искусство или смерть
У моей подруги Ани на руке набита такая фраза — «искусство или смерть». Она, помимо всего прочего, могла бы стать жизненным девизом, названием ростовского объединения художников или названием канала. Как видите, друзья, фраза стала всем и сразу! @vldmsrkh
Mostrar más- Suscriptores
- Cobertura postal
- ER - ratio de compromiso
Carga de datos en curso...
Carga de datos en curso...
Вопрошание Сюзан Сонтаг: «Возможна ли сегодня большая литература?», открывающее ее эссе о В.Г. Зебальде, кажется странным. Нет, понятно, что ответ — «да», и что Зебальд, когда впору говорить было о всеобщей усталости от приемов и приемчиков, психологизмов и исповедей, нашел способ сделать читателю осязаемо больно. Как раз слово «большая» и кажется не к месту: ничто большое, ничто великое Зебальда не интересует. Далее сама Сонтаг перечисляет, что в фокусе его внимания: «Билеты на поезд и листки, вырванные из…
Song: Valeri Lyoka Ghazaryan feat Sevak Khanagyan Songwriters: Artem Valter Valeri Lyoka Ghazaryan Music Produced By Artem Valter Mastering: Levan Braun Directors: Lilit Movsisyan Armen Papyan Valeri Lyoka Ghazaryan Producer: Sona Shushi Margaryan Lead Cast: Valeri Lyoka Ghazaryan Director of Photography: Anna Ter-Gabrielyan Production Designer Consultant: Sona Sagradova Editor: Armen Baghinyan Gaffer: Andranik Taylor Translator: Satine Iskandaryan Technicians: Vrezh Ghazaryan Arsen Hovhannisyan Mkhitar Ghazaryan Transportation: Khachik Kasarjyan Location: HayFilm Studio Calligraphist: Areg Balayan Special Thanks Argo Baroyan and Kinoket Productions Bars Media Film Studio Sevan Petrosyan Tigran Baghinyan Aghasi Hayrapetyan Ruben Rubinyan Lyrics: Հասցեն իմ նույնն ա արի, արի, տուն արի երթանք շարինք քարը քարի կորեկ ցանինք, հնձինք խոտ կերթանք հանդը առավոտ: Հանդերով, դաշտերով ես կգամ քեզ մոտ ծանոթ անտառներով։ հասցեն իմ նույնն ա։ Ոչ անձրև, ոչ քամի, ոչ կրակ, դուք, իմ գալուն չեք խանգարի: հասցեն իմ նույնն ա… մի օր լավ, մի օր վատ, անծանոթ շրջապատ, մի քիչ սառը բարևե՞լ եմ համարեք սոցիոպատ։ ես ստեղ ժամանակավոր, տունը իմ կանչումա ինձ հայերենն ա իմ լեզուն, քո լեզուն հիմա ինձ ի՞նչ: Մենք սովոր օտարությանը, բայց մեր ուշքը դեպի տուն: մենք ապրում եք հիշելով առավոտից իրիկուն: ամեն մեկը մեզանից ունի գյուղ, ունի քաղաք, ունի տուն հայրական, ունի պապական ճրագ: էտ արդեն սովորական ա, հայը միշտ գնում ա դուրս։ պատճառները շատ տարբեր են ու հաճախ էլ` էլ դու սուս, բայց էտ չի նշանակում, որ մեր հայրենիքը վատն ա ուղղակի ներկա պահին` ասում են դուրսը մի քիչ տաք ա: նայի, ինձ չմեղադրես, ասում են` էտ հետ ա գալիս: եթե դու մնում ես տանդ, քեզ հազար երանի: ու եթե ամեն ինչ լավ ա, մի խաղա ագահ: մեկ ա բոլորին վերջում էլ հասնում ա մի դագաղ… ---------------------------------- Մենք դրսում չենք վայելում Մենք մենակ հավաքում ենք։ Հավաքում ես ինքդ քեզ, փող Համ էլ մտածում ես. Չլինի, թե՞ էս ա. ասում են` հայի բախտ։ մենք հնուց ենք ճանաչել զիմաստություն ու զխրատ։ Հն՞ Հազար մտերիմ, բայց քանի ընկեր։ Հազարից կա՞ մեկը, ով գոնե քեզ կգրկեր, Եթե տեղդ լիներ ցուրտ, Ու ոտքերդ էլ ցավար, Մեջքդ վիրավոր, Աչքերումդ էլ խավար: Հն՞ Բայց դե էդ ա հիմա անորոշություն, Փուշ ա կոկորդիդ ասես դառնում օտարությունը։ Ուզում եմ գնալ տուն, բայց կապում ա լիքը բան։ Ինձ անում են երկու կես ներկան ու ապագան։ Բայց դե չեմ հանձնվում, ես վաղուց երկաթից եմ Ուժեղ եմ ձեր իմացած սուպեր հերոսից էլ։ Ու եթե հանկարծ մի օր էլ կոտրվեմ չգամ, ուրեմն իմացեք, որ չեմ շնչում, էլ արդեն չկամ... © ℗ Lyoka | 2022