تئاتر سایه‌ها

یه دست بیشتر از یکبار قلبت رو می‌شکنه. یه دوست بیشتر از یکبار بهت خیانت می‌کنه. یه غم بیشتر از یکبار تو رو درهم می‌شکنه. یه خاطره‌ی بد بیشتر از یکبار تو رو آزار می‌ده. یه روز نحس بیشتر از یکبار توی ذهنت تکرار می‌شه و یه زخم بیشتر از یکبار تو رو شکنجه می‌کنه. هیچ دردی به یکبار اذیتِ تو راضی نمی‌شه.

اگه جای تو بودم از خودم متنفر می‌شدم.

حتی اگه بخوام هم نمی‌تونم تورو توصیف کنم یا کلمه‌ای نزدیک به تو پیدا کنم. تو قبل از تو و بعد از تو، تکرار نشدنی‌ای و من با بیش از حد دوست داشتنت هم بهت نمی‌رسم.

من همیشه فرار می‌کنم چون نمی‌تونم چیزی که تو خراب کردی رو درست کنم.

گاهی از خودم بدم مي‌آد و گاهي خوشم مي‌آد. بعضي‌اوقات خودم و شخصيتم رو مي‌كوبم و وقتاي ديگه اونارو قابلِ احترام مي‌دونم. گاهي خودمو بدجنس و عوضي تصور مي‌كنم و گاهي به‌نظر مي‌آد اونقدرام بد نيستم و رفتاراي خوبي هم دارم. بعضي‌ روزا نااميدكننده به‌نظر مي‌رسم و روزاي ديگه نسبتا به خودم اميدوارم. ممكنه حسي به خودم نداشته باشم يا تو يه موقعيتي حساي مختفي نسبت به خودم داشته باشم يا اصلا جوابي نداشته باشم. تنها چيزي كه ثابته، اينه كه هروقت ازم درباره‌ي خودم بپرسي، مي‌گم "نمي‌دونم".

و چه کسی قراره من رو سرزنش کنه اگه بخوام برای همیشه ناپدید بشم؟ چه چیزی می‌تونه باعث بشه من بیخیالِ رها کردنِ دنیای الانم بشم؟ آدم‌های بیرون دیوار یا کسی که هرروز بیشتر از قبل ناامیدم می‌کنه و اون کسی نیست جز خودم؟ هیچ‌چیز و هیچ‌کس.