له سارال تا ئیلام و کرماشان

🔶از سال آینده زبان محلی استان‌ها به کتاب درسی اضافه می‌شود رئیس کمیسیون آموزش و تحقیقات مجلس: اعضای کمیسیون  آموزش با اضافه شدن کتاب زبان محلی استان‌ها درمقاطع متوسطه از سال آینده موافقت کردند کتاب زبان محلی استان‌ها متناسب با زبان و گویش هر استان و با هدف احیای زبان‌های محلی و هویت بخشی به آن‌ها تدوین شده و در برنامه‌های درسی دانش‌آموزان در سال تحصیلی آینده قرار خواهد گرفت. ✍ امیدواریم فقط وعده نباشد.

اپیدمی فقر در ایران؟ 🔸️خط فقر چه ۱۸ میلیون باشد چه ۲۰ میلیون تومان! تنها یک پیام روشن دارد؛ فقر به ابربحران اقتصاد ایران تبدیل شده است. اعلام خط فقر آن هم به طور غیر رسمی، با واکنش‌های زیادی در سطح جامعه به‌ویژه در فضای مجازی همراه بوده است. یک کاربر در توئیتر گفته اگر فقر را یک اپیدمی بنامیم، واکسن آن برای دولت‌هاست نه اعضای جامعه. 🔸️در میان اخبار مربوط به خط فقر، آنچه ضرورت اجرای آن بیش از هر زمان دیگری پررنگ شده، اعلام رسمی این شاخص مهم است. اما خبری از آمار رسمی نیست و یک پاسخ منطقی به این چرایی این است که دولت‌ها با پشت گوش انداختن این امر از پاسخگو نبودن درآمد در برابر هزینه زندگی اقشار فقیر شانه خالی می‌کنند. 🔸️در حالی‌که امید به خانه‌دار شدن در طبقه متوسط کشور تا ۱۰ سال قبل، حدود ۲۵ سال بود حالا این رقم به ۷۴ سال رسیده است! این آمار که هر شهروندی را نگران می‌کند، به‌تازگی توسط دبیرکل جامعه اسلامی مهندسین اعلام شده است. موضوعی که یادآور هشدارهای کارشناسان درباره‌ی وضعیت طبقه متوسط کشور است؛ از کوچک شدن تا له شدن طبقه متوسط.

✅رهبرانی که اقتدار حکومت خود را در فقر و بدبختی مردمانشان می دیدند 🔻وصيت منصور دوانيقي(يکي از حاکمان سلسله عباسيان) به فرزندش محمد، در سال ۱۵۸ هجري قمري: «  من مردم را به طُرُقِ مختلف، رام و مطيع ساخته‌ام. اکنون مردم سه دسته‌اند: «گروهي فقير و بيچاره‌اند و هميشه دست نياز به سوي تو دراز خواهند کرد، گروه ديگر، متواري هستند و هميشه بر جان خود مي‌ترسند، و گروه سوم در گوشه‌ي زندان‌ها به سر مي‌برند و آزادي خود را فقط از رهگذر عفو و بخشش تو آرزو مي‌کنند. وقتي که به حکومت رسيدي، خيلي به مردم، در طلب رفاه و آسايش، ميدان نده.» ( تاريخ يعقوبي ، جلد ۳، صفحه ۱۳۳) 🔻نصیحت آغا محمدخان قاجار به ولیعهدش فتحعلی شاه: « رعیت چون آسوده گردد در فکر عزل رئیس و ضابط افتد و علی هذا القیاس . چون عموم اهالی ملک را فراغت روی دهد به عمال و حکام تمکین نکنند و در فکرهای دور و دراز درافتند، این گروه فرومایه را باید به خود مشغول کردن که از کار رعیتی و گرفتاری فارغ نگردند؛ و الا کار زراعت و فلاحت نقصان یابد و توفیر در غله و حاصل ضعیف شود و قحط پدیدار آید و لشکری از کار بیفتد و فسادهای عظیم روی دهد و ملک از میان برود... ارباب زراعت و فلاحت باید چنان باشد که هر ده خانه را یک دیگ نباشد تا به جهت طبخ آشی یک روز به عطلت و انتظار بسر برند و الا رعیتی نکنند و نقصان در ملک روی کند...

📢لیز تراس، نخست‌وزیر انگلیس بعد از تنها ۴۵ روز از سمت خود استعفا داد. 👤لیز تراس در سخنرانی کوتاهی با اشاره به «بی‌ثباتی بالای اقتصادی و بین‌المللی» گفت: «این را می‌پذیرم که در این شرایط نمی‌توانم به ایفای وظیفه‌ای بپردازم که حزب محافظه‌کار برایش مرا انتخاب کرد.‌» ✅ اگر هرکس کە نمی‌توانست وظیفەی خود را انجام دهد، استعفا می‌داد، بسیاری از مشکلات حل می‌شد.

در شهر وینسبرگ آلمان قلعه ای وجود دارد به نام زنان وفادار که داستان جالبی دارد و مردم آنجا با افتخار آنرا تعریف میکنند ! در سال 1140 میلادی شاه کنراد سوم شهر وینسبرگ را تسخیر می‌کند و مردم به این قلعه پناه می‌برند و فرمانده دشمن پیام می‌دهد که حاضر است اجازه بدهد فقط زنان و بچه‌ها از قلعه خارج شوند و به رسم جوانمردی با ارزش ترین دارایی خودشان را هم بردارند و بروند به شرطی که به تنهایی قادر به حمل آن باشند. قیافه فرمانده دیدنی بود وقتی دید هر زنی شوهر خودش را کول کرده و دارد از قلعه خارج می‌شود...! زنان مجرد هم پدر یا برادرشان را حمل می‌کردند، شاه خنده‌اش می‌گیرد، اما خلف وعده نمی‌کند و اجازه می‌دهد بروند. و این قلعه از آنزمان تا به امروز به نام "قلعه زنان وفادار" شناخته می‌شود ! یک زن هر چه را که می تواند به قربانگاه عشق می آورد، آنچه فدا کردنی ست،فدا می کند... و آنچه را که تحمل سوز است،تحمل میکند، اما، هرگز به منزل گاه دوست داشتن به گدایی نمی رود...

از بیم و امید عشق رنجورم آرامش جاودانه می‌خواهم بر حسرت دل دگر نیفزایم آسایش بی‌کرانه می‌خواهم پا بر سر دل نهاده می‌گویم بگذشتن از آن ستیزه‌جو خوش‌تر یک بوسه ز جام زهر بگرفتن از بوسه آتشین او خوش‌تر - فروغ فرخزاد

آخ که چقدر این پست قشنگه لطفا با آهسته و آروم بخونیدش : دلنوشته آقای دکتر کرمی متخصص چشم - تهران آهاااای ....اونائی که بعدِ از ما میاین و دومرتبه این خیابونارو پر زرق و برق و آسمونارو پاک و دل مردمو شاد و لبها را خندون میبینین... خواهشاً از ما هم یادی کنین...، آهاااای خوش اقبالا، نوه نتیجه ها، اون کسائیکه تاریختون خط خطی نشده... وقتی دوباره موسیقی مقدّس شد و نشون دادن ویلون و کمونچه و تنبک گناه نبود از ما هم یاد کنین.... آآآی نسلای بعدی... ایرانیای شایدچندین دهه دیگه... وقتی دوباره ایرانمون با همه کشورهای دنیا دوست و رفیق شد یادی هم از ما بکنین... آآآی بعد از مائی ها خوش عاقبتا پیشونی سفیدا... وقتی تو خیابونا بجای پراید کادیلاک دیدین و فیلم ها همزمان با شصت و پنج پایتخت مهم دنیا روی پرده سینماهای تهرون کشیده شد و کنار خیابونا میز و صندلی چیدن و پاتوق عاشقا شد و گوشه و کنار تا سقف آسمون نئون تبلیغاتی برندهای به روز دنیا با همدیگه مسابقه میگذاشتن... یه یادی هم از ما نسلی که دائم تو هول و هراس بودو از فرداش خبر نداشت بکنین.... آی هموطنای چند صد سالِ دیگه... وقتی تحصیل کرده هامونُ رو کارخونه ها و پروژه ها و تولیدیا می قاپیدن و کارگر فنی تاج‌ِ سر بود و هیشکی میل مهاجرت نداشت و پشت در سفارتامون صف تا صف ایستاده بودن تا اجازه ورود و ویزای توریستی بگیرن و تخت جمشید و میدون نقش جهان غلغله بود، یادی از ما وامونده های تاریخ کنین... آی بچه های بچه هامون... وقتی از نو ایرانو ساختین و بعدش همه خلق خدارو به یک چشم دیدین و شیعه و سنی و یهودی و مسیحی و و بودائی و بهائی و بی دین و ... هیچ فرقی با هم نداشتن و عیسی به دین خود بود و موسی به دین خود بود و مسجد و کلیسا و کنیسه هر کدوم مشتریهای خودشون داشتن و هر کسی سرش به کار خودش بود و فضولی موقوف بود..... یه قلقلکی هم به حافظه تاریخی تون بدین و از ما نسل سوخته و ویرون و هاج و واج هم یادی بکنین ... 😞😞😞😞😞

بعضی از آدمها همیشه ماندگارند؛ نه پیشِ روی چشم‌ها، که درون اتاقک کوچک قلبت. بعضی از آدمها آنقدر در یادت ماندگار می‌شوند که در نبودشان هم برایشان بهترین آرزوها را داری... هر روز صبح دوست داشتنشان را بغل میگیری، جای پای خاطره‌هایشان را میبوسی و دلتنگ تر از هر زمان دیگر به راهت ادامه میدهی. بعضی از آدمها همیشه ماندگارند حتی اگر معنای دوست داشتنت و عشق میان دست‌هایت را از یاد برده باشند...

تنها زمانى “صبور”خواهى شد، که “صبر”را یک”قدرت” بدانی نه یک “ضعف”… آنچه “ویران مان” مى کند “روزگار” نیست ! حوصله ی “کوچک” براى “آرزوهاى بزرگ” ماست …

زندگی عمر کردن نیست، بلکه "رشد" کردن است عمر کردن کاری است که از همه‌ی حیوانات برمی‌آید. اما رشد کردن هدف والای انسان است که عده‌ی معدودی می‌توانند ادعایش را داشته باشند.