مُبهَم

سخته نگفتن چیزی ک کل وجودت فریادش میزنه.

پرسید: دلیل این گریه‌های بی‌دلیل چیه؟ گفتم: یه درداییم هست که مربوط به خاطراتی میشه که یادِ حافظت نه، اما یاد دلت مونده و یه موقعی با دیدن یه عکس، یه فیلم، شنیدن یه آهنگ، بوی یه عطر، یه جمله، اصطلاح یا اصلا خودبخودی یه شب که تاریکی میزنه تو سره شادیات، رو دیوارای دلت سبز میشه و تبدیل میشه به کاکتوسای سبز کمرنگِ بی جون با خارای سیاه بلند که دلتو چنگ میزنن و دوباره پر از خون میکنن. اونجاس که خون دلت راهشو میکشه سمت چشمات و هرچی نزدیکتر میشه رنگ میبازه...رنگ میبازه...رنگ میبازه تا دیگه هیچ رنگی بهش نمونه و آروم آروم از گوشه چشات میریزه پایین...اونجاس ک همه فکر میکنن اشکه و بی دلیل...اما خونِ و دلیلشم زخمای تو دلته...زخمایی ک تو یادت رفته اما دلت فراموش نکرده...

ولی من صداتو نقاشی کردم تو دهلیز های قلبم

سوگند به نامت که همچنان در قلب منی:)

🖤

زنده باد اشتباه خوب من