مثلِ ماهیِ سیاهِ کوچولو

حالا امشب خونه دایی دعوتیم یه ساله کلا فامیل رو ندیدم ولی تو یه هفته گذشته تقریبا هرشب دارم میبینمشون:/ خب همین کارا رو میکنید میرم تا یه سال دیگه

جدیدا دارم به این فکر میکنم که توی فرهنگ ما چقدر زن بودن سخته و مسیولیت داره.تو یه مهمونی ساده بیشتر کار ها رو خانوم ها انجام میدن و مردها صرفا کمک میکنن(اون هم به چشم لطف کردن!) صد البت از حق نگذریم پدرم جزو معدود آدم هاییه که خیلی به مادرم کمک می‌کنه.درست کردن سالاد و دسر و جمع کردن سفره همیشه تو خونه ما کار پدرم بوده ولی با وجود همه‌ی کمک های پدرم،سختی و استرس مهمونی رو دوش مادرمه. راستش رو بخواید وقتی مهمون میاد همش برای خودم حس گناه و خجالت دارم.که من نشستم و مادرم داره کار می‌کنه.بارها شده تو جمع شلوغی حتی خواستم ظرف بشورم ولی چون توی آشپزخونه پر از خانوم بوده حس بدی گرفتم و بیخیال شدم. داستان مفصلی داره کار کردن خانوم و آقا تو خونه چون ممکنه تو خونه ای خانوم خونه دار باشه و مرد تا شب کار کنه خب طبیعتاً تو همچین فضایی وظیفه ی زن اینه که بیشتر کار کنه. ولی تو خونه‌ی ما،و برای شخص خودم، خیلی دوست دارم تو مهمونی ها و کلا همه جا من به عنوان «وظیفه» کارها رو انجام بدم نه صرفا لطف. تهشم بقیه بگن که: خوبه سینا کار می‌کنه کمک میکنه! خب سینا وظیفه‌شه! کار خاصی که نکرده:))) #میرزا_قشمشم

+داداش سینا -بله؟؟ +شعر جدید یاد گرفتم ^___^ -آخی جدی؟افرین آفرین چقدر تو پسر زرنگی هستی آخه[در فکرش : حتما شعر حافظ کتابشون رو که دیروز میخوند رو حفظ کرده] +آره خیلی تمرین کردم😊 -خب بخونش برام بببینم^^ +باشه....:

آره داشتم میگفتم معلم ریاضی باکلاس راهنمایی زن گرفت و کنار خانواده موند.تو همین شهر کوچیک.و من همش با خودم میگفتم که چه کار احمقانه ای.ول کن و برو .اینجا چی داره مگه! گذشت ازون دوران و الان سینای ۲۵ ساله داره باهاتون صحبت می‌کنه.این سینا،تازه متوجه شده که شادی واقعی آدم ها فقط توی جدا شدن و شهرهای کول و خفن زندگی کردن نیست.و بودن کنار کسایی که دوستشون داری و دلگرمیِِ زندگیشونی می‌تونه بزرگترین شادی ممکن باشه.فکرهای اون موقع‌ام در مورد معلم ریاضی خیلی خام بود و الان بهتر سر و ته زندگی رو میفهمم.بیشتر فهمیدم یه نقطه‌ی کوچیکِ وسطِ یه دنیا سیاهی ام که بودن و نبودنش هیچی رو عوض نمیکنه! با وجود همه این ها دوست دارم یه روزی برم و زندگی خودم رو یه گوشه از دنیا بسازم.ولی باز هم فکر به رفتن قلبم رو از ندیدنِ خانواده ام مچاله می‌کنه. چیه این زندگی همش رنج و همش درد #میرزا_قشمشم

رفتیم خونه پدربزرگم،پیر شده،خیلی کم اینجا ازش حرف زدم.پدر و مادرِ مادرم هر دو زنده ان ولی خیلی پیر شدن.کمتر به دیدارشون میرم.اما ننه(مادرِ پدرم) رو بیشتر دوست دارم و حس مادرانه‌ی بیشتری بهش دارم.باباحاجی(پدر مادرم) و دایه (مادر مادر) تنها زندگی میکنن ولی مامان اینام نوبتی میرن پیششون و ازشون مراقبت میکنن. پیر شدن بخشی از زندگی همه ماست ولی من از پیر شدن پدر و مادرم بیشتر از پیر شدن خودم میترسم.احساس میکنم خیلی بی انصافیه که رها شون کنم تو پیری و از طرفی فکرِ«فدا کردن» زندگی برای پدر و مادر رو به صورت ارزش توی جامعه‌ای اطرافم میبینم.فدا کردن زندگی واقعا احمقانه است چ برای پدر و مادر چه برای فرزند ولی وقتی مادرم گاها به خاطر من کاری می‌کنه و من مخالفت میکنم باهاش.همیشه میگه«هنوز بچه دار نشدی که درک کنی». دوران راهنمایی یه معلم ریاضی جوون داشتیم که برای من نماد باکلاسی و مدرن بودن بود.این آدم وقتی زن گرفت کنار پدر و مادرش تو همین شهر موند.یه شهر کوچیک. یه شهری که حتی سینما هم نداره! عملا جای تفریحی بزرگی نداره و تنها دلخوشیِ آدم ها اینجا همون دید و بازدید های شبانه است. اون زمان فکر میکردم آدم متفاوتی ام و می‌خوام دنیا رو نجات بدم.مدام تو فکرم میگفتم که «هه فلانی(معلم ریاضی ام) چه احمقه که تو این شهر مونده.برو یه شهر دیگه.مهاجرت کن.اینجا چی داره مگه». اون زمان خیلی بچه بودم ولی الان... پ.ن: نمی‌خوام خیلی سرتون رو درد بیارم.بقیه حرفا رو فردا شب میگم. شبتون بخیر #میرزا_قشمشم

اگر دستم رسد بر چرخ گردون از او پرسم که این چون است و آن چون یکی را می‌دهی صد ناز و نعمت یکی را نان جو آلوده در خون... #باباطاهر

خاک بسرم فک کنم با نتفلیس قرار داد بستن🥲

بچه ها آشتی کردن اخیش🥺

شوخی شوخی احساس میکنم دعواشون شد !

شت وودی کلاش افتاد فک کنم باز هنوز باورش نشده اسباب بازیه ادای فضانورد در آورده زده تو گوش وودی:( بیچاره وودی:(