БОЙМИРЗА ҲАЙИТ - ҲАЁТИМДА ЮКСАК ЎРИН ЭГАЛЛАГАН УЛУҒ ЗОТ!
1992 йили Президент Ислом Каримовнинг Фармони ва Ҳукуматнинг Қарори билан 2500 дан кўпроқ ёш йигит ва қизларимизни Туркия университетларига ўқишга юборишди.
Анқарада "ТОМЕР" тил ўрганиш курсида, бир ойда турк тилини бемалол ўрганиб олдим ва устоз Боймирза Ҳайитнинг, Мустафо Чўқайнинг Туркияда чоп этилган деярли барча китобларини ўқиб чиққандим.
1993 йил Анқарада Турк Ожакларида устоз Боймирза Ҳайит билан учрашувимиз бўлди. Бошқа болалар ҳам келганди.
Учрашувни устоз Ўрхон Қовунчи ташкил қилган эди. Домла ярим соатча маъруза қилди. Ўзим қизиққан ва билмаган кўп нарсаларни сўраб, билиб олдим.
Учрашув тамом бўлгандан сўнг, Ўрхон ака "Боймирза домла сиз билан гаплашгиси келяпти, қолинг" деди.
Боймирза ота билан тонгги соат тўрт яримгача гаплашдик. Ҳали ҳам эсимдан чиқмайди...
У кишининг берган қисқагина панд-насиҳатлари, таълимотлари ва тавсиялари ҳаётимда жуда кўп вазиятларда керакли бўлди.
Туркиянинг энг нуфузли университетларидан бирида 1 йил тил курси ва 4 йил бакалавр ўқишим керак эди. Лекин, шу устознинг ўргатган методикаси билан аъло баҳолар билан 2 йилда экстерн имтиҳон топшириб, диплом олдим.
Диплом ишим "Türkistan Milliy Azadlik Harekatındaki Enver Paşanın rolu ve ermeni meselesi" мавзусида эди.
Профессорим Мустафо Кафали кетаетганимда "Helal olsun, afferin", дея кузатган эди.
Ватанга қайтиб келиб, сарсон-саргордан бўлдим.
Дипломимни тан олишмади, иш йўқ, бозорда картошка-пиёз сотиб кун кўрдим. Кузда қовун-тарвуз, қишда эса, "Ипподром" бозорида кийим-кечак олиб сотардим
Бозорда "общий тетрадь"га ёзиб ўтирардим. Шу ёзганларимни ҳаётимда биринчи марта 2015 йили китоб қилиб чиқардим.
Ҳозирги кунда, мақола ва китобларим Афғонистонда, Қозоғистонда, Қирғизистонда, Туркияда, Ўзбекистонда, Грузияда ва Россияда чиқди.
Ҳаётда қандай мартабага эришган бўлсам, энг аввало, устозим Боймирза Ҳайитнинг қисқагина вақт ичида менга берган панд-насиҳатлари, таълимотлари, тавсиялари ва унинг ёзган китоблари эвазига эришдим.
90-йиллар охирида бир неча марта Германияга, Туркияга, АҚШга, Австрияга симпозиумларга чақирди. Лекин, бора олмадим. Сабаби, бозорда картошка-пиёз сотиб, бола-чақамни боқишим керак эди.
Сиёсатга аралашиб қолмай, кўзга тушиб қолиб, қамалиб кетмай, деб ҳамма нарсадан воз кечдим. Ҳали ҳам жимгина юраверардим. Лекин, куну-тун, иссиқ-совуқ демай, бозорда ўтириб, тирикчилик қилиб юрганда ёзганларим инсофимни қийнади.
Ўқиган-билганимни халқимга беришим керак. Қарздорман халқимдан. Чет элда шу халқимнинг пулига ўқидим.
Хорижда олган дипломимни ҳукумат тан олмаган бўлса ҳам хизматимни ва меҳнатларимни халқим тан олаяпти.
Худога шукур, ёзган китобларимни ва мақолаларимни кўпчилик қидириб, ўқияпти ва "яна ёзинг", деб талаб қиляпти.
Кимлардир кўролмаслик қилиб, устимдан ёзиб, орқамдан иғволар тарқатган бўлсалар, уларнинг расвоси чиқиб ётибди. Улар билан ишим йўқ.
Менга сиёсат ҳам керак эмас. Лавозим ҳам, уй-жой ҳам керак эмас. Энди менда ҳаммаси бор.
Фақат ўқиганларимни, билиб-ўрганганларимни халқимга бера олсам бўлди. Бу менинг қарзим!..