فیل‌ها هم فراموش می‌کنند

امروز به دوستم می‌گفتم می‌دونی بعضی وقت‌ها فقط دلم می‌خواد دو ساعت بدون این‌که به چیزی فکر کنم، برای چیزی بجنگم و نگران چیزی باشم با شوهرم بشینم جلوی تلویزیون، یه کمدی سخیف نگاه کنم و پفک بخورم. اصلا از کجا معلوم هدف زندگی لذت بردن نباشه؟ کی گفته همش باید موفق بشیم؟ بهتر بشیم؟ بجنگیم و لباس آهنی بپوشیم؟

بعضی وقت‌ها وسط همه‌ی بدو‌ بدو‌ها و خستگی‌ها از خودت می‌پرسی واقعا زندگی ارزش این همه جنگیدن رو‌ داره؟ و اغلب فارغ از جوابی که می‌دی، همیشه ادامه می‌دی. چون زندگی همینه.

صبح، بارون، تازگی✨

البته نمی‌تونم کتمان کنم که من شیفته‌ی طبیعتم. درخت‌ها، بارون، آسمون، گل‌ها، نور✨

من اگه یک ابدیت افسانه‌ای هم توی خونه باشم واقعا اذیت نمی‌شم و دلم هوای بیرون رو نمی‌کنه. خونه توی تابستون خنکه، توی زمستون گرمه، آب و غذا و سرویس بهداشتی همیشه هست، فیلم و سریال و کتاب هست. ولی عوضش بیرون چی داره؟ هچ هچ به‌جز شلوغی.

و بالاخره خونه‌ی عزیزدلم که از همه‌ی دنیا برام امن‌تره.😌

از خندیدن توی موقعیت‌های حساس می‌تونم به این مورد اشاره کنم که من از بی‌آر‌تی پیاده شدم و از اون‌جایی که مامانم خیلی با ناز و قرشمه راه می‌ره داخل موند و در با صدای فیییش بسته شد، بعد من از خنده پخش زمین شده بودم و به رفتن مامانم نگاه می‌کردم که گوشیش هم دست منه.🚶🏻‍♀️

توی ترمینال یه خانم فال‌گیر کنارم نشست. نه از اینا که می‌گن بیا فالِت بِگیرُم ها، از اون‌ها بود که مثلا عود روشن می‌کنن و قهوه هورت می‌کشن و به خودشون جواهرات گران‌بها آویزون می‌کنن و بعد با چسان فیسان فالت رو می‌گیرن. ولی خب تقریباً مطمئنم کرد که چیزی به اسم پیش‌گویی اصلا وجود نداره.

برا آقایی سوغاتی خریدم :)))).

گرمهههه.🥤