not just a diary

with m

bu ibrat camp mavsumiga bora olmagan edim, ammo oxirgi ikki kunga mehmon sifatida taklif qilindim. borishimni 1-2 ta odamlardan tashqari deyarli hech kim bilmas edi. yetib borganimdan keyin meni ko’rgan odamlarning reaksiyasini ko’rib, o’zimni eng baxtli insondek xis qildim. ular shunchaki iliq kutib olishadi deb o’ylagan edim, ammo ularning ko’zlaridagi quvonchni ko’rib o’zim ulardan ko’proq xursand bo’lib ketdim. telefonim o’chib qolgani uchun videoga afsuski ololmagandim. “vay Zilola yaxshiyam keldiz”, “o’rniz rossa bilingan edi”, “kayfiyatimizni ko’tarvordiz”, “sizi mehriz yetishmayotgan edi”, rahbarimizning o’zidan esa “yaxshiyam Zilolani olib kelibsizlar, zo’r qizda, campga yanayam vibe qo’shdi, hamma xursand bo’lib ketdi” degan so’zlarni eshitganimdan so’ng o’zimni juda ham qadrli his qildim. hafta davomida sovg’a beriladigan secret friend o’yinida endi kelgan bo’lsam ham ikkita ajoyib insonlardan mehr bilan tayyorlangan sovg’alar oldim. biroz shammolab qolganimni bilib, dori va kofelar ham tayyorlab berdi bir mehribon inson. oxirgi kun yopilish marosimida sahnada rahbarimiz Iskandar aka “bir ajoyib mehmonimiz “bu campda har bir daqiqada yashaymiz, zavqlanamiz” degan so’zlarni aytdilar, ularning kelishlarini o’zi campga boshqacha kayfiyat, xursandchilik olib keldi, kelila ulargayam kichik bir sovg’amizni topshiramiz” deb aytayotganlarida xursandligimdan boshqa gaplarini eshitolmadim ham va campning tashkiliy guruhiga berilgan sovg’ani men ham qabul qildim. o’sha vaqtda his qilgan emotsiyalarimni tog’risi so’z bilan ta’riflash qiyin. hayolimda faqat nahotki ularga shunchalik qadrli bo’lib qolgan edim degan savol aylanardi. boshqacha mehr his qilgandim… alhamdulillah, hayotimdagi eng baxtli va esda qoladigan ikki kun deb aytsam umuman adashmagan bo’laman. barchasi uchun katta rahmat, do’stlar🤍

waking up in the middle of the night because of medical condition <<<