Usau Pavel

Думаю, што і страшыць ужо і не трэба. Тут ніякая агентура не патрэбна. https://www.youtube.com/watch?v=otFY8EAdp4o

Будзе незалежная Беларусь - будзе ўсе. У тым ліку мова і культура. Не будзе незалежнасьці - хутка не будзе ні чога. 100 гадоў з Дня народзінаў Васіля Быкава.

Праблема аб’яднаньня? КР з’яўляецца прыкладам не толькі таго, з якімі палітычнымі праблемамі сутыкнецца Беларусь, але таксама з праблемай аб’яднаньня і кансалідацыі апазіцыі, як такой, зараз. З большага КР гэта сукупнасьць неідэалагічных суб’ектаў. Ніводзен "блок" не будаваўся на ідэях, ці каштоўнасьцях. Сярод гэтых аб’яднаньняў няма стрыкта нацыянальных структур, ліберальных, сацыял-дэмакратычных, ці касэрватыўных, няма і радыкальна антырасейскіх. Усе яны будуюцца па прынцыпу "за ўсе добрае, супраць усяго кепскага". Фундаментальнай розьніцы ў каштоўнасьцях і ідэях паміж структурамі няма. Нават у межах кожнай з гэтай структуры ідэалагічныя прыярытэты не з’яўляюцца першаснымі. Глабальнай розьніцы паміж Дабравольскім, Ягоравым, Коўшык, Мацкевіч няма. Як няма розьніцы па ідэях паміж Латушка, Пракоп’евым, Туранбекавай, ці Кабанавым. Перастаўце блокі, структуры, людзей мейсцамі - нічога не зьменіцца. Больш, што на дадзеным этапе нават не стаіць гаворка па рэалізацыі нейкіх рэформ у краіне, што магло б выклікаць супярэчнасьці. Нават ніводная "большасьць" не будзе ў стане зрабіуь КР эфектыўнай, ці прыстыжнай структурай, як і выпрацаваць/рэалізаваць стратэгію перамен у Беларусі. У гэтым сэнсе ўсе яны аднолькава слабыя. Зьмена рэгламенту не з’яўляецца прынцыповай рэччу, яна не зробіць КР лепшай і моцнай структурай. Гэта не палепшыць сітуацыю.беларусаў унутры краіны, ці за яе межамі; Пазбаўленьне КР нават фармальных атрыбутаў незалежнасьці і падпарадкаваньне Офісу не ўзмоцніць апазіцыі. Тады ўзьнікае пытаньне, чаму гэтыя блокі і людзі не могуць дзейнічаць у межах адной лініі, ці фронту і абвінавачваюць адзін аднога ў антыдэмакратызьме? 1. Эмацыйныя, а не ідэалагічныя супярэчнасьці; 2. Глыбокі недавер адзін да аднога, які сфарміраваў капітал антыдзеяньняў, а не ўзаемадзеяньняў; 3. Плюралізм амбіцый: галоўны, лепшы, важнейшы; 4. Барацьба за доступ да рэсурсаў - рэальных і прыдуманных. Я ўжо пісаў, што чым далейшыя перспектывы перамен, тым больш супярэчнасьцяў. У выніку праз пару месяцаў распадзецца "кааліцыя большасьці", будуць усе тыя ж канфлікты і праблемы,.закіды, але ўжо ў бок Латушкі, ці новага сьпікеру. (Дарэчы, сталыя перасоўваньні і крызісы ў КР можа стаць сур’езнай праблемай для П. Латушкі. Бо зараз ва ўсіх бедах будуць абвінавачваць менавіта яго, а палепшыць атмасферу ў КР, ці зрабіць яго эфектыўным,ен проста не зможа). Больш таго, людзі з адных блокаў будуць перабегаць у іншыя, бо палічаць, што гэта дасьць нейкія дадатковыя прэфэрэнцыі, ці доступ да рэсурсаў. Такім чынам пойдзе ўжо 11 цыкл перафарматаваньня, перааб’яднаньня апазіцыі.

Гульня без правілаў. ЦІ безканстытуцыйная манархія. Так па якой жа мадэлі функцыянуюць апазіцыйныя "інстытуты", ОСТ-АПК-КР? Ніякіх агульных правілаў (унутранай канстытуцыі няма), таму ўзьнікаюць супярэчнасьці і ўнутраныя войны. На дадзены момант відавочна мадэль супер-прэзідэнтская. Не гледзячы на тое, што ўсе мы змагаемся за зьнішчэньне адзінаўладдзя, мы атрымалі больш жорсткую вертыкаль і палітычную манаполію, якая знаходзіцца ў руках АПК-ОСТ. Фармальна гэта Ціханоўская фарміруе АПК і з’яўляецца яго кіраўніком (Нават Лукашэнка не кіруе ўрадам, а прызначае прэм’ера, як і Пуцін, які зацьвярджаецца парламентам). Апазіцыйная мадэль адпавядае таму, што есьць у ЗША. Толькі Ціханоўская мае права зьняць ці прызначыць сябра АПК. КР у дадзеным выпадку абсалютна "імпатэнтны". Ён не мае аніякага ўплыву на склад і працу АПК. (Дарэчы рэгламент дзейнасьці і фарміраваньня АПК прымаўся кулуарна і без шырокага грамадскага абмеркаваньня і па-сутнасьці з’яўляецца УВАГА - не ДЭМАКРАТЫЧНЫМ💥 І ў гэтым выпадку група Ягорава мае абсалютную рацыю, ні Латушка, ні Коўшык, ні Дабравольскі не могуць быць адначасова сябрамі КР і АПК. Як напрыклад у ЗША, ці Францыі. Бо гэта зліцьце "заканадаўчай" і "выканаўчаў" галінаў, што недапушчальна, калі мы кажам пра падзел "уладаў". Так, у новым канфлікце група Ягорава намагаецца як захаваць свае ўплывы, так і не дапусьціць дамінацыі офіснай вертыкалі, захаваць баланс і дэмакратычны прынцып. Прадстаўнікі "новай большасьці" прыкрываюцца механізмамі парламентска-прэзідэнтскіх рэспублік (прыклад Польшча), дзе сапраўды парламентская большасьць фарміруе урад 💢💢💢. УВАГА: ПАРЛАМЕНТСКАЯ БОЛЬШАСЬЦЬ ФАРМІРУЕ ЎРАД! У гэтым выпадку сябры кабінету адначасова застаюцца дэпутатамі парламенту. Але💫 яшчэ раз падкрэсьлю, КР не мае ніякіх паўнамоцтваў ні ў фарміраваньні, ні па кантролю АПК, ГЭТЫЯ ПАЎНАМОЦТВЫ ЦАЛКАМ💯 у руках ЦІХАНОЎСКАЙ!!! Калі б такія функцыі былі ў КР, то П.Латушка павінен быў стаць кіраўніком Кабінету і сфарміраваць кабінет, які б падпарадкоўваўся КР а не ОФІСУ! Відавочна, што такіх магчымасьцяў ен мець не будзе і ніхто яму йх не дэлегуе. Ці даб’ецца П.Латушка перагляду рэгламенту АПК? Сумняюся. Таму на дадзены момант у нас функцыянуе БЕЗКАНСТЫТУЦЫЙНАЯ МАНАРХІЯ (улада аднаго, ці адной). Што трэба зрабіць, каб пераадолець крызіс і войны: 1. Спыніць спрэчкі, бо дзеяньні большасьці абапіраюцца на памылковым разуменьні прынцыпаў дэмакратыі і функцыянаваньні дэмакратычных інстытутаў; 2. П.Латушка, А.Коўшык, ды іншыя асобы, якія маюць дачыненьні да працы ў АПК, ці ОСТ павінны адтуль сыйсьці. Другі варыянт, скласьці мандаты, да моманту фарміраваньня новага рэгламенту ўзаемвдзеяньня ОСТ-АПК-КР. Так будзе правільна і дэмакратычна; 3. Павінен быць прыняты ясны механізм фарміраваньня АПК. Ці гэтая функцыя застаецца за Ціханоўскай, ці за КР. Калі за КР, то П.Латушка павінен стаць галавой АПК, калі за Ціханоўскай, то толькі сябрам КР - сьпікерам; 4. Спроба зьмяніць рэгламент КР, дзе прапісана што сябра КР не можа быць сябрам АПК (і дазволіць імі быць адначасова) фармальна неканстытуйыйна і недэмакратычна і можа лічыцца як узурпацыя. Раю сябрам КР стварыць "камісію пра правілах палітычнай гульні" узважыць сітуацыю і прыняць ясныя нормы, інакш гэтыя баі канчаткова зьнішчаць апазіцыю. .

100 гадоў памяці Васіля Быкава ⏰ 23 чэрвеня (нядзеля) – 14:00 📍 ul. Kryniczna 6, Warszawa 23 чэрвеня ў Беларускім Доме ў Варшаве адбудзецца юбілейная імпрэза ўшанавання памяці аб жыцці і творчасці вялікага беларускага пісьменніка Васіля Быкава ў сувязі са стагоддзем са дня нараджэння. У праграме: чытанне ўрыўкаў з твораў В. Быкава; лекцыі аб творах і творчасці пісьменніка; успаміны сяброў і сучаснікаў. Выступяць Зянон Пазьняк, Сяргей Навумчык, Галіна Пазьняк, Зміцер Бартосік і інш. Будзе паказаны спектакль — " Суд Сумлення", эпілог з п'есы В. Быкава "Апошні шанц". Шчыра запрашаем!

Сістэма зьмены маральнага коду Ліцэю БДУ надалі назву ім. Дзержынскага. Гэта падвойнае прыніжэньне беларускага грамадства маральнае і палітычнае. Дзержынскі быў заснавальнікам антычалавечай арганізацыі ЧК-ВЧК-ГПУ-НКУС-КГБ, якая зьнішчыла міл’ёны людзей, у тым ліку беларускую інтэлігенцыю. Зараз прозьвішчам савецкага Гімлера, названа адна з прыстыжных вучэбных устаноў у краіне. З іншага боку, гэта маральны выклік тым, хто вучыцца і працуе ў гэтай установе. Дэманстрацыя таго, што каты, спадкаемцы Дзержынскага дамінуюць і ідэалагічна, якія сістэмна псіхалагічна падпарадкоўваюць сабе грамадства. Бо за назвай пойдуць адпаведныя рытуалы: ганаровы пост каля бюсту "патрона", лекцыі памяці па дзейнасьці "вялікага дзеяча", свьяткаваньне дня народзінаў, прысягі на "вернасьць". Усе дзеля выхаваньня падданых і выканаўцаў сістэмы. І тут перад бацькамі, вучнямі, настаўнікамі, вялізарны маральны выклік і выбар: пагадзіцца і прыстасавацца (ну а што рабіць, трэба жыць), ці сыйсьці і захаваць унутраную свабоду. Гэта маленькі прыклад, таго экзыстэнцыйнага выбару, які прыходзілася рабіць беларусам ўсе гэтыя 30 год. Менавіта з такіх маленькіх маральных выбараў будавалася сістэма. Чалавек (ягоны воблік і сутнасьць) гэта сума ягоных выбараў, якія ен зьдзейсьняў на працягу свайго жыцьця. У 2020 годзе беларусы сутыкнуліся з вынікамі сваіх папярэдніх маральных выбараў, якія яны рабілі на працягу 30 год. Фальсіфікавалі, бо трэба было выжываць, працавалі ў сістэме, "а што рабіць", ідэалагізавалі і прымушалі дзяцей уступаць у БРСМ, ці БРПО і гэтак далей. Кожны можа зараз паспрабаваць ацаніць той ці іншы свой выбар, які мог быць лёсавызначальны. І на ўсе людўі шукалі для сябе апраўданьне, каб ўцячы ад правільнага выбару. Я гэта назваў casus amorali. Тым ня менш, ў 2020 годзе шмат, хто ўрэшце зрабіў правільны выбар. Але цяжар папярэдніх разбуральных маральных выбараў пераважыў. Цяжка і амаль немагчыма імгненна стаць іншым чалавекам і іншым грамадствам. Вось і зараз, новы "вобраз" БДУ ставіць перад выбарам: застацца, ці сыйсьці. Застацца, якія б не былі высокія матывы (галоўная адукацыя, прафесія, разбурыць сістэму знутры) азначае дазволіць амаральнай сістэме і ідэалогіі перамагчы. Бо як толькі, чалавек пачынае апраўдваць нейкае сваё неправільнае дзеяньне (разумеючы, што яно не правільнае, ён ужо пачынае разбураць сябе). Сыйсьці - даканаць перамогі, маленькай, але важнай у змаганьні са злом, а перш за ўсё ацаліць сябе. Бо першы, шлях прывядзе да таго, што ў падобных сітуацыях псіхалагічна, чалавек ўжо не будзе ў стане зрабіць іншага выбару (больш складанага і крытычнага, бо не хопіць духу),, а магчыма нават і не зразумее, што трэба будзе такі выбар рабіць.

Пішуць, што ісламстскія тэрарысты захапілі СІЗО, у якім яны ўтрымоўваліся" ў Растове, захапілі закладнікаў з ліку супрацоўнікаў.. Зараз адбываецца аперацыя па "вызваленьню". Колькі забітых невядома.

Страсьці па Каардынацыйнай Радзе Штосьці не добрае адбываецца ў нашым дэмакратычным асяроддзі. Ўнутрыпалітычная вайна за "уладу" ў КР разгарнулася па сапраўднаму. Даходзіць да абвінавачваньняў у канстытуцыйным перавароце узурпацыі ўлады, дыктатуры большасьці. Пры гэтым КР жа ніякага ўплыву на сітуацыю ў Беларусі не мае, ён нават на сітуацыю з беларусамі паза межамі краіны не мае, хаця б у пытаньні дыскрымінацыі. Пра што ж там у вогуле вядзецца дыскусія? Выключна пра пэўны статус у вачах заходнікаў і доступ да грантавых пляцовак. Ясна, што "сьпікер", "пад-пад-спікер" удзельнічае ў сустрэчах, запрашаецца на канфэрэнцыі, сустракаецца з Палітыкамі (Брусэль, Вашынгтон, Берлін). Гэта так добра, асабліва калі ты ў эміграцыі і больш не можаш разлічваць на нейкую іншую дзейнасьць. І тут зусім не важна, хто ў дадзеным выпадку будзе сьпікерам - сітуацыя агульна не зьменіцца. Бо трэба ўлічваць, што перспектыва "барацьбы" зацягваецца, а рэсурсаў утрыманьня няма. КР - гэта проста тавар. Пакуль сфарміравана большасьць за барацьбу супраць Ягорава, якога абвінавачваюць ва ўзурпацыі кантроля на КР, персанальнай дамінацыі, стварэньні супярэчлівага (на думку некаторых) рэгламенту, які чамусьці ў "блоку Ягорава" назвалі Канстытуцыяй. Але як толькі поўны "кантроль" перойдзе ў рукі "партыі Латушкі, там пачнецца такая ж самая вайна. Думаю, праз нейкі час ад КР нічога не застанецца. І зусім ня важна, ці будзе КР "кантраляваць" АПК, ці наадваррт. Па сутнасьці ні КР, ні АПК і ОСТ нічога не кантралююць. Зараз мы маем дачыненьне проста з барацьбой за выжываньне. Канешне, згодна з логікай "дэмакратыі" большасьць можа мяняць, што заўгодна і як заўгодна, бо ніякіх законаў і ніякіх "канстытуцый" у апазіцыі няма і не будзе. Спачатку правілы, а потым гульня. Адзіны плюс змаганьняў у КР - дэманстрацыя таго, што агульна адбывалася і адбываецца ў апазіцыі. 1. Вялікі ўзровень узаемнага эмацыйнага ўспрыняцьця - які немагчыма пераадолець; 2. Апазіцыю немагчыма аб’яднаць і кансалідаваць (гэта галоўны козыр Лукашэнкі і інструмент дычтруктыўнага уздзеяньня на грамадства); 3. Самае галоўнае, праблема рэальнай улады і рэальнага кіраваньня". Ясна, што расколы "палітычныя войны" есьць і будуць заўсёды і паўсюль, але ва ўмовах пераходнага перыяду такі хаос, які мы назіраем - будзе знішчальным для краіны. 4. Крызіс з КР па-сутнасьці змадэляваў сітуацыю якая можа ўзьнікнуць у беларускім парламэнце пасьля "першых" выбараў. Пыньне - як яго пазьбегнуць. Варта ўлічыць тое, што лукашэнкаўская наменклатура можа мець і будзе мець рэсурсную перавагу над апазіцыяй, нават калі выбары будуць па мажарытарнай сістэме. У сваю чаргу будуць розныя, супярэчліва-розныя апазіцыйныя палітычныя групы, нездольныя да аб’яднаньня і ўзаемадзеяньня; 5. Гэтыя змаганьні ніяк не фарміруюць палітычную культуру, наадварот узмацняе культуру недаверу і канфлікту" і не "вучыць" дэмакратыі. Вучыцца можна толькі на падставе добра функцыянуючых інстытутаў і механізмаў. Зараз можна вучыцца толькі інтрыгам, маніпуляцыям, антыпраўдзе, цынізму.

Адзін з маіх прагнозаў з 2020 году і ацэнка сітуацыіі. Але самве цікавае - гэта дыскусія ў каменіарах. Цэлы этнапалітычны слой мысьленбня і разуменьня сітуацыі. Бабарико продолжает упорно призывать идти на выборы и голосовать. Якобы, массовое участие граждан в голосовании и будет главным механизмом, который убережет от фальсификаций. Но каким образом? Кто-нибудь может объяснить как работает этот "механизм", особенно если цифры уже записаны в протоколы? Я так понимаю, что у тех, кто 20 лет фальсифицировал выборы, вдруг проснётся совесть, когда они увидят реальные результаты. Но почему она должна проснуться у них, если она не проснулась у журналистов и идеологов, милиции и сотрудников КГБ? Мне вообще интересно, СКОЛЬКО СОВЕСТЕЙ ПРОСНУЛОСЬ за последнее время у служителей системы? У тойже Канопацкой она заснула беспробудным сном. Прежде чем куда-то призывать граждан, нужно обеспечить хотя бы частичную реализацию их прав, защитить их голос, сделать так, чтобы они не чувствовали себя обманутыми и разочарованными в очередной раз. Ведь задача власти как раз в том, чтобы продемонстрировать полную безнаказанность лжи, утвердить в гражданах тотальное чувство бессилия. На данный момент мы имеем: 1. Аресты и задержание активистов; 2. Угрозы в адрес недовольных и протестующих подписчиков; 3. Рост силового и пропагандистского воздействия на общество; 4. Полный политический контроль правящей группы над избирательными комиссиями (над избирательным процессом). И на этом фоне призыв просто пойти и проголосовать, без ясной стратегии противодействия фальсификациям (которых, по мнению этого же политика, нет) крайне безответственно. И самое главное, пока не ясно, что данный политик будет делать, если: А) его не зарегестрируют; Б) ему нарисуют 4-5‰. https://www.facebook.com/share/p/mHLnPrX7y9qtPJrU/

Нацыянальны інтарэс. Вайна моваў і пытаньне прыярытэтаў на прыкладзе габрэйскай дзяржавы Пад адным з маіх пастоў, пра палітычныя прыярытэты, дзе я ставіў пытаньне беларушчыны менавіта, як палітычнага прыярытэту, адным з чытачоў было напісана, "калі б габрэі на першае мейсца ставілі мову, то ў іх не было б дзяржавы". Адмыслова асьвяжыў для сябе гісторыю габрэйскага адраджэньня й прыярытэтаў. Гэта даволі цікавая і складанае пытаньне, але агульна магу сказаць, для габрэяў прыярытэтам было ўсе. У сваёй палітычнай дзейнасьці і мэтах яны не ставілі такіх пытаньняў: спачатку дзяржава, а потым мова, хутчэй наадварот. Кожны палітычны дзеяч рабіў усе ад яго залежнае, каб калісьці паўстала нацыянальная габрэйская дзяржава. Яна.будавалася на памяці, рэлігіі, мове і сталым пераадольваньні выклікаў (барацьбе). Гэтая барацьба цягнулася тысячы год, вяртаньне народу і дзяржаўнасьці каля 60 у вельмі цяжкіх умовах. Сучасная мова, Іўрыт, якая фактычна ўтваралася і распаўсюджвалася ў Асманскай Палестыне на прыканцы ХІХ ст, была адным з галоўных ядраў адраджэньня. БЭН-ІЕГУДА Напэўна, чытачы ведаюць, што "бацькам" адраджэньня Іўрыту, як мовы штодзёнасьці і габрэйскай дзяржавы быў Элізэр Бэн-Іегуда, які нарадзіўся на беларускай зямлі. Ён пісаў: «Калі можна аднавіць мову, на якой перасталі размаўляць, і зрабіць яе размоўнай, якая выказвае ўсё, што хоча сказаць хаця б адзін чалавек, то несумненна такую ​​мову можна зрабіць размоўнай мовай і для ўсяго грамадства». Канешне, аднаўленьне Іўрыту, як і дзяржавы, ставілася таксама як адна з асноўных з мэтаў сыянізму. Цікавым ёсьць пытаньне, ў якім жа стане знаходзілася Габрэйская дзяржава, калі аднаўлялася мова? А яе, дзяржавы і не было. У 1881 годзе Бэн-Іегуда з сям’ей перабіраецца ў Палестыну (так званая першая АЛІЯ пасьля пагромаў у Расейскай Імперыі). У той час у Палестыну перабралося 25 тыс., чалавек. Да пачатку ХХ стагодзя габрэйскае насельніцтва Палестыны пасьля першых перасяленьняў складае каля 50 тыс., чалавек!!! Яшчэ раз нагадаю, што тэрыторыя Палестыны з’яўлялася часткай Асманскай Імперыі. Ніякіх аўтаноміяў, ніякіх тэрытарыяльных адзінак. І вось ў гэтых умовах Бэн-Іегуда разам з паплечнікамі распачынае дзейнасьць па распаўсюджваньню мовы сярод невялічкай супольнасьці. Можна сказаць, што мова становіцца SACRUM. ВАЙНА МОВАЎ На пачатку ХХ стагоддзя ў асяроддзі габрэяў перасяленцаў распачынаецца "вайна моваў". Праблема ў тым, што моўнай уніфікацыі не было, кожны размаўляў на мовах свайго паходжаньня: ідыш, расейскі, нямецкі. Ды і быць гэтай уніфікацыі не магло, бо не было дзяржавы. Аднак, паступова актывістамі ствараюцца падручнікі на Іўрыце, ( у тым ліку па Матэматыцы), па якіх выкладаюць у школах. "Вайна" была зьвязанае з працамі па заснаваньню першага габрэйскага тэхнічнага ўніверсітэту "Тэхніоне" у 1912 годзе. (Габрэйскай дзяржавы ЯШЧЭ не існуе, яна ўзьнікне толькі ў 1948). Яшчэ раней, ў 1903 годзе ў Ірусаліме Барысам Шатцам была заснаваная Акадэмія Мастацтваў Бэцалель, дзе студэнтаў адмыслова вучылі Іўрыту. Што тычыцца Тэхніёна, то значная колькасьць выкладчыкаў выхадцы з Нямеччыны, як і Рада выступаюць за тое, каб выкладаньне вялося на нямецкай мове, бо: 1. Нямецкая мова - мова сучаснай навукі; 2. Іўрыт - навукова бедны і тэрміналагічна абсалютна не разпрацаваны; Такі падыход выклікаў моцны супраціў супольнасьці. На што Бэн-Іегуда сказаў: "заяўляю: выкладаньне навуковых прадметаў на іўрыце магчыма! Калі тэрміналогія на іўрыце недастаткова яшчэ распрацавана, то гэта толькі пытанне часу, максімум год". Пасьля заканьчэньня Першай Сусветнай вайны выкладаньне ў Тэхніоне, які быў адчынены ў 1925 годзе было цалкам на Іўрыце. Цалкам. (Дзяржавы Ізраіль не існавала). Дарэчы, ў 30-я годы, калі склалася цяжкая сітуацыя з фінансаваньнем і падтрымкай універсітэту выкладчыкі працавалі без заробкаў, каб забясьпечыць безперапынную дзейнасьць установы. Да аднаўленьня незалежнасьці Ізраілю (40-я) Тэхніён заставвўся цэнтрам габрэйскай падпольнай дзейнасці і крыніцай распрацоўкі ваеннай тэхнікі і зброі, якія пасля дапамагла ў барацьбе за незалежнасць.