"کـافـونـه|𝑲𝑨𝑭𝑶𝑵𝑬𝑯"

دوس دارم برم جایی که کسی منو نشناسه، بی هویت باشم،بی غم و دلتنگی باشم،اسمم یادم نیاد، اصلا یه هیچکس باشم،بی هیچ احساس وابستگی.

‏یه روز صبح از خواب بلند میشی و متوجه میشی هیچ حسی به گذشته وآدم‌های گذشته نداری،دیگه میتونی واسه همه‌شون آرزوی خوشبختی کنی؛یه جور رهایی وبی‌احساسی کامل، ازاون به بعد با کسی جر و بحث نمی‌کنی، به همه لبخند می‌زنی و از همه‌چیز ساده می‌گذری.اونجاست که میفهمی باید قوی بمونی چون موندی میمونه، رفتنی هم میره و فقط خودت مهمی!

از لحاظ روحی نیاز دارم بشینم کلی گریه کنم بعد مشکل اینجاست حتی ناراحت نیستم، انگار یه صدایی توی مغزم میگه اگه گریه کنی کل خستگیت در میره.

‏کل زندگیم تواین جمله خلاصه میشه: کاری نمیکنم چون استرس دارم، استرس دارم چون کاری نمیکنم.

جایی از سریال " new pope "در توضیح عشق میگه : « عشق مثل خداست ؛ به صورت دقیق نمی‌دونیم وجود داره یا نه، اما به شدت محتاجیم که وجود داشته باشه » فکرکنم این درست‌ترین تعریف از عشق و خداست🥲❤️‍🩹

یه افسانه نادر هست که میگه : "کسایی که موهاشون فرفریه، تو زندگی قبلی وقتی خواب بودن، معشوقشون موهاشون رو دور انگشت هاش میپچیده و با عشق بهشون خیره میشده." شاید انقدر حرارت اون نگاه زیاد بوده که موج موها به حالت اول برنگشته:)))

درد دلم با تو فراموشه...🫶🏻🫠 『 @KafoneH_me 』

کلمه ایتالیایی «Retrovaille» به معنی: لذت از دیدار یا پیدا کردنِ کسی بعد از یک جدایی طولانی.

دلم از اون عِشقا میخواد که عکس 3×4 ام تو کیف پولش باشه:)🦖🫀

تورو اندازه یِ یه بستنی شکلاتی بعد از یه پیاده رویِ طولانیِ یه روز تابستونی دوستدارم.