↓ ♪♪آّّّوُُّّّْஓ͜اُُُُِِِّّزََََُِِِْஓ͜قُُُُِِِِِِــُُِِِِّّوُُُُِِِِِِِِ♪♪→

ڪاش آدم‌ها، چون آینه بودند آن وقت انعڪاسِ دوست داشتن همان دوست داشتن بود نه سڪوت نه تنهایی نه دلتنگی!.‌‌         

بودن با ڪسے ڪه دوستش ندارے و نبودن با ڪسے ڪه دوستش دارے همه اش رنج است و عذاب! پس اگر همچون خود نیافتے ، مثل خدا تنها باش؛ و اگر یافتے، او را چنان حافظ باش ڪه گویا جزوے از وجود توست! ‌ 💕💕💕

‏اونی که خیلی درد کشیده زیاد نمیخنده؛ ولی وقتی میخنده، خنده هاش خیلی قشنگه ...🚬

انسان به وسعت تفكرش آزاد است ؛ جنسيت واژه اي بي معناست انسان بودن را بايد آموخت!!! ‌‌ 💕💕💕💕💕

فرقی نمیکند🌹 💐دوست "مجازی" باشی یا "دوستی"🎉 🕊در" دنیایی" واقعی... همین که بامعرفت باشی❤️ ✨کافیه تقدیم‌ به‌ همه ‌شما با معرفتـــا

ﯾﮏ ﺯﻣﺎﻥ ﮔﻮﻫﺮﯼ ﺍﺯ ﺳﻨﮓ ﻣﺤﮏ ﺍﺭﺯﺵ ﺩﺍﺷﺖ ﺳﺨﻦ ﭘﯿﺮﻣﺤﻞ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻓﻠﮏ ﺍﺭﺯﺵ ﺩﺍﺷﺖ. ﺩﻭﺳﺘﯽ ﻣﻌﻨﯽ ﺯﯾﺒﺎﯼ ﺻﻤﯿﻤﯿﺖ ﺑﻮﺩ. ﻧﺎﻥ ﺧﺸﮑﯽ ﺑﻐﻞ ﺩﻭﻍ ﺧﻨﮏ ﺍﺭﺯﺵ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﺎﺭﻫﺎ ﯾﮑﺴﺮﻩ ﺑﺎ ﻋﺸﻖ ﻭ ﺻﻔﺎ می‌چرخید ﺗﺎﺭ ﻣﻮ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺳﻔﺘﻪ ﻭ ﭼِﮏ ﺍﺭﺯﺵ ﺩﺍﺷﺖ افسوس که ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺍﺳﺖ ﺁﻥ ( ﺍﺭﺯﺵ ﻫﺎﯼ زیبـا) ✍دلدار❤️

من که جز هم‌نفسی با تو ندارم هوسی با وجود تو چرا دل بسپارم به کسی زنده ام بی تو و شرمنده ام از خود هرچند که دمی از سر رغبت نکشیدم نفسی ناامیدم مکن از صبر و بگو می‌آید عادل ظلم ستیزی، ملک دادرسی به کجا پَر بکشد در هوس آزادی آنکه از بال و پرش ساخته باشد قفسی من کسی جز تو ندارم که به دادم برسد می‌توانی مگر ای عشق به دادم نرسی ! ✍دلدار❤️

تنها چیزی که شخصیت هر انسان را عوض می کند سختی های زندگی است سعی کن در سختی ها انسان بمانی چون دنیای ما دنیای روابط آدمها با آدمها نیست... دنیای روابط نقابها با نقابهاست... آدمها کمتر فرصت میکنند تا سیمای حقیقی هم را ببینند... دکترالهی قمشه ای ‎‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎ ‎‌‌‌‎‌‌‎‌‌‎❤️‌دلدار✍

دلبران،دل میـبرند.اما،تـو جانم میـبرے" ناز را افزوده ، با نازت توانم میـبرے سوز دردِ عشق را با غمزه های ناز خود تا ته قلب من و تا استخوانم میـبرے میزنےچشمڪ نهانے،جان تـو! جان خودم! با تڪان پلڪ خود تابےڪرانم میبرے تاڪه میخواهم بگویم راز خود را ناگهان دستهاے مهربان را بر لبانم میبرے ‌  میڪنے ساڪت مرا با بوسه هاے  بے هوا شعر را با بوسه از روے زبانم میـبرے تو شبیه دلبران هستی ولي جور دگر دلبران،دل میبرند.اما،تو جانم میبرے.. ‌‌‎‌‌‌‌‌‌‎✍دلدار❤️

قسمتِ من زین قلم غزلی سوخته بود خاکستری نشسته بر دفتری پاره بود من اینجا پُرم از واژه‌های رنگِ پریده سکوتی خسته پُر از فریاد های شکسته بود عُمری دویدم و باغی خالی زِ گل شد نَصیبم دریغا که بهارم خالی زِ عِطر گل بود بازا به این غریبستان ای جانِ جانان که همه عُمر جانم شکسته به پای تو بود ❤️دلدار✍