|بودن|

“The Death of Icarus” by Alexandre Cabanel (French; 1823 - 1889)

دومین مرحله از سفر زندگی «جوانی» است. این نقاشی منظره‌ای سرسبز را به تصویر می‌کشد که نشان‌دهنده نشاط و پتانسیل جوانی است. این ترکیب نمادی از افق ها و تجربیات در حال گسترش دوره جوانی است. مسافر جوان، که اکنون با اطمینان در ژستی رو به جلو با لباس هایش که در اثر وزش باد تکان می‌خورد به تصویر کشیده شده است و شور و انرژی او را مجسم می کند. فرشته نگهبان که در ساحل ایستاده است، خداحافظی می‌کند و به معنای لحظه‌ای است که جوان کنترل سرنوشت خود را به دست می گیرد. یکی از ویژگی های اصلی این نقاشی، قلعه روحانی در آسمان است که نشان دهنده رویاها و جاه‌طلبی های بزرگ بشریت و دوران جوانی است. به نظر می رسد این چراغ سفید درخشان مقصد نهایی جوانان باشد. با این حال، این نقاشی به چالش های آینده اشاره می کند. رودخانه آرامی که به نظر می‌رسد مستقیماً به قلعه در آسمان ​​منتهی می‌شود که نمادی از مشکلات پیش رو و درک اجتناب‌ناپذیر پیچیدگی‌های زندگی است. سخنان خود کول در مورد منظره بینش بیشتری را ارائه می دهد: «مناظر تصویر - نهر زلال آن، درختان بلندش، کوه های سر به فلک کشیده اش، فاصله بی حد و حصر و فضای شفاف آن - زیبایی رمانتیک تخیلات جوانی را به تصویر می کشد، زمانی که ذهن به اوج می رسد. قبل از اینکه تجربه به ما بیاموزد که واقعیت چیست. او جوهر جاه‌طلبی جوانی و دیدگاه های آرمان گرایانه ای را که مشخصه این مرحله از زندگی است را در پس زمینه ای از منظره‌ای زیبا و ساده و طبیعی به تصویر می کشد.

The Voyage of Life: Youth (1842) By Thomas Cole (1801–1848)

از شما رسیده 🤍✨

بچه‌ها می‌دونستید نام این فیلم برگرفته از یک شعر هست؟ از یه شاعر به اسم الکساندر پوپ! شعر هم بسیار زیباست. حتی به گونه‌ای روایت کننده داستان فیلم‌ هم هست. درباره میل یک زن به فراموش کردن معشوقه‌اش هست.

We have empathy for the fictional characters- we know what they are feeling- because we literally experience the same feeling ourselves!

این‌جاست که نورون‌های آینه‌ای ما بیدار شدن تا احساسات اصیل و زیبای انسانی رو صدا بزنن که تجربه‌شون کنیم و این‌بار از طریق کس دیگری. یک‌جوری انگار هم تجربه خودمون هست و هم تجربه خودمون نیست! :)))

ما با با مشاهده داستان عشق دوتا کرکتر و بوسه‌شون توی یه فیلم عشق رو حس می‌کنیم. انگار خودمون عاشق‌پیشه‌ایم. با غم یه کرکتر خودمون غم رو تجربه می‌کنیم‌! با خشم و کینه یه شخصیت داستانی خشمگین و کینه‌توز می‌شیم.

و واقعا خیلی زیباست‌! یه لحظه این‌جوری بهش نگاه کنید.