GOD

مجتبی شکوری، کارشناس و چهرۀ فضای مجازی، با انتشار ویدئویی در صفجۀ شخصی خود در اینستاگرام گفت زتبۀ ۴۸ کنکور را با سهمیه به دست آوردم و این نامنصفانه و ناعادلانه بود. او که شهرتش از حضور در برنامۀ کتاب‌باز سروش صحت آغاز شد، گفت که در آن برنامه به تلاش خود برای کسب رتبۀ کنکور اشاره کرده اما نگفته که این رتبه را با استفاده از سهمیه به دست آورده است و از این بابت از مردم عذرخواهی کرد. @VahidHeadline من از توییت‌های زیادی که له و علیهش نوشته میشه متوجهش شدم: twitter تصاویر بالا رو هم مهدی‌رستم‌پور استوری کرده: rostampour.mehdi 📡 @VahidOnline

هرچیزی که از قبل در این کانال بود رو به کانال زیر انتقال دادم، همه چیز در اونجا می‌مونه و حذف نمیشه. https://t.me/God_archive

سلام بعد از مدتی طولانی. احتمالا تا چند روز دیگه بخواید اینجا رو ترک کنید؛ شاید بد نباشه بخوام از این موقعیت استفاده کنم برای ارائه‌ی برنامۀ آیندۀ اینجا. تا چند روز دیگه برای اینجا اتفاقات جدیدی رخ میده و شروع جدیدی قراره رقم بخوره. تصمیماتی راجع به اینجا دارم، که فعال‌تر و مفیدتر قراره پیش بره. خوشحال میشم در این شروع جدید هم همراه من باشید. تا به اینجایی که همراهی کردید هم از شما متشکرم.

اگر جهانی دیگری باشه، درجایی که حقوق انسانی رو پایمال نمی‌کنند و به رسمیت می‌شناسند، جایی که همه‌چیز سر جای خودش هست، در جایی آزاد و آباد؛ سارینا برای تولد ۱۸ سالگیش، ورود به سن جوانی و چیزهایی که دوست داره تجربه کنه احتمالا ولاگ بذاره.

همان‌طور که حضرت آقا فرمود، هیچ‌وقت در انتخاب بین اشرار، تمایزی بین بد و بدتر نباید گذاشت. چون معنی نداره. هر رای، باعث افزایش اعتبار و رای به کلیت شره.

حالا داستان اینه که ما در ۱۸ سالگی در ایران به شعور کافی برای اینکه بفهمیم چی رو دوست داریم نمی‌رسیم. چطور متوجه می‌شی چی رو دوست داری وقتی حتی نیم ساعت هم باهاش کار نکردی یا لمسش نکردی؟ یعنی یه چیزی انتخاب می‌کنی‌ چندسال بعد پشیمون می‌شی. یا اصلا زده می‌شی. در ۱۸ سالگی اونایی که براتون پول می‌گیرند انتخاب رشته کنند هم عموما می‌رینند چون حتی نمی‌دونن برای آینده دنیا چی به درد می‌خوره. می‌خوان اسمتون یه جا دربیاد فقط. بر اون اساس یه جوری خرتون کنند که این رشته هم بزن خوبه. حالا خودش هم می‌دونه زر می‌زنه فقط برای آمار قبولی خودش می‌خواد. خلاصه داستان اینکه هم علایقتون عمدتا توهمه، هم انتخاب رشته دیگران.

در سطح جهانی، اکثر تراپیست‌ها صلاحیت این کار رو ندارند. اکثر کسانی هم که فکر می‌کنند با مراجعه کردن به تراپیست‌ها، حالشون بهتر شده و تاثیر داشته، در واقع اون تاثیر از علم و آگاهی این‌ها نیست. یکسری با بیان کردن مشکل، به نوعی آروم میشن و بار ذهنی اون‌ها راجع به اون قضیه تخلیه میشه و این صحبت کردن، یه نقشۀ ذهنی و دید کلی‌تر از یک بعد دیگه‌ای رو به اون اشخاص میده. تراپیست در این مواقع بیشتر شبیه به یک شنوندۀ خوبیه تا حلال مشکل. در خلال اون ممکنه حرف‌های امیدوار کننده‌ای هم بزنه، و یک راه حل موقت برای مراجعه کننده‌ش بپیچه. در شکل‌گیری حالات، احساسات و مشکلات روحی، موارد مختلفی دخیلند. نه اینکه از دست تراپیست برای حل این‌ها کاری بر نیاد، چون جدای از اینکه بخواد علمی داشته باشه یا نه، در نهایت پذیرش این موضوع به خود شخص بر می‌گرده که قراره چه تصمیمی بگیره. مهم‌ترین چیز، شناخت دقیق نحوۀ کارکرد مغزه. زمانی که هرکسی نحوۀ کار مغز رو درک کنه و بفهمه، در مواجهه با مشکلات راحت‌تر می‌تونه تصمیم منطقی بگیره. در نهایت رفتار و خلقیات هر فردی، به ذهنیتی که داره گره می‌خوره، و مستقل از اون رخ نمیده. و در نتیجه، هر فردی که ماهیت و کارکرد مغزش رو بفهمه، نیازی به یک آدم دیگه‌ای نداره. میری پیش تراپیست، راجع به مشکلی حرف می‌زنی، در واقع از خیلی شرایط دخیل در اون موضوع صرف نظر می‌کنی، اینکه در چه زمانی، چه مکانی، در چه حالتی، با چه ذهنیتی و... اون اتفاق رخ داد. حتی یک درجه کمتر و بیشتر شدن هوا، هوای مطبوع، بوی خوش یا بوی بد هم روی یکسری از خلقیات آدم تاثیر می‌ذاره. کلی پارامتر، یک برایند کلی که در یک زمان و مکان و ... خاصی رخ داد رو بوجود میاره، و این‌ها به هم وابسته اند. پس در بهترین حالت، تراپیست یک شنوندۀ خوبی می‌تونه باشه، اینکه یه نطقی هم بده اضافه کاریه. مثل پدرای مسیحی که گناهان مسیحی‌ها رو‌ می‌شنون و مسیحی‌هایی که فکر می‌کنن بخاطر روحانیت پدر، حالشون بهتر شده و از گناه پاک شدن. زمانی می‌تونی از پس خودت بر بیای، که خودت رو بشناسی، و مهم‌ترین شناخت تو از خودت، به شناخت چیزی که در سر داری بر می‌گرده.