ارتِجال.

دارم برای نوه‌م نامه می‌نویسم. جالبه.

امروز، روز بخششه‌.

به این نتیجه رسیدم که بیشتر از اینکه جمله مهم باشه، اینکه از زبون کی بشنوی مهمه. دوستت دارم و از زبون کسی که ازش بدت میاد بشنوی عصبی میشی و همون‌و از زبون کسی که دوسش داری بشنوی، تا صبح بهش فکر میکنی و به ترک سقف لبخند میزنی.

ببین خوبه همه چیزا، ولی خوب نیست.

بی‌نهایت از آدمی که حتی تو سبک حرف زدنشم چیزی از خودش نداره و کپی می‌کنه چندشم میشه. بی‌نهایت.

بی‌نهایت از آدمی که حتی تو سبک حرف زدنشم چیزی از خودش نداره و کپی می‌کنه چندشم میشه. بی‌نهایت.

مشکل اینجاست که غمگین بودن خیلی راحته. به هیچ تلاشی نیاز نداره. در یک آن پیداش میشه. حتی اگه تو یه مهمونی شلوغ باشی، حتی اگه وسط قهقهه‌زدن باشی، حتی اگه در حال رانندگی باشی، حتی اگه چند ثانیه از خرید اون‌چیزی که چند سال دنبالش بودی گذشته باشه، یک‌دفعه پیداش میشه و بهت زل میزنه. بهش میگی چی از جونم میخوای؟ ولی اون در جواب فقط لبخند میزنه و به زل زدن ادامه میده.

مگه پیتزایی که چه سرد چه گرم همچنان دوست داشتنی باشی؟!

نمیدونم بقیه هم سن من بودن همینقدر سرگردون و کلافه و گُم بودن یا فقط من اینطوریم؟