PARtgah

‏سعی به سخن دارم ولی حوصله‌ی شرح قصه کو؟

گر سزاوار من آمد سوختن لب ز دفع او بباید دوختن ور نخواهد سوزد آن شه پیکرم هم نسوزاند به آتش گر درم می‌تواند آتشم گلشن کند شعله ها را شاخ نسترون کند چون قضای او رضای جان ماست آتش گلشن همه یکسان ماست من نمی‌خواهم جز آنچه خواهد او حال من می‌بیند و می‌داند او آنچه داند لایق من آن کند خواه ویران خواه آبادان کند او اگر خواهد بسوزاند مرا من کجا بگریزم از آتش کجا؟

یه شعر از ملااحمد نراقی پیدا کردم که نگم...

‏«دل بی‌طاقتی چون طفل بدخو در بغل دارم»

‏«گاهی آدم‌ به خاطر عبور از مرحله‌ای چنان درد می‌کشد و تغییر می‌کند که دیگر خودش هم نمی‌تواند خودش را بشناسد.» - پستی؛ محمّدرضا کاتب.

‏﴿إِنَّا لِلّهِ وَ إِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ﴾ [أُصِبْنا بِكَ يَا حَبِيبَ قُلُوبِنا، فَمَا أَعْظَمَ الْمُصِيبَةَ بِكَ حَيْثُ انْقَطَعَ عَنَّا الْوَحْىُ، وَحَيْثُ فَقَدْنَاكَ، فَإِنَّا لِلّٰهِ وَ إِنَّا إِلَيْهِ راجِعُونَ] ‎#MuhammadForAll

تو از هزاره‌های دور آمدی...

‏واکنش من به مشکلات بسیار جدی دیگران: «ببین، سخت نگیر. اینم می‌گذره. از پسش بر میای.» واکنش من به تلخی ته خیاری که دست خودمه: «اینک؛ هجوم سیاهیِ بی‌پایان بر قلب بی‌پناهم. جوشش گدازه‌‌های غم از زمین و آسمان. تکرارِ تباهی. سقوط در چاه ناامیدی.» •پسرک• @OfficialPersianTwitter

همینطوری این قطعه اسحاق انور داره توی گوشم پلی میشه: بیش از این مهر جنون بر دل من داغ نکن نیست اندازه مجنونی من صحرایی...