رضا مهدوی هزاوه

#بازتاب چقدر پیاده‌رو‌های عباس آباد را دوست دارم. معمولا هفته‌ای سه چهار بار مسیر باغ ملی سه راه ارامنه، میدان قدیم شریعتی را قدم می‌زنم. چقدر کتاب فروشی طلوع و استاد زیاری را دوست دارم. چقدر  طنین سوزناک دعا‌یی که از مسجد حاج آقا صابر به گوش می‌رسد را دوست دارم. چقدر صدای مرد ویلن زنی را که همراه با موسیقی،  ترانه‌ی "هوشمند عقیلی" را با حزن می‌خواند دوست دارم. "امشب دلم میخواد تا فردا می بنوشم من زیبا ترین جامه ها‌یم را بپوشم من   بعد از آن جدایی‌ها ، اون بی‌وفایی‌ها فردا تو می آیی ....‌" چقدر از دیدن قدم زدن رضا مهدوی هزاوه، که همیشه کیفِ دسته بلندی روی دوشش آویزان است خوشم می‌آید. چقدر دوست دارم یک بار ازش بپرسم خاطراتِ « غیر قابل حمل » را کی می‌نویسی؟ اصلا می‌شود نوشت؟ شانه‌هایت پر توان باد برای حمل خاطرات غیر قابل حمل. سید رضا مهاجرانی

#بازتاب نادنکا مرده! کسی حتی به شوخی به دیگران نمی‌گوید: "دوستت دارم". گمانم همه عاشق‌ها وسط راه پریده‌اند پایین. شاید هم یکی چشم جهان بین مردم را از حدقه در آورده و چشم حتی به رگی هم وصل نیست که بشود به آن امیدوار بود. مغز نصف آدمها از نصف سرشان بیرون زده. لابد برای همین است که با نصف مغز، دیگر حتی دردشان هم نمی‌آید. سفت شده‌اند مثل خمیری که از وقت پختنش گذشته و توی آفتاب جا مانده. لابد آن وقت که زن چانه‌های خمیر را درست می‌کرده صدای آژیر خطر آمده، همینطور که می‌دویده چادرش را روی سرش کشیده و فرار کرده. برای همین خمیر، بی آن که پف کند روی زمین کنار تنور خاموش جا مانده و سفت شده. مثل همین مغز‌های نصفه که نصف دیگرشان یک جایی، در بند دردی، یاری یا دلداری جا مانده و سفت شده و بی حس.... مثل دلی که عاشق بوده  و از عشقش جدا مانده، مثل جوهر خودکار نویسنده‌ای که از بس ننوشته دیگر جان ندارد روی کاغذ برقصد. مثل قطاری که سوت می‌کشد و مسافرانش دنبال نقاشی‌های کودکی‌شان لای ریل‌ها می‌گردند و می‌گردند. اما، دریغ..... مریم مصلحی

#بازتاب شبیه خاطرات چشمانش، نگاهش همه همان بود، نگاه غریبی در چشم داشت که می شناختم. دیده بودم، همان بود. سر که بالا آورد، طره‌ای از ابریشم موهای جمع شده‌اش، کنار صورتش با باد پنجره تکان می‌خورد. نگاهمان در هم افتاد، چانه اش لرزید، شاید چیزی به خاطرش آمد ولی سرتکان داد که هیچ. میله عمودی اتوبوس در دستم داغ شد، پیشانی بر آن گذاشتم. نگاهش با من بود، خاطره می جست، کدام خاطره، کجا، این آشنایی کجا بوده، چشمانش همان بود، نگاهش همان، در دور دست خیال و خاطره لحظه‌ای بیش نبود. زمان از تمام خاطره ها گذشت و او هم درسفر زمان بود. چشم ها حرف داشتند در سکوت، شاید خاطره‌ای زنده شود، لب هایش فقط تکانی خورد با لبخند محوی. نگاهمان با هم بود پی چیزی مثل خاطره‌ای مشترک. بعد سال‌ها غریبه ای را دیدم که شبیه خاطراتم بود.... ناصر یونسی. اصفهان

#بازتاب 🔸در پاسخ به متن شهره خلقتی. ابوالفضل کنار جاده دستش را بلند کرد تا سوار اتوبوس بشود. راننده اتوبوس که داشت از خط مقدم می‌آمد به او گفت:"کجا میری؟" ابولفضل:"مرخصی میرم!" راننده:"ترمز ندارم اگه کمک میکنی سرعتو کم میکنم بپر بالا!" راننده سرعت را کم کرد. ابوالفضل دستگیره‌ی درِ اتوبوس را به پایین کشید با یک سکندری خوردن خودش را روی پله صندلی انداخت و زود در را پشت سر خودش بست. هنوز از پله‌های اتوبوس بالا نرفته بود که دید کف اتوبوس پر از خون است. از پله‌های اتوبوس بالا رفت. هیچ صندلی در اتوبوس نبود. تمام صندلی‌ها  را از اتوبوس درآورده بودند. کف اتوبوس پر از پتوهای خون آلود بود. از میله‌هایی که به سقف اتوبوس بود، سِرم آویزان بود و ناله‌های زجر آور مجروحان روی کف اتوبوس به گوش می‌رسید. ابولفضل اولین مجروح را دید. پایش قطع شده بود و کنارش گذاشته شده بود و جوان ناباورانه پایش را نگاه می‌کرد. ابولفضل حالش بهم خورد. سرش را از شیشه‌ی اتوبوس بیرون آورد و عق زد و تا خالی کردن کامل معده‌اش بالا آورد. مردی که او را دکتر صدا می زدند ابوالفضل را دید و با فریاد گفت: "واسه من بالا نیار! بیا کمک!" ابوالفضل با حال خراب به کمک دکتر دوید. چشم یکی از مجروحان از حدقه چشم بیرون افتاده بود و فقط با یک رگ  به چشم وصل بود. دکتر چشم را در جایش گذاشت و پانسمان کرد. تکه استخوانی که از سر یک مجروح جدا شده بود و به پوستی بند بود را سر جایش گذاشت و بخیه زد. ابوالفضل مغز سفید آن مجروح  را  دید که دل دل می‌زد. همه‌ی این عمل جراحی‌ها بدون بی‌هوشی بود. بخیه دل و روده که نگو! ابوالفضل از همه جا بی‌خبر، یهویی دستیار جراح شده بود. وقتی اتوبوس به اهواز رسید. راننده به ابوالفضل گفت: "رسیدیم اهواز سرعتو کم می کنم، بپر پایین!" دکتر به ابوالفضل گفت:" اسمت چیه؟" - "ابوالفضل" -"دستت درد نکنه خیلی کمک کردی خدا خیرت بده ابوالفضل. ابوالفضل از اتوبوس به پایین پرید و  اتوبوس پر از زخمی به راه خود ادامه داد. بجز سفیدی‌های چشم ابوالفضل، همه جای صورت و بدنش، به رنگ سرخ خونی رنگ بود. یک حمام صلواتی پیدا کرد. لباسهایش را در آورد که بشورد اما خون‌ها خشک شده بود و پاک نمی‌شد. حمام دار گفت: "چکار می کنی؟" - "دارم لباسامو می‌شورم" -" آبو هدر نده بیا بیرون لباس نو بهت میدم!" ابوالفضل لباس نو گرفت و پوشید و از حمام بیرون آمد. یونیفرم سربازیش را در سطلی انداخت. سطل پر از خونابه شد. آری "چشیدن رنج گاهی می‌تواند سفری کوتاه با  یک اتوبوس پر از مجروح جنگی" باشد که برادرم ابوالفضل همیشه غم طولانی‌اش را بر دوش می‌کشد. شکوفه کمانی

#بازتاب رنج گاهی قطار است. شده تاکنون خسته باشی و خواب آلود و قحطیِ حرف باشد؟ دلت بلرزد برای کلمه‌ای که ارتعاش صدا و موسیقی را گام به گام بالا ببرد و دلت بخواهد  از حنجره بیرون بزند؟ شده در قحطیِ حرف دلت، برای تمام قافیه‌ها و ردیف‌های تَهِ شعر که تو را در منجلابِ وزن می‌اندازند، تنگ نشود؟ و تلفظِ تمام حرف‌ها مثل هم خواهد بود و تمام آواها هم اندازه. و دیگر رقص، گرفتگی و کشش و رها شدگی عضلات نیست. رقص عبادتی متفکرانه است. منطقی‌ست که مقدمه دارد، موضوع دارد و نتیجه. ریاضیاتی است که جذر دارد، رادیکال دارد.... ببین چگونه شعر توانسته رنج سالمندی از گُرده خیالمان بردارد. اگر یک شب همنشین ما باشی، بسی الفبای تازه که در جهانِ جدیدمان می‌روید. خاموشی را شیوه کن..... فاطمه افتخاری

#بازتاب نشسته‌ام و به ته سیگار که در زیر سیگاری سفالی، آخرین ثانیه‌های عمرش را دود می‌کند خیره مانده‌ام. چند باری متن" رنج، گاهی قطار است" را خواندم. براستی که  خاصیت  و ماندگاری عشق در رنج آن است. از خودم می پرسم آیا تا بحال مردی چون  داستان  مردِ نادنکا برایم نجوایی از عشق داشته است ؟ شاید! شاید هم نادنکای درونم در شنیدن عشق  از دهان عاشق‌اش هراس داشت و نشنیده‌ش گرفت. حالا که نزدیک به چهل سال از عمرم می‌گذرد؛ به قطار که هر روز سوت زنان از درونم عبور می کند نگاه می‌کنم. راست گفت استاد مهدوی! "قطارخشن واقعیت همیشه توازن را بهم می زند!" خبری از عشق نیست؛ خبری از هیاهوی پر شکوه‌ش نیست؛ تنها دودی سفید رنگ و صدای سوت ممتد آن این  واقعیت را به صورتم می‌کوبد که "عشق" تنها قصه‌ایست که می‌آید و می‌رود و تو را با مسافر همیشگی‌ش؛ " رنج"، که سوار بر قطار ست روبرو می‌کند ..... هراسان به ساعت  دیواری که عقربه‌ش سکته کرده است نگاه می‌کنم؛ گویی زمان متوقف شده است! صدایی درونم می‌گوید: باید این راز در دلت برای همیشه پنهان بماند! هیچ کس نباید بداند روزی تو نیز نادنکایی بودی که "عشق" در گوش‌ت نجوا کرد. وحیده ایمانی/ همدان

#بازتاب رنج گاهی قطار است. خیلی روز ها کنار ریل راه آهن نشسته ام. قطار هایی را دیده که با هول و هراس می‌آیند و تندتند می‌روند. مسافر هایی را دیده‌ام که وقتی برایشان دست تکان می‌دهی، دست تکان می‌دهند. راننده قطار را دیده‌ام که وقت دست بلند می‌کنی، آن سوت بلند قطار را برای تو به صدا درمی‌آورد. اما اینبار اگر قطاری را ببینم که با هول و هراس، تندتند میرود، و مسافرانش برایم دست تکان می‌دهند، دیگر لبخند نمی‌زنم. به غم هایی که زیر چرخ‌های قطار له می‌شوند فکر میکنم. به غم هایی که مسافران با قطار جابجا می‌کنند. به غم های راننده قطار که برای من، دست بلند میکند. اما آیا مسافران یا راننده در ایستگاه بعدی، غم هایشان را میگذارند و می‌روند؟ یا با خودشان به ایستگاه های بعدی هم می‌برند؟ می‌شود کسی غمش را درون قطار جا گذاشته باشد؟ بعد به پلیس گزارش دهد که غم من درون چمدان سرمه‌ای رنگی بود در واگن ۵؟ پلیس غم او را برایش پیدا می‌کند؟ یا به دروغ می‌گوید که پیدایش نکرده است؟ اینبار دیگر بدون حرکت، وقتی کنار ریل‌ها ایستادم و صدای قطار را از روی ریل‌ها با گوش هایم شنیدم، فقط خیره می‌شوم به قطار و تنها گریه می‌کنم. 🔹 محمدرضا میری.

#بازتاب داشتم پست «رنج گاهی قطار است» استاد #رضا#مهدوی#هزاوه را می‌خواندم و به شوخی مردی که  با نادنکا کرده بود،فکر می‌کردم. به یادم آمد آن روزها که جنگ بود. جوان‌ها روی مرز می‌جنگیدند. تیر می‌خوردند. می‌خواستند با قطار آن‌ها را از اندیمشک به بیمارستان تهران منتقل کنند.پرستار کم بود. هفده سالم بود. سوار قطار شدم. می‌خواستم برای‌شان مادری کنم. کردم. قطار مانند لاک‌پشت حرکت کرد. پیرمردی آن‌جا بود. زخمش را بستم. به چشماش خیره شدم. چشمانش به رنگ عشق بود. علی پانزده ساله هم زخمی بود. زخمش را بستم. آخ نگفت. ولی عاشقانه لبخند می‌زد. احمد می‌خواست زنده بماند اما مرد. چند نفر دیگر هم مردند. سرُمِ  نوراله را عوض کردم. پوست دستانش چروک بود.‌ می‌خواست شماره تلفن بدهد که به سروناز زنگ بزنم. اما نداد. عشق وسط قطار نشسته بود. اما زخمی. نادنکا هم بود. قطار هم چنان می‌رفت. اما غمگین بود. چون نادنکا هم مرده بود. او می‌دانست بعد از پیاده‌کردن مجروحان تنها می‌شود. حالا سال‌ها از آن روزها می‌گذرد و قطار هنوز تنهای تنهاست. می‌رود اما غمگین. این را از صدای سوتش که ناله می‌کرد فهمیدم. اکنون با خود فکر می‌کنم.عشق فریادزدنی‌ست!؟  آیا عشق می‌تواند همان رنج باشد؟! #شهره_خلقتی چهارشنبه نه خرداد ۱۴۰۳ دزفول

#بازتاب رنج گاهی قطار است… (در باب نوشته آقای مهدوی هزاوه) سکوت جای خالی حرفهای نگفتنی است. کلامی که گاهی برای خودت هم  نمیتوانی یا نمیخواهی تکرار کنی. هرگاه احساسات به هیچ شکلی نتوانند در قالب واژه بگنجند، وقتی با بند بند وجودت چیزی را طلب کنی و بدانی که هرگز از آن تو نخواهد شد، آنجاست که سکوت والاتر از هر حرف و سخنی به کار آید. سکوت یعنی بغضی در گلو، احساسات عمیق خفته، واهمه از دست دادن و خاطرات یک عشق کهنه. در قطار زندگی اگر خوش شانس باشیم با کسی روبرو میشویم که زیباترین وجه عشق را فقط با او تجربه خواهیم کرد. اما گاهی باید عشق را در قلبت خاک کنی چون میدانی رسیدنی در کار نیست. او مال دنیای تو نیست و هرگز هم نخواهد شد. درست مثل کوهنوردی که با مشقت خود را به قله می‌رساند، وقتی آن بالا نشسته و به دوردست‌ها چشم میدوزد، تازه میفهمد که عمر لذت سکرآور فتح دقایقی کوتاه بیش نیست. باید سیر نگاه کنی، عطر آن لحظات را در خاطرت نگه داری و آهسته آهسته به دنیای دامنه کوه بازگردی. عشق جز این نیست❤️ پریسا درخشان مقدم

حتم دارم این اثر را در یک‌روز گرم تابستانی یا یک روز مه‌گرفته‌ی پائیزی شنیده‌ام. آن صبحِ روز جمعه که قرار بود مهمان‌ها از اصفهان بیایند نبود؟ آن غروب پنجشنبه که در خیابان خرمشهرِ تهران سوار تاکسی شدم و راننده فقط به روبرو نگاه می‌کرد و آنقدر غرق چیزی یا اندوهی بود که جواب سلام نداد؛ نبود؟ آن هنگام نبود که رستم، ناگاه می‌فهمد پسرش سهراب را کشته است. همیشه با خودم فکر می‌کنم اولین شب تنهایی چگونه است؟‌ و اولین شبی که آدم‌ها می‌میرند؟ پتکِ خاطره همیشه بالای سر ماست. شاید هم آن روز بود که در حیاط هتل اندیمشک راه می‌رفتم و به پرچین‌ها و خاطره‌ها دست می‌کشیدم. همین‌ الان خیلی‌ها در خیابان‌ها راه می‌روند. خیلی‌ها بغض دارند. خیلی‌ها موسیقی گوش می‌کنند. خیلی‌ها می‌دوند. خیلی‌ها لبِ دریا هستند. خیلی‌ها ماشین‌شان کنار جاده خراب شده است. خیلی‌ها با دوستانشان قرار کافه می‌گذارند. بعضی‌ها هم می‌میرند. بعضی‌ها هم زنده‌اند اما برای چندم باز هم می‌میرند. #رضا_مهدوی_هزاوه https://t.me/rezamahdavihezaveh