همه دست نوشته های من«چوگه»«محمدابراهیم جهاندیده»

روایت است که روزی لقمان و ایوب خواستند با اینترنت ایران کار کنند: بعد از 10 دقیقه ایوب صبرش را از دست داد، لقمان ادبش را😂😁😂

🟠چشمی که دائم عيب‌های ديگران را ببيند، آن عيب را به ذهن منتقل می کند. و ذهنی که دائماً با عيب‌های ديگران درگير است، آرامش ندارد، درونش متلاطم و آشفته است. در عوض چشمی که ياد گرفته است هميشه زیبایی‌ها را ببيند، اوّل از همه خودش آرامش پيدا می کند. چون چشم زيبا بين عيب‌های ديگران را نمی بيند و دنيای درونش دنيای قشنگی‌هاست... 🔸گرت عیب‌جویی بود در سرشت نبینی ز طاووس جز پای زشت

🌸ساكنان قلبت را به دقّت انتخاب كن؛ زيرا هيچكس به غير از تو بهای سكونت شان را نخواهد پرداخت ... 🔸جبران خليل جبران

ما چشمه ی نوريم بتابيم و بخندیم ما زنده ی عشقيم نمرديم و نمیریم هم صحبت ما باش که چون اشک سحرگاه روشندل و صاحب اثر و پاک ضمیریم #رهی_معیری

‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‎‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌ ✍تنها دریک جا می شود احساس کرد، بنی آدم اعضایِ یکدیگراند؛ در قبرستان» که دوست و دشمن، آشنا و غریبه، زن و مرد، متاهل و مجرد، بدونِ توهین و غیبت، بدون دخالت در امور هم، بدون تصرف در مُلکِ دیگری، بدونِ غرور و فخر ورزی و بدونِ ریا، در کنار هم آرمیده اند؛ وهرکَس سوال خود را جواب می دهد، بدونِ آنکه دیگری دست بالا ببرد وبگوید:                       آقا اجازه؟؟👆 کاش رسمِ ما هم، چون رسمِ مُردگان بود. « ابوذر آبچر »

یک فریم از تنهایی بندرشرفخانه (دریاچه ارومیه) 📸حسین فقیهی + ‏در خبرها آمده ‎دریاچه ارومیه بعد از ۱۳ هزار سال خشک شد! حقیقتا کار بزرگی انجام شده است، سخت است ویران کردن یک پدیده طبیعی یا فرهنگی که ۱۳ هزار سال دوام آورده باشد. در زمانی نه چندان دور این کشتی مابین بنادر شرفخانه ، گلمانخانه و رحمانلو مسافر و کالا حمل می‌کرد .

ﺑﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﭘﺪﺭﻫﺎ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﻫﺎ ﻣﺜﻞ ﺳﺎﻋﺖ ﺷﻨﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺗﻤﺎﻡ ﮐﻪ ﺑﺸﻮﻧﺪ ﺑﺮﺷﺎﻥ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﺍﻧﯽ ﺍﺯ ﻧﻮ ﺷﺮﻭﻉ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ. ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ ﭘﺪﺭﻫﺎ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﻫﺎ ﻣﺜﻞ ﻣﺪﺍﺩ ﺭﻧﮕﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺩﻧﯿﺎﯾﺖ ﺭﺍ ﺭﻧﮓ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﮐﻮﭼﮏ ﻣﯿﺸﻮﻧﺪ ﺗﺎ ﺯﻧﺪﮔﯿﺖ ﺭﺍ ﺯﯾﺒﺎ ﮐﻨﻨﺪ! ﮐﺎﺵ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﮐﺴﯽ ﺭﺍﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ، ﭘﺪﺭ ﻫﺎ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﻫﺎ ﻣﺜﻞ ﻗﻨﺪ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ، ﭼﺎﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺕ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺑﮑﻨﻨﺪ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ! قدرشان را بیشتر بدانیم...

نصیحتِ پدری به فرزندش: اﮔﺮ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﮐﻪ ﺩﺍﯾﻤﺎً ﺩﺭ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﺎﺷﯽ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﮐﺴﺎﻥ ﺩﻭﺳﺖ ﺷﻮ ﻭ ﮐﯿﻦ ﮐﺴﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻝ ﻣﺪﺍﺭ، ﺯﯾﺮﺍ ﮐﻪ ﭼﻮﻥ ﺷﺨﺼﯽ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﺩﻭﺳﺘﯽ ﯾﺎﺩ ﮐﻨﯽ، ﺩﺍﯾﻤﺎً ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﺑﺎﺷﯽ، ﻭ ﺁﻥ ﺷﺎﺩﯼ ﻋﯿﻦ ﺑﻬﺸﺖ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﺍﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﺩﺷﻤﻨﯽ ﯾﺎﺩ ﮐﻨﯽ، ﺩﺍﯾﻢ ﺩﺭ ﻏﻢ ﺑﺎﺷﯽ، ﻭ ﺁﻥ ﻏﻢ ﻋﯿﻦ ﺩﻭﺯﺥ ﺍﺳﺖ. ﭼﻮﻥ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﯾﺎﺩ ﮐﻨﯽ، ﺑﻮﺳﺘﺎﻥ ﺩﺭﻭﻧﺖ ﺍﺯ ﺧﻮﺷﯽ ﻣﯽ ﺷﮑﻔﺪ ﻭ ﺍﺯ ﮔﻞ ﻭ ﺭﯾﺤﺎﻥ ﭘﺮ میشود ﻭ ﭼﻮﻥ ﺫﮐﺮ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ، ﺑﺎﻍ ﺩﺭﻭﻧﺖ ﺍﺯ ﺧﺎﺭﺯﺍﺭ ﻭ ﻣﺎﺭ ﭘﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻭ ﭘﮋﻣﺮﺩﻩ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﯼ.

من خانه ام را پر از رنگ میکنم... پر از عطر زندگی... گل میخرم... چای دم میکنم... شعر می نویسم و باور میکنم کلام فروغ را : زندگی یعنی همین بهانه های کوچک خوشبختی...