"افسانه شعر"

عاشقی را شرط تنها ناله وفریاد نیست هرکه ازجان شیرین نگیرد فرهادنیست

تیشه کوکن میزدسنگ این سخن می‌گفت کار عشق دشواراست پشت گپ چیمیگردی

مژده ای لب‌تشنگان دشتِ بی‌آب جنون گریه‌ای دارم که خواهد شد در این ایّام یَم... | #بیدل_دهلوی |

آن رفیقی که به هنگام غمم دور نرفت زیر شمشیر غمش رقص‌کنان خواهم رفت

بعضی وقت‌ها می‌شه درس‌های جالبی از متون ادبی کلاسیک گرفت. مثلاً مولوی درمورد آهسته و پیوسته رفتن، و همچنین پله‌های ترقی رو یکی‌یکی و با صبروحوصله طی کردن می‌گه: طفل را گر نان دهی بر جای شیر/ طفلِ مسکین را از آن نان مُرده گیر چون که دندان‌ها برآرد بعد از آن/ هم به خود طالب شود آن طفل نان یعنی اگر به نوزاد شیرخواره به‌جای شیر، نون بدی، اون نوزاد با خوردن اون نون خفه می‌شه و توانایی هضمش رو نداره. ولی اگه اجازه بدی اون نوزاد بزرگ شه و دندون دربیاره، خودش خودبه‌خود می‌ره دنبال گرفتن نون و می‌تونه حالا هضمش کنه. مولوی در ادامه می‌گه: مرغِ پَرنارُسته چون پرّان شود/ لقمه‌ی هر گربه‌ی درّان شود چون برآرد پَر، بپرَّد او به خود/ بی‌تکلّف بی‌صفیرِ نیک و بد یعنی پرنده‌ای که هنوز پَر درنیاورده اگه بپره تا پرواز کنه، سقوط می‌کنه و گربه می‌آد اون رو می‌خوره. ولی اگه صبر کنه و پَر دربیاره، بدون منت و کمک کسی می‌تونه برای خودش پرواز کنه. توی دنیای امروز که همه‌چیز سریع شده و کلّاش‌ها هم مدام ما رو به "فرمول‌های یک‌شبه" ترغیب می‌کنن و ما خودمون هم اشتیاق موفقیت سریع توی هر امری رو داریم، این چهارتا بیت می‌تونه خیلی راهگشا باشه. #کلاسیک‌خوانی #شعر 🆔️ @MedadMagazine

کِی بَرکنم دل از رخِ جانان که مهرِ او با شیر در دل آمد و با جان به دَر شود | #خواجوی_کرمانی |

وهمِ تعلّق بر خود مچینید صحرانشین‌اند این خانمان‌ها | #بیدل_دهلوی |

مرا از دور دیدی، رد شدی، این اوج خسران بود اگر نزدیک تر می‌آمدی اشکم نمایان بود… | #سید_تقی_سیدی |

اَلا یا اَیُّهَا السّاقی اَدِرْ کَأسَاً و ناوِلْها که عشق آسان نمود اوّل ولی افتاد مشکل‌ها | حافظ |

در راهِ خَستنِ دلِ دانا به هر طریق دنیا به گَردِ مردمِ دنیا نمی‌رسد |  #امیری_فیروزکوهی  |