زندگی🍃

کاش سال پیش بود، من اینموقع تازه رسیده بودم تهران، هنوز حواسم پی «صفا و مروه دیده‌ام، گرد حرم چرخیده‌ام، هیچ کجا برای من کرب و‌بلا نمی‌شود.» بود. ذهنم خالی، خودم منبع آرامش، روحم آماده و پاک‌ از یک دیدار بزرگ برگشته بودم.

_خدا به دل کسی که دریا باشه، کشتی میده!

_پروانه‌های توی قلبم بی‌تابی میکنن…

پرسه زدن در شهر با هوای بهاری+ نوشتن چند کلمه‌ای از داستان خیالی+ عکاسی از زوایای مختلف+ پاستا خوردن در مرکز شهر رو میخوام

آدم‌ها برای هر چیز بی‌اهمیتی در زندگی‌شون «تلاش» کردن، برای هر دستاوردی که از نظر شماها ممکنه خیلی هم خاص نباشه، زحمت کشیدن، شب‌ها بیدار بودن و اندازه‌ی خودشون چیزی که میخواستن رو به دست آوردن یا اگر نشده هنوز که هنوزه ناراحتن. میشه که آدم‌ها رو با دستاورد‌هاشون که ممکنه از نظر شما کوچیک و مسخره و به درد نخوره قضاوت نکنید، میشه که فکر کنید که همه‌ی زندگی آدم خلاصه تو یه مورد نیست و برایند کلی اون فرد ممکنه از یه «نرسیدن» خیلی جلوتر باشه. و کاش به آدمی که حساسه روی پیشرفت، تلاش، رسیدن، موفقیت از نرسیدن‌هاش، دستاورد‌های کوچیک و به درد نخورش حرف نزنید.

امروز دلم میخواست دختر پنج‌ساله‌ای بودم که وسط هیئت روی پای مامانش خوابش برده...

قطره‌های بارون که خورد توی صورتم، صدای مداحی که کنار گوشم بود، آدم‌ها که در رفت و آمد بودن، حرارت دمایی که حس می‌کردم منو زنده‌تر می‌کرد.

_وصله‌ی جان یا همان مرمت کننده‌ی روح!

کوچه پس کوچه‌های چیذر واقعا قشنگه...