادی آهسته پیش می‌رود، بلافاصله به‌سوی «سیاست صنعتی» می‌چرخند. وقتی فکر می‌کنند چرخۀ کسب‌وکار مشکل دارد، یک بانک مرکزی بر پا می‌کنند. بسیار عالی بود اگر می‌شد خروجی‌های اجتماعی را که دوست نداریم با یک قانون جدید و انتصاب چند بوروکرات حل کنیم. اما فقط تعداد اندکی از مسائل واقعی که با آنها مواجهیم، چنین راه حل ساده‌ای دارند. اگر کانادا به ایالات متحده حمله کند یا پاراگوئه به برزیل حمله کند، قطعاً، ارتش را بفرستید. مشکل حل می‌شود. اما دوستانمان در چپ، و بسیاری از دوستانمان در راست، باور دارند که هر «مشکل اجتماعی» نیازمند مداخلۀ دولتی است. برای همین است که دولت‌های مدرن مدام بزرگ‌تر می‌شوند. مردم به این باور رسیده‌اند که در صورت وقوع اتفاقی که به نظرشان بد است، کسی باید سرزنش شود، و راه حل روشن این است که آدم به سراغ بابادولت برود تا جلوی آدم بدها را بگیرد. مشکل حل می‌شود. غذای کثیف؟ یک دایرۀ دولتی برای بازرسی غذا تأسیس کنید. ساده است. اما نه. مداخلۀ دولتی معمولاً نتیجۀ خوبی ندارد و مشکلات را بدتر می‌کند. مثلاً کنترل اجاره و حداقل دستمزد به فقرایی آسیب می‌رسانند که قرار است به آنان کمک کنند. «برون‌ریزها» در تمام جوامع انسانی به چشم می‌خورند و در نتیجه، نشانۀ این نیستند که مداخلۀ دولتی فکر خوبی است. خیلی وقت‌ها، راه حل فشار بازار است. اگر مالکیت زمینی را که ساکنان فاولا روی آن نشسته‌اند به آنها بدهیم، زاغه‌ها ناپدید خواهند شد. وقتی روغن وال برای روشنایی گران شد، نفت سفید از زمین آمد. وقتی تمام شهرها پر از مدفوع اسب شد، ناگهان اتوموبیل‌های جدید این مسئله را حل کردند. بزرگسال باشید. هر بار سراغ بابادولت نروید. https://t.me/yusefmasoud

دولت و مشکلات اجتماعی دیردره نانسن مک‌کلاسکی (منتشر شده در فولا ده سائو پائولو) ترجمۀ مسعود یوسف‌حصیرچین (منتشر شده در اکوایران) https://t.me/yusefmasoud

نه، میلی فاشیست نیست بنجامین ویلیامز (منتشر شده در میزس – 10 مه 2024) ترجمۀ مسعود یوسف‌حصیرچین (منتشر شده در اکوایران) بخش اول: https://t.me/yusefmasoud/672 بخش دوم * موسولینی حکومت را چیزی پرستیدنی می‌دانست و آثارش سرشار از ارجاع به بزرگی و اهمیت حکومت هستند. او دیدگاهش را در این مانترا خلاصه کرد «همه چیز درون حکومت، هیچ چیزی بیرون از حکومت، هیچ چیزی علیه حکومت.» در تضاد آشکار با سخنرانی‌ها، مناظرات و رجزهای پر از توهین و انتقاد میلی خطاب به حکومت. یکی از معروف‌ترین نقل قول‌هایش، «ماتحتم را با حکومت پاک می‌کنم» نشان می‌دهد چقدر حکومت را خوار می‌شمارد. میلی برخلاف موسولینی حکومت را چیزی ستودنی نمی‌داند. موسولینی باور داشت که کاپیتالیسم عمیقاً ایراد دارد و باید آن را کنار گذاشت. در «آموزۀ سیاسی و اجتماعی فاشیسم» می‌گوید حکومت «تنها نیرویی {است} که می‌تواند راه حلی برای تضادهای عمیق کاپیتالیسم ارائه دهد» و فاشیسم به جای کاپیتالیسم «یک سیستم سندیکالیسمی» خواهد آورد. در طرف دیگر، میلی دیدگاه متضادی دارد. او پیوسته کاپیتالیسم را به‌عنوان نظامی می‌ستاید که از لحاظ اخلاقی و اقتصادی برتر است. او در سخنرانی اجلاس اقتصادی جهان -که سوسیالیست‌ها آن را «رجز فاشیستی» نامیدند- اعلام کرد که مردم باید در برابر حکومت مقاومت کنند و تأکید کرد «حکومت راه حل نیست. حکومت خودِ مشکل است.» سیاست‌های میلی هم قطعاً فاشیستی نیستند. دیکتاتوری موسولینی حامی عمومی‌سازی صنعت بود نه خصوصی‌سازی آن. دیکتاتوری او عضویت در اتحادیه‌ها را اجباری کرد، مقررات سخت‌گیرانه‌ای بر صنایع گذاشت و بیش از هشتاد شرکت را عمومی کرد. در سال 1934، با افتخار گفت «سه چهارم اقتصاد صنعتی و کشاورزی ایتالیا» تحت کنترل حکومت است. موسولینی سرمایه‌گذاری‌های کلانی در مسکن عمومی کرد. بین سال‌های 1924 تا 1930، فقط در رم، نود و هفت هزار آپارتمان ساخته شد. بین سال‌های 1922 تا 1944، دولت فاشیستی 147 شهر جدید ساخت. در آوریل 1934، او اجاره‌ها را 12 درصد کاهش داد و کنترل اجاره‌ای وضع کرد که تا سال 1978 لغو نشد. پُست آن منتقد میلی در اِکس نشان می‌دهد که سیاست‌های میلی کاملاً برخلاف این است. شکست فاشیسم میلی فاشیست نیست؛ اگر هم بحث فاشیسم باشد، او فاشیست‌ها را شکست داد. رقیب میلی در انتخابات قبلی علناً پرونیست بود. پرونیست‌ها دنباله‌رو ایده‌های خوان پرون هستند، کسی که معمولاً یا فاشیست دانسته می‌شود یا او را نزدیک به فاشیست‌ها می‌دانند. پرون ستایشگر موسولینی بود و بخش‌هایی از فلسفه‌اش را باور داشت و به جنایتکاران جنگی نازی هم کمک کرد از اروپا بگریزند و سیاست‌های اقتصادی‌اش هم بیش از میلی شبیه موسولینی بودند. پیروزی میلی آغاز جدیدی برای آرژانتین است، آغازی که در آن فاشیسم دیگر ایدئولوژی مسلط نیست. {پایان} https://t.me/yusefmasoud

نه، میلی فاشیست نیست بنجامین ویلیامز (منتشر شده در میزس – 10 مه 2024) ترجمۀ مسعود یوسف‌حصیرچین (منتشر شده در اکوایران) بخش اول https://t.me/yusefmasoud * پیروزی خاویر میلی در آرژانتین غافلگیری خوشایندی برای لیبرتارین‌های سرتاسر جهان بود. برای اولین بار در تاریخ، کسی که علناً خودش را آنارکوکاپیتالیست معرفی می‌کرد به ریاست‌جمهوری یک کشور مستقل انتخاب شد. شهرت میلی اما به حلقه‌های لیبرتارینی محدود نیست. راستگرایان سرتاسر جهان هم او را بابت نبردش با فساد و ویرانی اقتصادی ستوده‌اند. او به یکی از کسانی تبدیل شد که در مراسم سال 2024 کنفرانس فعالیت سیاسی محافظه‌کاران، یکی از بزرگ‌ترین رویدادهای محافظه‌کاران در ایالات متحده، سخنرانی کرد. در حال حاضر، او محبوب‌ترین رئیس دولت جهان است؛ دستاوردی شگفت‌انگیز برای کسی که فلسفه‌ای نامتعارف دارد. میلی یک اقتصاددان اتریشی است. او بیش از بیست سال اقتصاد تدریس کرد و حین انجام این کار هم حسابی معروف شد. شبکه‌های تلویزیونی آرژانتین از او برای مناظره با چپ‌گرایان دعوت می‌کردند و مخاطبان این شبکه‌ها به افکار و توهین‌های تند او به مخالفانش علاقه‌مند شدند. شیوۀ مناظره‌اش یادآور نقل قول حیرت‌انگیز موری روتبارد است: «من همیشه دوست داشته‌ام آموزه‌ای را رد و سپس به شخص حمله کنم؛ این یک مغالطۀ حملۀ شخصی نیست.» تسلط میلی بر اقتصاد را به‌خوبی می‌توان در ریاست‌جمهوری‌اش دید. تحت راهنمایی او، آرژانتین شاهد «دو ماه متوالی مازاد بودجه برای نخستین بار از سال 2011 به بعد» بوده است که دستاورد بسیار بزرگی به حساب می‌آید. نرخ تورم ماهانه‌اش از 5/25 درصد در ماه دسامبر به 6/20 درصد در ژانویه، 2/13 درصد در فوریه و 11 درصد در ماه مارس رسید. آرژانتین در حال بهبود است. به‌آرامی اما به‌قطع. حملات به میلی اگرچه آرژانتین شاهد بهبودهایی است و میلی هم کار بزرگی می‌کند، او هدف تقریباً دائمی حملات چپ‌های سرتاسر جهان است. بعضی از رایج‌ترین سلاح‌های مورد استفاده، اتهامات سیاست «راست افراطی» و «فاشیسم» هستند. یکی از نویسندگان فارن پالیسی او را «علاقه‌مند به دیکتاتور شدن» نامید، در حالی که وب‌سایت جهان سوسیالیستی گفت سخنرانی‌اش در داووس که طی آن فاشیسم را محکوم کرد، یک «خطابۀ فاشیستی» بود. در یکی از پست‌های پربازدید شبکۀ اجتماعی اِکس متعلق به ایلان ماسک آمده است: خاویر میلی به جنون فاشیستی‌اش در آرژانتین ادامه می‌دهد. او مجوز خصوصی‌سازی تمام صنایع دولتی باقی‌مانده را صادر کرده است (که کسانی که به او کمک مالی کرده‌اند از آن سود می‌برند). او همچنین مجوز فروش تمام مسکن‌های عمومی را صادر کرده و محدودیت‌های اجاره را برداشته است. دقیقاً همانطوری که انتظار می‌رفت جلو می‌رود. برچسب راست افراطی، فاشیست، نازی، نژادپرست یا همجنس‌گراستیز خوردن تقریباً به آئین تشرف اقتصاددانان اتریشی تبدیل شده است. خدا می‌داند روتبارد و هانس هرمان هوپ چند هزار بار با این القاب خطاب شده‌اند. چپ‌گراها تا آنجا پیش رفته‌اند که لودویگ فون میزس، یک یهودی فراری از دست نازی‌ها، را حامی فاشیسم نامیده‌اند. کاملاً مسخره است. اگر هر کدام از این منتقدان به خودشان زحمت می‌دادند تا باورهای واقعی فاشیست‌ها را بخوانند، می‌فهمیدند که این اقتصاددانان اتریشی تقریباً از هر لحاظ متضاد فاشیست‌ها هستند. میلی در برابر موسولینی بنیتو موسولینیِ دیکتاتور و رفیق نزدیکش، جووانی جنتیله، بدون بحث فاشیست بودند. آنان مخترع فاشیسم بودند، ادبیات فاشیستی را نوشتند و خودشان را فاشیست نامیدند. پس منطقی است که اگر می‌خواهید بدانید خاویر میلی فاشیست است یا خیر، او را با این فاشیست‌ها مقایسه کنید. منتقدان هرگز چنین مقایسه‌هایی انجام نمی‌دهند چون می‌دانند که چنین کاری نشان خواهد داد اتهاماتشان چقدر مسخره است: غیرتاریخی و جاهلانه. {ادامه در بخش دوم} https://t.me/yusefmasoud

نه، میلی فاشیست نیست بنجامین ویلیامز (منتشر شده در میزس – 10 مه 2024) ترجمۀ مسعود یوسف‌حصیرچین (منتشر شده در اکوایران) https://t.me/yusefmasoud

می‌شود که روسیه بازندۀ این جنگ باشد تیموتی اسنایدر (منتشر شده در سی‌ان‌ان – 8 مه 2024) ترجمۀ مسعود یوسف‌حصیرچین (منتشر شده در اکوایران) بخش اول: https://t.me/yusefmasoud/668 بخش دوم * در زمینۀ ویژگی‌های روس‌ها، تاریخ درس‌های عمومی‌تر و آسوده خاطر کننده‌تری دربارۀ امپراتوری‌ها ارائه می‌دهد. امروز، روسیه مشغول جنگی امپریالیستی است. منکر وجود کشور و ملت اوکراین است و شرارت‌هایی انجام می‌دهد که یادآور بدترین بخش‌های امپریالیسم اروپا در گذشته است. اروپای صلح‌طلب امروز، از قدرت‌هایی تشکیل شده که در جنگ‌های امپریالیستی شکست خورده‌اند و به دموکراسی رو آورده‌اند. شکست در آخرین جنگ امپریالیستی‌تان صرفاً یک احتمال نیست. خوب هم هست، نه فقط برای جهان، بلکه برای خودتان. روسیه می‌تواند بازندۀ این جنگ باشد، و باید باشد، به خاطر خود روس‌ها. روسیه‌ای شکست خورده صرفاً به معنی توقف از دست رفتنِ پوچِ جان جوانان در اوکراین نیست. بلکه فرصتی است برای روسیه که به کشوری پساامپریالیستی تبدیل شود، به جایی که اصلاحات در آن ممکن است، جایی که خود روس‌ها ممکن است تحت محافظت قانون قرار بگیرند و بتوانند رأی‌های معناداری را به صندوق بیندازند. شکست در اوکراین، فرصت تاریخی روسیه برای عادی شدن است -چیزی که روس‌های خواهان دموکراسی و حاکمیت قانون می‌گویند. مانند ایالات متحده و اروپا، اوکراین پیروزی 8 مه 1945 را جشن می‌گیرد. اوکراینی‌ها هم کاملاً حق دارند آن پیروزی را به یاد بیاورند و تفسیر کنند: آنان بیش از روس‌ها از اشغال به دست آلمان‌ها زجر کشیدند و متحمل تلفات بسیاری در میدان نبرد شدند. و اوکراینی‌ها حق دارند که فکر کنند روسیۀ امروز، مانند آلمان نازی در سال 1945، یک رژیم فاشیستی امپریالیستی است که می‌تواند و باید شکست بخورد. آخرین بار، فاشیسم به دلیل ائتلافی شکست خورد که محکم ایستاد و از قدرت اقتصادی بالاترش استفاده کرد. همین مسئله دربارۀ امروز هم صدق می‌کند. {پایان} https://t.me/yusefmasoud

می‌شود که روسیه بازندۀ این جنگ باشد تیموتی اسنایدر (منتشر شده در سی‌ان‌ان – 8 مه 2024) ترجمۀ مسعود یوسف‌حصیرچین (منتشر شده در اکوایران) بخش اول https://t.me/yusefmasoud * پنج‌شنبه روسیه روز پیروزی را جشن خواهد گرفت، گرامی‌داشت شکست آلمان نازی در سال 1945. در داخل کشور، این روز نوستالژی است. در دهۀ 1970، رهبر شوروی، لئونید برژنف یک کیش پیروزی درست کرد. روسیۀ پوتین هم همین سنت را ادامه داده است. در خارج، این کار برای ایجاد رعب است. قرار است فکر کنیم که روسیه شکست‌ناپذیر است. و بسیاری از ما طی حملۀ روسیه به اوکراین این را باور کرده بودیم. در فوریۀ 2022، هنگامی که روسیه حملۀ تمام عیار به همسایه‌اش را آغاز کرد، همه بر سر این مسئله اجماع داشتند که اوکراین طی چند روز سقوط خواهد کرد. حتی امروز که بیش از دو سال از مقاومت اوکراین می‌گذرد، دیدگاه رایج در میان دوستان روسیه در کنگره و سنا این است که نهایتاً روسیه برنده خواهد شد. موفقیت مسکو نه در میدان جنگ، بلکه در اذهان ماست. روسیه می‌تواند ببازد. و باید ببازد، به خاطر جهان -و به خاطر خودش. شکست‌ناپذیری ارتش سرخ پروپاگانداست. ارتش سرخ خوفناک بود اما قابل شکست هم بود. ارتش سرخ دو جنگ از سه جنگ مهمش را باخت. در سال 1920 در لهستان شکست خورد. پس از فروپاشی تقریبی در سال 1941، در سال 1945 آلمان نازی را شکست داد. (بردش در این مورد به‌عنوان بخشی از ائتلافی بزرگ‌تر و با کمک اقتصادی تعیین کنندۀ آمریکا بود). نیروهای شوروی بلافاصله پس از حملۀ سال 1979شان به افغانستان شکست خوردند و یک دهه بعد مجبور به عقب‌نشینی شدند. و ارتش روسیۀ امروز هم ارتش سرخ نیست. روسیه اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی نیست. اوکراین شوروی یکی از منابع تأمین منابع و سرباز ارتش سرخ بود. در آن پیروزی سال 1945، سربازان اوکراینی ارتش سرخ تلفات بسیار سنگینی دادند -بزرگ‌تر از مجموع تلفات آمریکا، بریتانیا و فرانسه. به میزان غیرمتناسبی، این اوکراینی‌ها بودند که با اونیفرم ارتش سرخ جنگیدند و به برلین رسیدند. امروز، روسیه نه همراه با اوکراین بلکه علیه اوکراین می‌جنگد. در قلمرو کشوری دیگر مشغول جنگ است. و حمایت اقتصادی آمریکا را هم ندارد، چیزی که ارتش سرخ برای شکست آلمان نازی نیازمندش بود. در این وضعیت، هیچ دلیل به‌خصوصی وجود ندارد که فکر کنیم روسیه می‌برد. در عوض، آدم انتظار دارد تنها راه نجات روسیه این باشد که مانع کمک غرب به اوکراین شود -از این طریق که غرب را قانع کند پیروزی‌اش گریز ناپذیر است تا قدرت اقتصادی تعیین کننده‌مان را به کار نگیریم. شش ماه گذشته نشان دهندۀ این مسئله بوده است: پیروزی‌های میدانی کوچک روسیه در زمانی اتفاق می‌افتادند که ایالات متحده کمک به اوکراین را به تأخیر می‌انداخت، به جای اینکه کمک را در اختیارش بگذارد. روسیۀ امروز کشور جدیدی است. تأسیس آن به سال 1991 برمی‌گردد. ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهور روسیه، مانند برژنف پیش از خود، از طریق نوستالژی حکومت می‌کند. او به شوروی و امپراتوری روسیۀ گذشته ارجاع می‌دهد. اما امپراتوری روسیه هم جنگ‌هایی را باخت. جنگ کریمه را در سال 1856 باخت. جنگ روسیه-ژاپن را در سال 1905 باخت. جنگ جهانی اول را در سال 1917 باخت. در هیچ یک از این جنگ‌ها، روسیه نتوانست نیروهایش را بیش از سه سال در میدان نبرد نگه دارد. در ایالات متحده، نگرانی بزرگی دربارۀ شکست روسیه وجود دارد. اگر چیزی غیرممکن به نظر بیاید، ما نمی‌توانیم تصور کنیم که بعدتر اتفاق بیفتد. و حتی در میان حامیان اوکراینی گرایشی وجود دارد که فکر می‌کنند بهترین نتیجه، یک مساوی است. چنین تفکری غیرواقع‌بینانه است. و نشان دهندۀ یک اعتماد به نفس عجیب آمریکایی است. هیچ کسی نمی‌تواند جنگی را به این شکل به پیش ببرد. و تلاش‌های سابقمان برای اثرگذاری بر روسیه نشان می‌دهد که نمی‌توانیم چنین تأثیری بر آنها داشته باشیم. روسیه و اوکراین برای پیروزی می‌جنگند. سؤال‌های پیش روی ما این‌هاست: چه کسی و با چه پیامدهایی برنده می‌شود؟ برد روسیه پیامدهای هولناکی خواهد داشت: خطر جنگی بزرگ‌تر در اروپا، افزایش احتمال ماجراجویی چین در اقیانوس آرام، تضعیف نظام حقوقی بین الملل، احتمال گسترش سلاح‌های هسته‌ای، بی‌ایمانی به دموکراسی. باختن جنگ‌ها برای روسیه امری عادی است. و به‌صورت کلی، این مسئله روسیه را به سوی تأمل و اصلاح برده است. شکست در کریمه حکومتی خودکامه را مجبور به پایان سرف‌داری کرد. شکست روسیه به ژاپن باعث پایان دستکاری در انتخابات‌ها شد. ناکامی شوروی در افغانستان گورباچف را به فکر انجام اصلاحات و در نتیجه پایان جنگ سرد انداخت. {ادامه در بخش دوم} https://t.me/yusefmasoud

می‌شود که روسیه بازندۀ این جنگ باشد تیموتی اسنایدر (منتشر شده در سی‌ان‌ان – 8 مه 2024) ترجمۀ مسعود یوسف‌حصیرچین (منتشر شده در اکوایران) https://t.me/yusefmasoud

جمعه، ۲۸ اردیبهشت، از ساعت ۱۴، به امید دیدار شما دوستان در غرفه نشر پارسه خواهم بود. https://t.me/yusefmasoud